Νόμισμα το ευρώ, νόμισμα και η δραχμή, και το δολάριο, και το ρούβλι. Γιατί να με φοβίζει μία επάνοδος στο εθνικό νόμισμα με την τρισχιλιετή ιστορία;
Άλλο πράγμα με φοβίζει εμένα. Εκείνο που με φοβίζει είναι ότι τις τύχες της Ελλάδος διαχειρίζονται πάντοτε ανίκανοι άνθρωποι καταλλήλως «πλασαριζόμενοι» και την κατάλληλη στιγμή...
«αναδυόμενοι».
Έτσι, οι ίδιοι ανίκανοι που διαχειρίσθηκαν την κατάργηση του εθνικού νομίσματος, θα διαχειρισθούν τώρα την αναβίωση της δραχμή.
Άνθρωποι που έχουν το θράσος να λένε ότι η διετής διακυβέρνηση από το ΠΑΣΟΚ οδήγησε τα πάντα σε αδιέξοδο [Μιχάλης Χρυσοχοΐδης], ενώ ο ίδιοι μετείχαν σ’ αυτή τη διακυβέρνηση και χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό ό,τι σέρβιρε ο ανεκδιήγητος ηγέτης τους. Αυτό το λένε μετάνοια δική τους ή ηλιθιότητα δική μας;
Άνθρωποι που ομολογούν ότι προ των εκλογών της 04.10.2009 δημαγωγούσαν λέγοντας ότι «λεφτά υπάρχουν», ενώ εγνώριζαν ότι δεν υπάρχουν, και ονομάζουν τις δηλώσεις αυτές αυτοκριτική [Ανδρέας Λοβέρδος]. Τόσο απλά. Σαν να μην τρέχει τίποτε.
Άνθρωποι που ψεύδονται κατ’ επάγγελμα και κατ’ εξακολούθηση, αλλά συνεχίζουν να διατείνονται ότι μας λένε την αλήθεια και πονάνε μαζί μας [Ευάγγελος Βενιζέλος].
Τόσο ξεδιάντροπα.
Άνθρωποι που μετέχουν στην ίδια κυβέρνηση με αυτούς που αποκαλούσαν «απατεώνες, κλέφτες και γομάρια» [Αστέριος Ροντούλης].
Τόσο καθαροί, έντιμοι και μετρημένοι.
Άνθρωποι που στηρίζουν μία κυβέρνηση συνταγματικής εκτροπής με το πρόσχημα ότι έτσι μας απάλλαξαν από τον Γιωργάκη για διαφορετικούς ο καθένας λόγους [Αντώνης Σαμαράς, Γεώργιος Καρατζφύρερ].
Άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο τόπος δεν χρειάζεται εκλογές, αλλά κυβέρνηση τεχνοκρατών. Άνθρωποι που έχουν την ίδια αξία που έχει ο Βαν Ρομπάι, η πατσαβούρα, όπως με χαρακτηριστική ακρίβεια τον αποκάλεσε ο Νιλ Φάραντζ.
Αν κάνουμε μια ιστορική αναδρομή, θα διαπιστώσουμε με φρίκη ότι ο λαός κλήθηκε να μιλήσει, μόνον όταν η ετυμηγορία του διαφαινόταν σίγουρη για τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων μεγαλοκαρχαριών και των λακέδων τους. Κι’ αν κάτι δεν πήγαινε καλά και έπεφταν έξω στους υπολογισμούς, όλα ήταν έτοιμα για διορθωτικές κινήσεις, όπως έγινε π.χ. την 09.04.2000. Εάν δε συγκεκριμένη απόφαση έπρεπε να είναι εμβαπτισμένη στην κολυμβήθρα της λαϊκής ετυμηγορίας, όταν ο λαός δεν φαινόταν διατεθειμένος να τη βαφτίσει, η βία και η νοθεία ήταν τα πρόσφορα εργαλεία για να αποτραπεί το απευκταίο.
Έτσι και σήμερα. Εκλογές δεν πρέπει να γίνουν, διότι ο λαός είναι οργισμένος. Αυτοί δε ως καλοί ιατροί γνωρίζουν ότι δεν πρέπει να αφήσουν τον λαό να εκφρασθεί με οργή.
