Κάθε φορά που βλέπω μια διάκριση Έλληνα στο εξωτερικό, επιτεύγματα, φοιτητές που διαπρέπουν έξω, κάθε φορά που βλέπω ένα ελληνικό τοπίο..... ξεχασμένα χωριά, πανέμορφους τόπους, θεόρατα ελληνικά βουνά, απέραντες αγαιοπελαγίτικες θάλασσες..... κάθε φορά που βλέπω στα μάτια ενός συμπατριώτη μου την περηφάνεια, το φιλότιμο, την αξιοπρέπεια, που πάντα διέκρινε το λαό μου..... και πάνω απ’ όλα κάθε φορά που βλέπω στα μάτια κάποιου, που παλεύει για τον ίδιο και την οικογένειά του, την πίκρα...... το ερωτηματικό...... το γιατί.....
Βουρκώνω, όταν οι Ελληνίδες μάνες, που αν μπορούσαν θα ήθελαν να έχουν κάτω από τις φτερούγες τους τα παιδιά τους μέχρι τα βαθειά τους γεράματα, τώρα θέλουν να τα διώξουν στο εξωτερικό... για μια καλύτερη ζωή, για μια καλύτερη τύχη...
Βουρκώνω, όταν μια οικογένεια που, σε καλύτερες εποχές, κατόρθωσε να πάρει στο παιδί της μια «ρόδα», για να το διευκολύνει στις μετακινήσεις του, τώρα πρέπει να το δηλώσει σαν «φιλοξενούμενο» στο σπίτι του, για να μην φορολογηθεί, με τεκμήριο αυτή τη ρόδα. Φιλοξενούμενο!!!! Στο σπίτι του!!! Στην οικογένειά του!!!! Πώς μας κατάντησαν Θεέ μου; Γιατί;
Που είναι οι ηγέτες; Τόσο πολύ μας επηρέασαν 400 χρόνια Τουρκοκρατίας;
Ήμασταν πάντα ένας μίζερος λαός και μας λένε ψέματα τα ιστορικά βιβλία; Ακόμη κι έτσι να είναι όμως, είχαμε έναν Περικλή, έναν Λεωνίδα, έναν Μ. Αλέξανδρο, έναν.... έναν..... πού είν’ αυτά τα γονίδια; Τέτοια αλλοτρίωση;
Που είναι οι έξυπνοι, πολυμήχανοι, δίκαιοι, διορατικοί, αποδοτικοί, δημοκρατικοί, ανοιχτόμυαλοι, φιλολαϊκοί, ρεαλιστές, εργατικοί, άτεγκτοι απόγονοι των αρχαίων ηγετών;
Πού είναι κάποιος, που έχοντας δουλέψει στη ζωή του σε μια πραγματική επιχείρηση, που έχοντας ψωνίσει μια φορά στη ζωή του τρόφιμα για την οικογένειά του, που έχοντας δυσκολευτεί για να πληρώσει τους φόρους του, την εκπαίδευση των παιδιών του, τη θέρμανση του σπιτιού του, τα καύσιμα του αυτοκινήτου του, το ρεύμα και το νερό του σπιτιού του ..... ξέρει τις ανάγκες, τις προτεραιότητες και τα οικονομικά όρια μιας μέσης οικογένειας;
Ξέρει την έννοια της διαχείρισης και του «κουμάντου»; Ξέρει την πραγματική αγορά; Ξέρει την έννοια της προσφοράς, της ζήτησης, των φόρων, της τακτικής;
Που είναι κάποιος, που θα καταλάβει, εκτός από τα παραπάνω, ότι δεν φτάνει να λες «ναι» στους δανειστές, δε φτάνει να θέλεις να διαφυλάξεις την αξιοπρέπεια της χώρας πληρώνοντας τα δανεικά, που έτσι κι αλλιώς πάρθηκαν και φαγώθηκαν ερήμην του κόσμου, αλλά πρέπει να κρατήσεις «ως κόρη οφθαλμού» την αξιοπρέπεια των Ελλήνων;
Τι είναι η Ελλάδα; Μην είν’ οι κάμποι, τα βουνά; Όχι!!!!! Ελλάδα, είναι οι Έλλληνες!
Αυτοί πρέπει να προστατευτούν, αυτοί πρέπει να ζήσουν!
Κάποιος να πει στους ηγέτες, ο Θεός να τους κάνει δηλαδή, ότι η Ελλάδα θα σωθεί, μόνο αν σωθούν οι Έλληνες, αλλιώς τι να την κάνεις την Εθνική περηφάνεια..... τα βουνά είναι έτσι κι αλλιώς αγέρωχα, οι θάλασσες είναι έτσι κι αλλιώς καταγάλανες, οι Έλληνες πρέπει να σηκώσουν πάλι το βλέμμα ψηλά, να πάει το κούτελο κάθετα στο χώμα, οι Έλληνες πρέπει να γελάσουν, να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να αισιοδοξήσουν και πάλι....... για να’ χουν όρεξη να δουλέψουν, όπως το κάναν τόσες φορές στο παρελθόν και τότε ίσως να υπάρχει κάποια ελπίδα και για την Ελλάδα.
Έρμη Ελλάδα...... έρμοι Έλληνες, πού μας καταντήσανε; Πόσο ακόμα; Ποιος θα μας βγάλει απ’ την τρύπα; Ποιος θα μας δώσει την ώθηση και την ελπίδα; Ποιος θα μας θυμίσει το παρελθόν μας; Ποιος θα μας δείξει το μέλλον μας;
Γιάννα Κάππη
