Η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των Νεοδημοκρατών, αλλά και ένα σοβαρό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας θα περίμενε από την Αντώνη Σαμαρά να εγερθεί χθες και να τινάξει όλο το σύστημα στον αέρα.
Το ότι δεν το πράττει σήμερα τον καθιστά ευάλωτο στη σκληρή (και εν πολλοίς βάσιμη) κριτική. Ωστόσο, τι ακριβώς ζητάμε να κάνει..
σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς; Και από ποια θέση να το κάνει; Όλοι όσοι σήμερα διαγκωνίζονται για να πουν αυτοί με την πιο βροντερή φωνή το "'Οχι" λησμονούν μία αδήριτη αλήθεια: ο Αντώνης Σαμαράς σήμερα θεσμικά δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένας εκ των τριών (ίσως δύο, ανάλογα πώς θα ξύπνησε σήμερα ο Καρατζαφέρης), πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν μία μεταβατική κυβέρνηση. Ο Αντώνης Σαμαράς θα μπορούσε να τα... "σπάσει με την τρόικα" μόνο από τη θέση του Κυβερνήτη! Προσέξτε: όχι απλώς από τη θέση του πρωθυπουργού ή του νικητή των εθνικών εκλογών... Μόνο από τη θέση του ανθρώπου που διαχειρίζεται τις τύχες ενός κράτος και έχει την ευθύνη και την αρμοδιότητα να εξασκήσει πολιτικές, να οργανώσει προγράμματα, να σχεδιάσει στρατηγική και να παλεύει με τους δανειστές έχοντας όλα τα όπλα στο τραπέζι του...
Όχι τώρα, που πολλά αρνητικά έχουν ήδη δρομολογηθεί, που τα Μνημόνια αναγκαστικά διαδέχονται το ένα το άλλο και οι δικές του αρμοδιότητες περιορίζονται σε πολιτικό αλλά και σε πρακτικό επίπεδο στο να πιέζει τον Παπαδήμο ή να οριοθετεί το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης στον κ. Βενιζέλο....
Αλήθεια, με ποιο ηθικό και πολιτικό εκτόπισμα θα μπορούσε σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς, όντας ούτε καν πρωθυπουργός, να καταγγείλει την τρόικα, να πιέσει για επαναδιαπραγμάτευση, να σταθεί ενάντιος στη Μέρκελ, να απαντήσει στις αλαζωνικές μπούρδες του Σόιμπλε ή να οικοδομήσει συμμαχίες με το μεσογειακό νότο; Μέχρι και με μία κουβέντα του προς αυτή την κατεύθυνση θα γινόταν καταγέλαστος...
Ωστόσο, το σκηνικό αλλάζει άρδην στις εκλογές. Ένας Αντώνης Σαμαράς με αρμοδιότητες και πολιτικό κεφάλαιο δε θα έχει τις σημερινές αγκυλώσεις- "απόνερα" της καταστροφικής διετίας του ΠΑΣΟΚ.
Αυτά που ακούω από προχτές μου θυμίζουν τον ποδοσφαιριστή που δηλώνει με βεβαιότητα ότι μπορεί να σκοράρει σε ένα δύσκολο ντέρμπι, αλλά ο προπονητής τον έχει αφήσει εκτός 11άδας. Τον βάζει αλλαγή στο 80' όταν ήδη χάνει το ματς με 3-0! Και όταν το παιχνίδι λήγει ο προπονητής και η κερκίδα ζητά ευθύνες από τον μαχητή ποδοσφαιριστή επειδή δεν έκανε πράξη αυτά που δήλωνε πριν την έναρξή του!
Οι ώρες είναι κρίσιμες. Ο βουλευτής, ο κάθε βουλευτής (κατά την προσωπική, ταπεινή μου άποψη) βρίσκεται μπροστά σε ένα σοβαρό δίλημμα. Όχι σε αυτό που περιγράφουν σήμερα όλες οι εφημερίδες. Αλλά σε ένα άλλο πιο πρακτικό: να πάνε με το ποτάμι; Να ικανοποιήσουν τη λαϊκή οργή που λέει ότι στα μέτρα; Να κάνουν δηλαδή αυτό που τους ζητούν οι ψηφοφόροι τους, αυτό που θα τους διασώσει στα καφενεία; Ή να κάνουν το σωστό, το εφήμερα αντιδημοτικό αλλά αληθινά χρήσιμο με κίνδυνο να τους πάρει το ποτάμι της οργής;
Θα γράψω την άποψη μου κι ας με συγχωρέσουν οι φίλοι μου βουλευτές... Κάποιο εξ' όσων (όχι όλοι) αντιδρούν δεν μετρούν τα θέματα ουσίας. Γι' αυτούς τους συγκεκριμένους μετρούν μόνο οι θέσεις που αρέσουν ή δεν αρέσουν στους ψηφοφόρους τους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μάθει να πολιτεύονται με βάση τη λαϊκίστικη προσέγγιση της πολιτικής με γνώμονα "αυτό που ακούγεται καλύτερα στα αυτιά του κόσμου" και όχι αυτό που είναι αληθινά σωστό για τον τόπο.
Δεν έχουν ακόμη καταλάβει ότι οι εποχές αυτές τέλειωσαν. Η ΝΔ και ο τόπος συνολικά δεν χρειάζονται ευχάριστους κονφερασιέ, βουλευτές που αποτελούν προέκταση των λαϊκών αδυναμιών, πολιτικούς εκπροσώπους των παθογενειών μας ή πολιτικούς περιορισμένης ευθύνης. Όσοι θέλουν να παραμείνουν στο παρελθόν, στην εύκολη πολιτική και το "βολικό πολιτεύεσθαι" ας επιστρέψουν την έδρα τους στο κόμμα.
Όλοι τους έχουν την ιερή ευθύνη αλλά και την πρακτική αρμοδιότητα να συμβάλουν σε έναν αγώνα στο τέλος του οποίου θα δώσουν στον Αντώνη Σαμαρά τη θέση του Κυβερνήτη, το αξίωμα εκείνο που θα του επιτρέψει να ασκήσει ολοκληρωτική πολιτική διακυβέρνηση.
Εάν δεν μπορούν να συμβάλουν στο στόχο αυτό... ας μην στέκονται εμπόδιο στην επίτευξή του...
