Σε δήλωση σχετικά με τη νέα δανειακή σύμβαση προέβη ο βουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ. Β΄Θεσσαλονίκης, κ. Γιώργος Αρβανιτίδης, ενώ, ..
παράλληλα, εξήγησε τη στάση που θα κρατήσει στην κρίσιμη σημερινή ψηφοφορία.
Το πλήρες κείμενο της ερώτησης έχει ως εξής:
«Η απόφαση που καλούμαι να λάβω σήμερα για την υπερψήφιση ή καταψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης είναι η σημαντικότερη του πολιτικού μου βίου και μία από τις σημαντικότερες του επαγγελματικού μου βίου.
Ως επιχειρηματίας, επεδίωξα να διοικώ πάντα με σύνεση την επιχείρησή μου και με συνέπεια απέναντι στους συνεργάτες μου και στους εργαζόμενους σε αυτή.
Ως δήμαρχος υπηρέτησα, επί σειρά ετών, με συνέπεια και υπευθυνότητα την τοπική κοινωνία. Με την ίδια συνέπεια και υπευθυνότητα, αλλά και με όραμα και προσδοκία για την αναβάθμιση της Ελλάδας, θέλησα να υπηρετήσω και ως βουλευτής τη χώρα μου από το 2009.
Είμαι νέος βουλευτής. Στον σύντομο βουλευτικό μου βίο δεν συμμετείχα ποτέ σε πολιτικά παιχνίδια, δεν άσκησα πολιτική με επικοινωνιακούς όρους, κράτησα αποστάσεις από ομάδες, κλίκες, εσωκομματικές και μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις, πληρώνοντας πολλές φορές το τίμημα αυτής της επιλογής μου.
Απέκτησα το βουλευτικό αξίωμα στην πιο κρίσιμη συγκυρία της χώρας κατά τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Η πρωτοφανής δημοσιονομική κρίση που ξέσπασε, σε παγκόσμιο επίπεδο, το 2008, ανέδειξε τις χρόνιες παθογένειες της χώρας μας, που την κατέστησαν εύκολο στόχο. Το 2009, η Ελλάδα συνειδητοποιούσε για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα τα τεράστια προβλήματά της - το υπέρογκο δημόσιο χρέος και έλλειμμα και τις διαρθρωτικές αδυναμίες που καθιστούσαν σχεδόν αδύνατη κάθε προσπάθεια για αλλαγή -, προβλήματα για τα οποία ευθύνονται κυρίως οι πολιτικοί διαχειριστές με τη συμμετοχή και ανοχή, όμως, μερίδας της κοινωνίας.
Στην προσπάθειά της για ανάκαμψη, η χώρα αντιμετώπισε τον λυσσαλέο πόλεμο των κερδοσκόπων και τις αδύναμες ευρωπαϊκές ηγεσίες, καθώς, ενδεχομένως, και τη διάθεση πολλών εταίρων να μας ωθήσουν εκτός Ευρωζώνης.
Μπροστά σε αυτές τις πρωτοφανείς προκλήσεις, αποδειχθήκαμε, δυστυχώς, ανέτοιμοι ως πολιτική παράταξη, ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία να κάνουμε γρήγορα τις αλλαγές που απαιτούνταν ώστε να ορθοποδήσουμε. Μας ζητούσαν, άλλωστε, να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα και με πολύ βίαιο τρόπο.
Παρά το γεγονός ότι διαφωνούσα εξαρχής με αυτήν την εκβιαστική δοσολογία στη μνημονιακή συνταγή, ψήφισα θετικά υπέρ του πρώτου μνημονίου και, αργότερα, υπέρ του μεσοπροθέσμου, με τη λογική της αγοράς χρόνου. Αγορά χρόνου για την αφύπνιση του πολιτικού συστήματος, την αφύπνιση του ελληνικού λαού και την εφαρμογή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Αγορά χρόνου για την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος, για τη στιγμή, δηλαδή, που θα παράγουμε περισσότερα από όσα δαπανούμε, δεν θα χρειαζόμαστε δάνεια για να καλύψουμε τις εσωτερικές μας ανάγκες και θα μπορούμε, με αέρα ανεξαρτησίας, να οραματιζόμαστε την οικοδόμηση της νέας Ελλάδας.
