Κάποια βασικά άρθρα λείπουν από το μνημόνιο:
1. απαγορεύεται, υπό την απειλή άμεσης διακοπής της χρηματοδότησης της χώρας μας, σε οποιονδήποτε διαχειρίζεται χαρτοφυλάκιο του κράτους να σπαταλάει τρεις ώρες ημερησίως σε ραδιοτηλεοπτικές εμφανίσεις
2. οι υπουργοί απαγορεύεται διά ροπάλου να μπλογκάρουν στο Διαδίκτυο, με εκτενή άρθρα για την πορεία του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα
3. απαγορεύονται τα εξωτικά ταξίδια πολιτικών αξιωματούχων στην Κόστα Ρίκα, τον Αγιο Δομίνικο ή αλλού, όταν κινδυνεύει με κατάρρευση το σύμπαν.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο:
Tου Nικου Xρυσολωρα
Πολύ καλά έκαναν ο κ. Χρυσοχοΐδης, η κ. Κατσέλη και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι συνάδελφοί τους, της αντιπολίτευσης και της συμπολίτευσης, που δεν διάβασαν το Μνημόνιο. Δεν είχε και δεν έχει κανένα νόημα να σπαταλήσει κανείς τις πέντε - έξι ώρες που χρειάζονται για να μελετηθούν οι 90 περίπου σελίδες του.
Ολη η φιλοσοφία του κειμένου είναι ούτως ή άλλως προβληματική. Και αυτό, διότι βασίζεται στη θεμελιώδη, αλλά εσφαλμένη πεποίθηση ότι ο κ. Τόμσεν και οι συνεργάτες του έχουν απέναντί τους φερέγγυους συνομιλητές, κυβερνήτες μιας ανεπτυγμένης χώρας του δυτικού κόσμου. Λόγω του συγκεκριμένου λογικού σφάλματος, το Μνημόνιο δεν μπόρεσε ποτέ να εφαρμοστεί και η Ελλάδα απέτυχε σε όλες τις αξιολογήσεις (με την εξαίρεση της πρώτης).
Η πικρή αλήθεια είναι ότι πριν φτάσουμε να συζητάμε για το συγκεκριμένο Μνημόνιο, τον ρεαλισμό των ποσοτικών στόχων που θέτει, το βάρος που δίνει στις δαπάνες και τα έσοδα κλπ., θα έπρεπε στην Ελλάδα να εφαρμοστεί ένα άλλο Μνημόνιο. Ας το ονομάσουμε «η αλφαβήτα των Μνημονίων».
Πρώτα απ’ όλα, το Μνημόνιο αυτό θα περιείχε ως βασικό όρο ότι απαγορεύεται, υπό την απειλή άμεσης διακοπής της χρηματοδότησης της χώρας μας, σε οποιονδήποτε διαχειρίζεται χαρτοφυλάκιο του κράτους να σπαταλάει τρεις ώρες ημερησίως σε ραδιοτηλεοπτικές εμφανίσεις. Ακόμη καλύτερα, η απαγόρευση εμφάνισης σε τηλεπαράθυρο θα όφειλε να ήταν καθολική σε περιπτώσεις κρίσης όπως η σημερινή. Για την ενημέρωση των πολιτών, το κάθε υπουργείο θα διέθετε εκπρόσωπο Τύπου αντί για τον νάρκισσο υπουργό αυτοπροσώπως, όπως συμβαίνει σε όλα τα σοβαρά κράτη.
Δεύτερος όρος, απαράβατος και αυτός, θα έπρεπε να είναι ότι οι υπουργοί απαγορεύεται διά ροπάλου να μπλογκάρουν στο Διαδίκτυο, με εκτενή άρθρα για την πορεία του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα. Αντ’ αυτού, τις ώρες που σχεδίαζαν να αφιερώσουν στη μελέτη του 4-4-2 στην μπάλα, θα υποχρεούντο να τις αφιερώσουν στην καταπολέμηση του 4-4-2 στις εφορίες.
Τρίτη προϋπόθεση του Ειδικού Μνημονίου για την Ελλάδα θα ήταν ότι όποιος υπηρετεί σε θέσεις ευθύνης, ανώτερου ή μεσαίου μετακλητού στελέχους, διοικητή δημόσιου οργανισμού και συναφή αξιώματα, θα πρέπει να έχει βγάλει τουλάχιστον 1 (ολογράφως: ένα) μεροκάματο στον κανονικό κόσμο της εργασίας, εκτός δηλαδή κομματικού σωλήνα.
Τέταρτος όρος θα ήταν η υποχρεωτική εκμάθηση απλής αριθμητικής από τα κυβερνητικά στελέχη. Για παράδειγμα, σε κάθε αξιολόγηση θα εξετάζονται οι υπουργοί σε φαινομενικά απλές ερωτήσεις, όπως: «Οταν μία χώρα έχει έσοδα 100 και έξοδα 116, τι πρέπει να κάνει;». Επιπλέον, οι εξετάσεις για την έγκριση της κάθε δόσης θα περιλαμβάνουν και ερωτήσεις που για την απάντησή τους θα προϋποθέτουν ότι οι υπουργοί θα έχουν διαβάσει τις βασικές εκθέσεις της Eurostat, του ΟΟΣΑ, της Ε.Ε., του ΔΝΤ και των μεγάλων ερευνητικών κέντρων της Ευρώπης για την κατάσταση της οικονομίας στη χώρα μας. Και αυτό διότι είναι αδύνατον να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα όταν δεν γνωρίζεις τα δεδομένα του, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.
Πέμπτος όρος θα πρέπει να είναι η απαγόρευση εξωτικών ταξιδιών πολιτικών αξιωματούχων στην Κόστα Ρίκα, τον Αγιο Δομίνικο ή αλλού, όταν κινδυνεύει με κατάρρευση το σύμπαν. Η προκλητική συμπεριφορά πολιτικών που καλούνται να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα διάσωσης υποβαθμίζει τη λαϊκή νομιμοποίηση του προγράμματος και άρα τις πιθανότητες επιτυχίας του. Το ίδιο υπονομευτικά για το πρόγραμμα θα θεωρείται ότι λειτουργεί και ο χυδαίος πολιτικός λόγος, άρα θα επιφέρει τις ανάλογες κυρώσεις.
Ακροτελεύτιος όρος του Μνημονίου αυτού θα είναι η ουσιαστική εφαρμογή της διάκρισης των εξουσιών. Οποιαδήποτε παρέμβαση των εκπροσώπων της μιας εξουσίας στα εσωτερικά της άλλης θα τιμωρείται με διακοπή της χρηματοδότησης.
Ποιος ξέρει, αν μας είχε επιβληθεί ένα τέτοιο Μνημόνιο πριν από μερικές δεκαετίες, ίσως ο κ. Χρυσοχοΐδης να μη χρειαζόταν να πονοκεφαλιάζει με αυτό το Μνημόνιο που έχουμε τώρα...
