Γράφει για ta xalia ο "Επιβλέπων Μηχανικός"
150.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων ζητούν Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ως προαπαιτούμενο για να επιστρέψει η Ελλάδα στην ανάπτυξη από το 2014. Ο αριθμός αυτός είναι ίδιος με αυτόν που ζητούσαν το 2010, όταν η Ελλάδα ξεκινούσε την πορεία προς τον όλεθρο και όταν το 2009 είχαν καταγραφεί 600.000 άνεργοι. Τίποτε δεν άλλαξε άραγε στο μεταξύ;
Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, αν ακούγαμε τους «κακούς» Ευρωπαίους και...
απολύονταν έγκαιρα 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι, τότε, μαζί με τις απαραίτητες περικοπές δαπανών, ο προβληματικός δημόσιος τομέας θα έπαυε να είναι ελλειμματικός, η αγορά δεν θα υφίσταντο την καθίζηση της τελευταίας διετίας με τα εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα και ισάριθμες χρεοκοπίες επιχειρήσεων, το βιοτικό επίπεδο του συνόλου των εργαζομένων δεν θα υφίσταντο την εξαθλίωση των τελευταίων ετών, η πατρίδα μας δεν θα ήταν δανειοδέσμια στους σκληρούς του ΔΝΤ και της Τρόικα και οι άνεργοι θα ανέρχονταν σήμερα στη χειρότερη περίπτωση στις 750.000 και όχι στο 1 εκατομμύριο, εκ των οποίων αυτοί που τελικά πλήρωσαν τη «νύφη» του προβληματικού δημοσίου ήταν 400.000 άνεργοι από τον υγιή και παραγωγικό ιδιωτικό τομέα. Θυσιάστηκαν άδικα 400.000 άνεργοι από τον ιδιωτικό τομέα για να σωθούν, εξαθλιωμένοι, οι 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι.
Είναι το αποτέλεσμα μιας πραγματικά σοσιαλιστικής πολιτικής που ακολουθήθηκε την τελευταία διετία. Ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια (και αυτός πλέον των 450 €). Αυτό εξήγγειλε άλλωστε ο ΓΑΠ στην τελευταία εμφάνισή του ως Πρωθυπουργός στα εγκαίνια της περασμένης ΔΕΘ.
Είδατε όμως πουθενά στον κόσμο σε δημόσιο τομέα ή σε επιχείρηση να γίνονται οριζόντιες περικοπές στους εργαζομένους για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα;
Οι επιχειρήσεις κλείνουν εργοστάσια, πουλάνε ξενοδοχεία, απολύουν χιλιάδες εργαζομένους και συνεχίζουν την προσπάθεια επιβίωσης, χωρίς να ισοπεδώνουν το βιοτικό επίπεδο και τα όνειρα των άλλων εργαζομένων, χωρίς να υποθηκεύουν την οικονομία, ώστε να είναι ικανή να επανεντάξει όσους εξ αυτών μπορούν κι αξίζουν και με ένα δημόσιο τομέα ικανό να ενισχύσει τους υπολοίπους με δεξιότητες για εργασιακή επανένταξη ή να τους στηρίξει οικονομικά μέχρι να βρουν λύση στο πρόβλημα της απασχόλησής τους μέσα από προνοιακές πολιτικές.
Αν στην Ελλάδα του 2010 είχαν απολυθεί 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι η οικονομία θα είχε ακόμη τις αντοχές να απορροφήσει κάποιους από αυτούς, το κράτος θα μπορούσε να στηρίξει τους υπόλοιπους ουσιαστικά και όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να υποστούν μια μείωση αποδοχών της τάξης του 3-5% προκειμένου να χρηματοδοτηθούν προγράμματα εθελούσιας εξόδου, εργασιακής εφεδρείας, παρατεταμένου ταμείου ανεργίας κ.α. για τους 150.000 υπαλλήλους του νοσούντος δημοσίου, που θα θυσιάζονταν για την σωτηρία της πατρίδας.
Εκτιμώ ότι όλοι αντιλαμβάνονται γιατί δεν υπήρξε μια τέτοια πολιτική. Όχι μόνο γιατί επελέγη το σοσιαλιστικό μοντέλο των οριζόντιων περικοπών, αλλά και γιατί οι δεσμοί του κυβερνώντος κόμματος με δημοσίους υπαλλήλους και συνδικάτα ήταν ανέκαθεν άρρηκτοι και ήταν αδύνατο να τεθεί θέμα απόλυσης, έστω και για έναν εξ αυτών.
Σήμερα άραγε μπορεί να εφαρμοστεί μια τέτοια πολιτική, προκειμένου να μην έχουμε επιπλέον άδικες απολύσεις από τον ιδιωτικό τομέα και περαιτέρω ύφεση στην αγορά με νέα άδικα θύματα ανέργους; Φαντάζει αδύνατο αν αναλογιστεί κανείς, όχι μόνον την αδυναμία της οικονομίας και του κράτους να απορροφήσει ή να στηρίξει έναν τόσο μεγάλο αριθμό απολυμένων αντίστοιχα, αλλά και την επίσημη συνέχιση της πολιτικής των οριζόντιων περικοπών στις οποίες καταλήξανε τρόϊκα και κυβέρνηση Παπαδήμου.
Λύση όμως μπορεί να υπάρξει, αν γίνουν οι κινήσεις γρήγορα και χρηματοδοτηθούν οι απολύσεις μέσα από τα κονδύλια που εγκρίθηκαν στη χθεσινή συνεδρίαση του Eurogroup ή απλούστερα μέσα από το ΕΣΠΑ. Γρήγορα πριν ο ασθενής αποβιώσει επειδή προτίμησε από τον πόνο του χειρουργείου τα αναλγητικά, όταν γύρω του όλοι τον συμβουλεύανε αντίθετα. Στο τέλος τέλος ας κάνουμε το αντίθετο από αυτό που κάναμε μέχρι σήμερα.
Υπάρχει βέβαια και μια ακόμη πιο ανώδυνη λύση. Η ιδιωτικοποίηση ολόκληρων τομέων του δημοσίου. Με διαφανείς διαδικασίες και με υποχρέωση των αναδόχων να προσλαμβάνουν το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων που εργάζονται σ’ αυτούς τους τομείς και με σεβασμό στις οικείες συμβάσεις. Με τον τρόπο αυτό θα δοθεί η δυνατότητα στους δημοσίους υπαλλήλους και κυρίως ο χρόνος να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα και να παραμείνουν αυξάνοντας την παραγωγικότητα και κυρίως τη χρησιμότητά τους.
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι τέτοιες λύσεις μπορεί να τις δώσει μια αριστερή ή μια σοσιαλιστική κυβέρνηση;
Επιβλέπων Μηχανικός