Παρά το γεγονός ότι διαφωνούσα εξαρχής με αυτήν την εκβιαστική δοσολογία στη μνημονιακή συνταγή, ψήφισα θετικά υπέρ του πρώτου μνημονίου και, αργότερα, υπέρ του μεσοπροθέσμου, με τη λογική της αγοράς χρόνου. Αγορά χρόνου για την αφύπνιση του πολιτικού συστήματος, την αφύπνιση του ελληνικού λαού και την εφαρμογή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Αγορά χρόνου για την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος, για τη στιγμή, δηλαδή, που θα παράγουμε περισσότερα από όσα δαπανούμε, δεν θα χρειαζόμαστε δάνεια για να καλύψουμε τις εσωτερικές μας ανάγκες και θα μπορούμε, με αέρα ανεξαρτησίας, να οραματιζόμαστε την οικοδόμηση της νέας Ελλάδας.
Είναι σαφές ότι στο διάστημα που μεσολάβησε από το πρώτο μνημόνιο μέχρι σήμερα έγιναν λάθη. Δεν κατορθώσαμε να καταπολεμήσουμε εγκαίρως και αποτελεσματικά τη φοροδιαφυγή, να προωθήσουμε το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, τις αποκρατικοποιήσεις και να προβούμε σε όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνταν είτε επειδή δεν υπήρχε ισχυρή πολιτική βούληση είτε επειδή η προσπάθεια για αλλαγή υπονομευόταν από ομάδες που δεν ήθελαν να χάσουν τα προνόμιά τους. Το αποτέλεσμα ήταν να επιβαρύνονται διαρκώς με νέα μέτρα λιτότητας τα μικρομεσαία στρώματα που σήμερα είναι εξουθενωμένα.
Η δουλειά, ωστόσο, που έγινε προς την κατεύθυνση της επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος δεν είναι αμελητέα. Το 2009, το πρωτογενές δημόσιο έλλειμμα ήταν 24 δισεκατομμύρια ευρώ και σήμερα είναι περίπου 5 δισεκατομμύρια ευρώ. Δυστυχώς, όμως, η μείωση αυτή δεν ήταν αρκετή ώστε να μπορούμε να σταθούμε σήμερα στα πόδια μας, διότι εξακολουθεί να υπάρχει πρωτογενές έλλειμμα, με αποτέλεσμα να αναγκαζόμαστε να στραφούμε εκ νέου στον ξένο δανεισμό για να καλύψουμε τις εσωτερικές μας ανάγκες.
Η δουλειά, ωστόσο, που έγινε προς την κατεύθυνση της επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος δεν είναι αμελητέα. Το 2009, το πρωτογενές δημόσιο έλλειμμα ήταν 24 δισεκατομμύρια ευρώ και σήμερα είναι περίπου 5 δισεκατομμύρια ευρώ. Δυστυχώς, όμως, η μείωση αυτή δεν ήταν αρκετή ώστε να μπορούμε να σταθούμε σήμερα στα πόδια μας, διότι εξακολουθεί να υπάρχει πρωτογενές έλλειμμα, με αποτέλεσμα να αναγκαζόμαστε να στραφούμε εκ νέου στον ξένο δανεισμό για να καλύψουμε τις εσωτερικές μας ανάγκες.
Η εναλλακτική της μονομερούς στάσης πληρωμών των δανειστών και της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας που προτάσσει το λόμπι της δραχμής θα έχει δραματικές συνέπειες για την καθημερινότητα όλων μας που σε τίποτα δεν θα θυμίζει ακόμη και τη δυσβάσταχτη πραγματικότητα που βιώνουν σήμερα τα ελληνικά νοικοκυριά. Δεν τολμώ καν να σκεφτώ την επόμενη ημέρα με τους Έλληνες πολίτες να πολιορκούν τις τράπεζες και να μην μπορούν να σηκώσουν τις δραματικά μειωμένες αποταμιεύσεις τους. Δεν τολμώ καν να σκεφτώ τις επόμενες δύο εβδομάδες, όταν ήδη θα εμφανίζονται ελλείψεις σε βασικά αγαθά και, βεβαίως, σε πετρέλαιο. Δεν τολμώ να διανοηθώ μια στάση πληρωμών του Δημοσίου, μη καταβολή μισθών και συντάξεων που θα οδηγήσει σε απώλεια κάθε είδους κοινωνικής παροχής (υγεία, παιδεία). Δεν θέλω να δω τα συνεχή μπλακ άουτ στην ηλεκτροδότηση, την εκτόξευση της ανεργίας και της εγκληματικότητας, την κοινωνική έκρηξη, τον υπαρκτό κίνδυνο για την κατάλυση της Δημοκρατίας και εντέλει την παράδοση της χώρας σε αυτούς που έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό.
