.jpg)
Διαβάστε στο TaXalia τα κύρια σημεία της συνέντευξης Χρυσοχοίδη στο CRASH!
- Περιμένετε να αναλάβει ο κ. Παπανδρέου τις ευθύνες του γι αυτό που αποκαλούμε – κι εσείς άλλωστε- «αποτυχία της κυβέρνησής του»;
«Κατ αρχήν υπάρχει ένα γεγονός το οποίο είναι καθοριστικό στα δυο χρόνια αυτά που πέρασαν. Είναι η παραίτηση της κυβέρνησής μας. Η παραίτηση του πρωθυπουργού και η δική μας, των υπουργών. Και ο σχηματισμός μιας νέας κυβέρνησης . Γιατί; Διότι αποτύχαμε. Αυτό, δεν μπορεί κανείς να το υπερβεί. Είναι η πραγματικότητα.»
- Αλλά η παραίτηση δεν «πλασαρίστηκε» ως αποτυχία της κυβέρνησης. Είστε ο μόνος που το λέει.
«Όχι…όχι…το είπε και ο κύριος Νίκος Παπανδρέου…είπε ότι αποτύχαμε…»
- Αυτός όμως δεν είναι υπουργός
« Ναι…ναι…απλώς λέω ότι διάβασα αυτά που είπε. Τον σέβομαι το Νίκο Παπανδρέου για τις δυνατότητές του να γράφει και το είπε ότι αποτύχαμε. Εγώ νομίζω ότι αυτή είναι η αλήθεια. Αποτύχαμε. Δηλαδή φτάσαμε σε αδιέξοδο. Και φτάσαμε σε αδιέξοδο διότι φορτωθήκαμε ένα τεράστιο έργο, το οποίο δεν μπορέσαμε να φέρουμε σε πέρας μόνοι μας. Ήταν υπεράνω των δυνατοτήτων μας…αποτύχαμε και παραιτηθήκαμε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η διετία δεν είχε και θετικές παραμέτρους. Υπήρξαν αλλαγές…»
Του θέτω το γνωστό θέμα απαξίωσης των βουλευτών, των υπουργών, των κυβερνήσεων, της πολιτικής γενικά, σημειώνω ότι του «πιστώνω» ότι προσπαθεί να την «παλέψει» αυτή τη στάση και τον ρωτώ αν φοβάται το γνωστό «αυτά που λες τώρα, ας τάλεγες τότε κι ας είχες παραιτηθεί».Χαμογελάει. Η απάντησή του μού μοιάζει σαν …ξέσπασμα.
« Τα ακούω…τ΄ ακούω συνεχώς. Αυτό όμως δεν είναι φόβος για μένα, ούτε μπορεί να είναι ανασταλτικός παράγοντας ώστε να μη διατυπώσω την άποψή μου. Για τα κρίσιμα ζητήματα, είχα πάντα άποψη, τη διατύπωνα εκεί που έπρεπε…ξέρετε ότι ο υπουργός δεν είναι δημοσιογράφος, ούτε τελάλης. Είναι ένας λειτουργός ο οποίος ενεργεί μέσα στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης τάξης πραγμάτων. Αυτή την τάξη λοιπόν δεν μπορείς να την παραβαίνεις κι εγώ ποτέ δεν τόκανα. Πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός είναι ένα πρόσωπο με πολύ μεγάλες ευθύνες όπως επίσης και με πολύ μεγάλη εξουσία. Και δεν μπορείς, απέναντι στον πρωθυπουργό, όταν διαφωνείς να παραιτείσαι απλά, εκτός αν αφορά μείζον θέμα εθνικής εμβέλειας. Δεν τα είπα πιο νωρίς, δημόσια, γιατί έτσι έκρινα. Τώρα έκρινα λοιπόν ότι μπορώ να τα πω. Και θα το λέω και στη συνέχεια. Όποιον δεν το αποδέχεται, δεν θα προσπαθήσω να τον πείσω. Απλά προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου , τους συντρόφους μου, τους συναδέλφους μου και σιγά σιγά όλους ότι δεν πρέπει να ξαναμπούμε σε μια τέτοια πορεία ως έθνος.
