Χρόνια πολλά στο κράτος του Ισραήλ

Του Ephraim Kishon*
Το Ισραήλ είναι μια χώρα τόσο μικρή που δεν υπάρχει χώρος να γραφτεί τ’ όνομά της στον παγκόσμιο χάρτη.
Είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που χρηματοδοτείται από τους φορολογούμενούς της στο εξωτερικό.
Είναι μια χώρα που καταβροχθίζει συνέχεια τους κατοίκους της χωρίς όμως να
παχαίνει.
Είναι μια χώρα απεριόριστων ορίων.
Είναι μια χώρα όπου οι μητέρες μαθαίνουν τη μητρική τους γλώσσα από τους γιους τους.
Είναι μια χώρα όπου οι πατέρες έφαγαν ξινά σταφύλια αλλά τα δόντια των παιδιών είναι θαυμάσια.

Είναι μια χώρα όπου κάποιος γράφει Εβραϊκά, διαβάζει Αγγλικά και μιλά Yiddish.

Είναι μια χώρα όπου ο καθένας έχει το δικαίωμα να λέει τη γνώμη του αλλά δεν υπάρχει κανένας νόμος που να υποχρεώνει τους άλλους ν’ ακούσουν.

Το Ισραηλινό κράτος είναι η πιο φωτισμένη χώρα στην περιοχή χάρη στους Άραβες.

Είναι μια χώρα όπου όλο το κεφάλαιο είναι συγκεντρωμένο σ’ Εβραϊκά χέρια - και υπάρχει πολύ γκρίνια γι’ αυτό.

Είναι μια χώρα όπου μπορεί κανείς ν’ αγοράσει τα πάντα - εκτός από ένα διαμέρισμα το οποίο είναι πανάκριβο.

Είναι μια χώρα όπου κάθε βυζανιάρικο μωρό μπορεί ν’ αντικρούσει τις πολιτικές απόψεις του μπαμπά του.

Είναι μια χώρα εκλογών αλλά όχι επιλογής.

Είναι μια χώρα που αποτελεί δομικό συστατικό των συνδικάτων της.

Είναι μια χώρα όπου κανείς δεν θέλει να δουλεύει οπότε χτίζουν μια νέα πόλη σε τρεις μέρες και μένουν αδρανείς την υπόλοιπη εβδομάδα.

Είναι μια χώρα όπου ένα κομμάτι χαρτί μπορεί να κινήσει βουνά αλλά το μόνο που φέρνουν τα βουνά είναι ομιλίες.

Είναι μια χώρα που παράγει λιγότερα απ’ όσα καταναλώνει κι όμως, απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, εδώ κανείς δεν έχει πεθάνει ποτέ από πείνα.

Είναι μια χώρα όπου κανείς δεν περιμένει θαύματα αλλά όλοι τα θεωρούν δεδομένα.

Είναι μια χώρα όπου κάποιος αποκαλεί τους υπουργούς απλά "Moishe" - και μετά κοντεύει να πεθάνει από τον ενθουσιασμό του γι’ αυτό.

Είναι η μόνη χώρα της περιοχής που το πολιτικό καθεστώς της είναι ο συνεταιρισμός λεωφορείων.

Είναι μια χώρα της οποίας η επιβίωση βρίσκεται διαρκώς σε κίνδυνο κι όμως το έλκος των κατοίκων της προκαλείται από τους γείτονες από ψηλά.

Είναι μια χώρα όπου κάθε ανθρώπινο ον είναι ένας στρατιώτης και κάθε στρατιώτης είναι ένα ανθρώπινο ον.

Είναι η μόνη χώρα στην οποία θα μπορούσα να ζήσω. Είναι η χώρα μου.

*Ο Ephraim Kishon (1924-2005) είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς Ισραηλινούς συγγραφείς και σατιριστές σε παγκόσμιο επίπεδο. Το 2002 κέρδισε το Ισραηλινό Βραβείο ενώ έχει κερδίσει και άλλα 20 διεθνή βραβεία. Περισσότερα για τον Ephraim Kishon στο http://www.ephraimkishon.de/en/obituaries.htm

http://www.ephraimkishon.de/en/my_favorite_stories.htm



Σημείωση Ζ.Κ.: Το παραπάνω κείμενο πρώτο δημοσιεύτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 60.
http://cohen.gr/newsite/index.php?option=com_content&view=article&id=2108:2012-01-18-05-44-20&catid=34:middle-east&Itemid=60