Δεν έχω καμία διάθεση τούτες τις κρίσιμες ώρες να τρομοκρατήσω ή να θέσω εκβιαστικά διλήμματα. Ο κίνδυνος της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, όμως, είναι πλέον απολύτως υπαρκτός, είναι θέμα ημερών ή ωρών και ο καθένας μας πρέπει να αποφασίσει ποια Ελλάδα ονειρεύεται. Θεωρώ, λοιπόν, ότι, προκειμένου να λάβει ο καθένας προσωπικά τις αποφάσεις του και να καθορίσει τη στάση του απέναντι στις εξελίξεις, πρέπει να γνωρίζει επιτέλους ποια είναι η άλλη επιλογή.
Αντιλαμβάνομαι ότι μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, που έχει δει το βιοτικό της επίπεδο να μειώνεται δραματικά, ακολουθεί τις σειρήνες της δραχμής, διότι αισθάνεται ότι δεν έχει πια τίποτα να χάσει. Στην πραγματικότητα, όμως, έχει πάρα πολλά να χάσει.
Ο τρίτος δρόμος, ο δρόμος της επαναδιαπραγμάτευσης, τον οποίο ευαγγελίζονταν κεντρικές πολιτικές δυνάμεις μέχρι και χθες, αποδείχθηκε φθηνός λαϊκισμός. Αυτοί που χθες ύψωναν την αντιμνημονιακή σημαία, μέσα σε λίγες ημέρες και μετά την έμμεση συμμετοχή τους στην κυβέρνηση, έγιναν σημαιοφόροι του νέου μνημονίου, αποδεικνύοντας περίτρανα στην πράξη ότι τα περιθώρια διαπραγμάτευσης είναι πολύ περιορισμένα.
Ναι, είναι γεγονός ότι η οικονομική πολιτική στην οποία μας οδηγούν οι εταίροι και οι δανειστές μας οδηγεί σε διαρκή αδιέξοδα. Ναι, είναι γεγονός ότι το νέο αυτό μνημόνιο θέτει πολύ σκληρούς όρους λιτότητας για τον ελληνικό λαό, που βυθίζουν τη χώρα στον εφιάλτη της ύφεσης και υπονομεύουν την προσπάθεια ανάκαμψης.
Δυστυχώς, όμως, σήμερα δεν υπάρχει «ανώδυνο» σενάριο για τη χώρα.
Με τη νέα δανειακή σύμβαση και αυτή τη νέα σημαντική ενίσχυση, αγοράζουμε λίγο ακόμη χρόνο στον οποίο θα κληθούμε με ενότητα, αλληλεγγύη, σοβαρότητα και συνέπεια να λάβουμε προ-αναπτυξιακά μέτρα και να κάνουμε όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις -όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, κατάργηση των κρατικών μονοπωλίων, καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και, επιτέλους, πραγματική και αποτελεσματική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής (από την οποία χάνουμε περισσότερα από 15 δις ετησίως)-, να νοικοκυρέψουμε τη χώρα μας και να φθάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Σε αυτό το κρίσιμο διάστημα που θα ακολουθήσει, κάθε Έλληνας πολίτης πρέπει να δώσει τον δικό του αγώνα από το πόστο του. Ο αγώνας αυτός δεν απαιτεί «φωτιά και τσεκούρι» όπως ονειρεύονται πολλοί. Απαιτεί ενημέρωση, συνέπεια, δουλειά και προσπάθεια όλων μας, ώστε να γίνουν το ταχύτερο δυνατό οι μεταρρυθμίσεις, που προανέφερα, στην αγορά και να φθάσουμε στα πρωτογενή πλεονάσματα. Μόνο τότε, όταν δηλαδή θα μπορούμε να συντηρήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις τη χώρα μας, θα έχουμε πιο ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά.