Αυτό μας είπε σήμερα και ο πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο και «έντιμος» αποκληθείς. Γιατί άραγε; Τι είναι αυτό που έκανε ή αυτό που δεν έκανε, ώστε να του απονεμηθεί, από τα παπαγαλάκια φυσικά, αυτός ο τίτλος; Τι έκαναν κάποιοι άλλοι, και ποιοι, που δεν έκανε αυτός, ώστε εκείνοι μεν να είναι ανέντιμοι, ενώ αυτός έντιμος; Τι δεν έκαναν κάποιοι άλλοι, και ποιοί, που έκανε αυτός, ώστε εκείνοι μεν να είναι ανέντιμοι, αυτός δε έντιμος;
Ό,τι είπε σήμερα ο έντιμος αποτελεί επανάληψη αυτών που είπε προ μηνός περίπου και η προαναφερθείσα πατσαβούρα. Αυτή δεν είχε πει ότι «Η Ιταλία δεν χρειάζεται εκλογές, αλλά πράξεις»; Και ω του θαύματος στην Ιταλία δεν διεξήχθησαν εκλογές, αλλά έγινε διορισμός τεχνοκράτη πρωθυπουργού, όπως και στη χώρα μας. Όταν αναφερόταν σε πράξεις, αυτό εννοούσε η πατσαβούρα;
Κι’ εμείς, ως φαίνεται, κάναμε πράξεις την 11.11.2011 με την προσμονή ότι εκλογές θα διεξαχθούν την 19.02.2012. Όμως, αυτό το ενδεχόμενο όλο και απομακρύνεται. Μας το είπε σήμερα και ο έντιμος. Άρα, χρειάζονται εναλλακτικές λύσεις, διότι όποτε μας επιτρέψουν, αν μας επιτρέψουν, να κάνουμε εκλογές, θα έχουμε να διαλέξουμε μεταξύ προσκυνημένων. Κάποιος θα κόψει το νήμα πρώτος. Κι’ αν δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνος, θα συνεργασθεί με τους δεύτερους, τρίτους, τέταρτους κ.ο.κ. προσκυνημένους. Μας το λένε ήδη όλοι ξεδιάντροπα.
Ποια είναι, λοιπόν, η εναλλακτική λύση; Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους. Κι’ ας δώσει εντολή ο αρμόδιος κ. Εισαγγελεύς να κληθώ να δώσω εξηγήσεις για προτροπή σε διάπραξη κακουργήματος. Να βάλουμε κάτω τα πλημμελήματα και τα κακουργήματα ένθεν και ένθεν και να τα ζυγίσουμε. Πούπουλο θα είμαι.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Υ.Γ. Έτυχε να δω προ ημερών στη ΝΕΤ την ταινία «Μετά το μίσος» [«Why so much hate»]. Μέσα από το ειδύλλιο ενός Γερμανού στρατιωτικού υπηρετούντος στο Παρίσι στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και μίας Γαλλίδας, την οποίαν οι συμπατριώτες, ακόμη δε και η ίδια η οικογένειά της, αποκαλούσαν «πουτάνα, προδότρα», εκθειάζεται η Ένωση Χάλυβα και Άνθρακα, στη συνέχεια δε η ΕΟΚ, ΕΚ και ΕΕ σήμερα με τις αλλεπάλληλε τροποποιήσεις της [Μάαστριχτ, Νίκαια, Λισαβώνα]. Το ειδύλλιο καταλήγει σε γάμο, ώστε να νομιμοποιηθεί και ο καρπός του, τον οποίον οι Γάλλοι αποκαλούσαν μπάσταρδο του γερμαναρά.
Θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτή η ταινία με το κείμενό μου. Έχει την εξής: δείχνει η ταινία τον γάλλο πρωτεργάτη της ΕΚΑΧ Ζαν Μονέ να έχει καταλήξει σε συμφωνία με τους σκληρούς διαπραγματευτές γερμανούς. Πρέπει, όμως, να εγκριθεί η συμφωνία από κάποιον. Τότε αποφαίνεται ότι δεν πρέπει να τεθεί σε δημοψήφισμα, διότι ο λαός θα πει ΟΧΙ. Ο Ζαν Μονέ και οι άλλοι ίδρυσαν αυτό το μόρφωμα που λέγεται ΕΕ για τους λαούς υποτίθεται, αλλά χωρίς αυτούς. Ξεχάστηκαν, όμως, Γάλλοι και Ολλανδοί και έθεσαν σε δημοψήφισμα το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, το οποίο ερρἰφθη στον κάλαθο των αχρήστων. Εμείς, όμως, το ψηφίσαμε στη Βουλή και έγινε νόμος του κράτους περιμένοντας και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Τόσο σίγουροι ήμασταν για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σε Γαλλία και Ολλανδία και τόσο φοβόμασταν τον ελληνικό λαό.
Ηθικόν δίδαγμα:
α] Τί διαφορετικό είπε η μεγάλη προσωπικότης που ακούει στο όνομα Κωστής από ό,τι είπε ο Ζαν Μονέ στις αρχές της δεκαετίας του 1950;
β] Αν είχε ακουσθεί τότε ο γαλλικός λαός, ίσως να μην είχαμε καταλήξει στη σημερινή κατάντια της ΕΕ. Κάτι ξέρουν οι λαοί. Όλου του κόσμου.