Για την πρόταση Παπανδρέου για δημοψήφισμα:
Είναι καθαρό. Ο Παπανδρέου θεωρούσε ότι θα μπορούσε να δώσει μιαν απάντηση σ΄όλη αυτή τη βία, την ένταση που είχε η κοινωνία μέσα από τη δυνατότητα του λαού να εκφραστεί. Υπήρχαν όμως δυο προβλήματα. Το ένα ήταν ότι δεν είχε σταθμίσει καλά τις παραμέτρους τις εξωτερικές, δεν είχε προετοιμάσει σωστά το γεγονός αυτό, δεν είχε προετοιμάσει τη συζήτηση και την ενημέρωση των ξένων. Και εγώ που είχα πάρει θέση υπέρ του δημοψηφίσματος, είχα την πεποίθηση ότι είχε εξασφαλιστεί η 6η δόση και ότι ήταν ενημερωμένοι οι εταίροι μας. Αλλά ούτε το ένα, ούτε το άλλο ίσχυε. Ως ιδέα , το δημοψήφισμα ήταν καλή. Όταν όμως βρίσκεσαι σε μιαν άλλη κατάσταση, όχι σαν τη σημερινή. Με το τσεκούρι πάνω απ΄ το λαιμό σου. Και το δεύτερο λάθος είναι ότι μια μικρή χώρα, η Ελλάδα, πήγε και εκβίασε τους πολύ μεγάλους. Ποτέ ο μικρός δεν εκβιάζει το μεγάλο. Και την πατήσαμε. Είναι πολύ απλό. Και πάθαμε ζημιά. Νομίζω ότι αν υπήρχαν τα προηγούμενα, θα είμασταν μια χαρά. Αλλά να δεν υπήρχαν. Και στη συνέχεια φάνηκε ότι πηγαίναμε να εκβιάσουμε όλο τον πλανήτη. Τότε, αυτή η καλή ιδέα, έγινε καταστροφική. Ή εγκληματική, όπως θέλετε πείτε την.
Για το Μνημόνιο
«Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει τελικά το μνημόνιο ή όχι. Μπορεί να μην μπορούσαμε. Ή μπορεί να μπαίναμε με άλλες συνθήκες ενδεχομένως. Με άλλους όρους, άλλες προυποθέσεις και άλλη διαπραγμάτευση. Υπάρχει μια μεγάλη σειρά από «αν». Θα πάω όμως στα δεδομένα. Ποια ήταν; Εμείς ήρθαμε 4 Οκτωβρίου. Θυμάστε τι κάναμε; Υπήρχε καυγάς μεταξύ Υπουργείου Οικονομικών και βουλευτών οι οποίοι έλεγαν «πάνω από 2.000 όχι αύξηση…κάτω από 2.000 αύξηση»…δηλαδή ήμασταν σε άλλο κόσμο. Σε άλλη χώρα αφού κουβεντιάζαμε για αυξήσεις. Και δώσαμε και ένα επίδομα αλληλεγγύης, 500 εκατομμύρια, στους φτωχούς συμπολίτες μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν είχαμε επίγνωση της πραγματικής κατάστασης. Θυμάστε ότι ένας βουλευτής είχε πει στον υφυπουργό Οικονομικών, τον κ. Σαχινίδη «ποια κυβέρνηση εκπροσωπείς εσύ;» Δηλαδή ότι ήταν τόσο σκληρός υποτίθεται που έφερνε προτάσεις για την άσκηση οικονομικής πολιτικής που δεν άρμοζαν στο ΠΑΣΟΚ. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος σε συζητήσεις που δεν είχαν κανένα απολύτως νόημα και καμία σχέση με την πραγματικότητα.. Όλα αυτά, σήμαιναν ότι ήμασταν απροετοίμαστοι και ψυχολογικά και πολιτικά και ιδεολογικά να αντιμετωπίσουμε αυτό που είχαμε μπροστά μας. Πρέπει να το πούμε γιατί εάν δεν το πούμε τώρα και δεν το αναλύσουμε, εσωτερικά εννοώ, στο δικό μας το χώρο, στο ΠΑΣΟΚ, πότε θα το πούμε; Ούτε την παγκοσμιοποίηση χειριστήκαμε καλά στο ΠΑΣΟΚ. Δεν την καταλάβαμε ποτέ. Σαν να ήταν ένα «κακό». Πολλές φορές οι άνθρωποι, όταν βλέπουμε κάτι που δεν μας αρέσει, προτιμούμε να μην ασχολούμαστε μαζί του. Κάτι τέτοιο κάναμε κι εμείς με την παγκοσμιοποίηση. Και την πατήσαμε κι εκεί.
Για την είσοδο στο ευρώ και την "καλοπέραση"
Το ’80 μπήκε η Ελλάδα στην ΕΟΚ. Μετά μπήκε και η Αυστρία. Το 1981 η Ελλάδα και η Αυστρία είχαν το ίδιο μέγεθος. 26% του Α.Ε.Π. ήταν εξαγωγές. Κι εδώ κι εκεί. Σήμερα η Αυστρία έχει 45% και η Ελλάδα είναι -11%. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί δούλεψαν, έκαναν βιομηχανία, παραγωγή, ανταγωνιστικότητα, εξαγωγές και 32 εκατομμύρια τουρίστες σε μια χώρα με χιόνια το μισό χρόνο και εμείς έχουμε 15 εκατομμύρια τουρίστες , χάσαμε όλες τις εξαγωγές ….εγώ θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, ήξερα μόνο ένα πράγμα: Δουλειά. Εξαγωγές. Παραγωγή. Τα χάσαμε όλα αυτά. Και γίναμε μια χώρα του «Καγιέν», της κατανάλωσης, των εισαγωγών και τελικά, της καλοπέρασης.»
taxalia.blogspot.com
.jpeg)