Σε αυτό το κρίσιμο διάστημα που θα ακολουθήσει, κάθε Έλληνας πολίτης πρέπει να δώσει τον δικό του αγώνα από το πόστο του. Ο αγώνας αυτός δεν απαιτεί «φωτιά και τσεκούρι» όπως ονειρεύονται πολλοί. Απαιτεί ενημέρωση, συνέπεια, δουλειά και προσπάθεια όλων μας, ώστε να γίνουν το ταχύτερο δυνατό οι μεταρρυθμίσεις, που προανέφερα, στην αγορά και να φθάσουμε στα πρωτογενή πλεονάσματα. Μόνο τότε, όταν δηλαδή θα μπορούμε να συντηρήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις τη χώρα μας, θα έχουμε πιο ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά.
Ταυτόχρονα, οι πολιτικές δυνάμεις, ενωμένες, πρέπει να εντείνουν τον αγώνα για την αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη και να πείσουν τους ευρωπαίους ηγέτες ότι η πολιτική τής τόσο αυστηρής λιτότητας είναι εσφαλμένη, όπως αρχίζει να αποδεικνύεται και από τα παραδείγματα άλλων χωρών.
Μέχρι τότε, όμως, η Ελλάδα πρέπει πάση θυσία να βρίσκεται εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Μέχρι τότε, όμως, η Ελλάδα πρέπει πάση θυσία να βρίσκεται εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Η απόφασή μου να υπερψηφίσω τη νέα δανειακή σύμβαση είναι, όπως είπα, η σημαντικότερη απόφαση του πολιτικού μου βίου. Στην πραγματικότητα, όμως είναι η μοναδική επιλογή που έχω. Η εναλλακτική της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας δεν αποτελεί για μένα προσωπικά επιλογή.
Αισθάνομαι, ωστόσο, την ανάγκη να απολογηθώ στον ελληνικό λαό για αυτά που περνάει. Αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ στις ελληνικές οικογένειες που ξεχειμωνιάζουν σε παγωμένα σπίτια. Αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ στους Έλληνες γονείς που ζουν με το φόβο ότι αύριο δεν θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους ούτε τα βασικά αγαθά. Αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ στους Έλληνες συνταξιούχους που εργάστηκαν μια ολόκληρη ζωή για να εξασφαλίσουν την αξιοπρέπεια στις τελευταίες δεκαετίες της ζωής τους, και σήμερα τη στερούνται. Αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ στους νέους ανθρώπους που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους.
Θα ήταν πιο εύκολο για μένα αυτή τη στιγμή, που η δεξαμενή του «ναι στο νέο μνημόνιο» έχει μεγαλώσει και οι δημοσκοπήσεις δίνουν πρωτοφανή χαμηλά ποσοστά στην πολιτική παράταξη που εκπροσωπώ, να επιλέξω μια «ηρωική έξοδο», όπως έκαναν πολλοί συνάδελφοί μου, και να καταψηφίσω τη νέα δανειακή σύμβαση προσπαθώντας να περιορίσω το πολιτικό κόστος των μέχρι τώρα αποφάσεών μου.
Υπάρχουν, όμως, ιστορικές στιγμές που επιβάλλουν γενναιότητα και, προσωπικά, αντέχω να αναλάβω την ευθύνη αυτής της επιλογής μου.
Ονειρεύομαι να παραδώσω στα παιδιά μου και στα παιδιά κάθε ελληνικής οικογένειας μια Ελλάδα εντός της Ευρώπης που, σε λίγα χρόνια, έχοντας επουλώσει τις πληγές αυτής της πολύ δύσκολης εμπειρίας και εκμεταλλευομένη τα διδάγματά της, θα οικοδομεί μια νέα υγιή, δημιουργική, μια καλύτερη Ελλάδα».
Υπάρχουν, όμως, ιστορικές στιγμές που επιβάλλουν γενναιότητα και, προσωπικά, αντέχω να αναλάβω την ευθύνη αυτής της επιλογής μου.
Ονειρεύομαι να παραδώσω στα παιδιά μου και στα παιδιά κάθε ελληνικής οικογένειας μια Ελλάδα εντός της Ευρώπης που, σε λίγα χρόνια, έχοντας επουλώσει τις πληγές αυτής της πολύ δύσκολης εμπειρίας και εκμεταλλευομένη τα διδάγματά της, θα οικοδομεί μια νέα υγιή, δημιουργική, μια καλύτερη Ελλάδα».
