Άρθρο του Χρήστου Νικολαίδη
Από σήμερα δεν κινείται κανένα όχημα του Δήμου Θεσσαλονίκης! Τυχαίο; Δε νομίζω... Το μυαλό όλων φυσικά πάει στα απορριμματοφόρα που αυτή τη φορά θα μείνουν καθηλωμένα επειδή δεν έχουν το σηματάκι και όχι επειδή είναι χαλασμένα ή άνευ ανταλλακτικών, όπως όλες τις προηγούμενες φορές, Ο αρμόδιος αντιδήμαρχος, φρόντισε να καρφώσει τον...
επί των οικονομικών συνάδελφό του, προφανώς για φύγει η ευθύνη από πάνω του... Είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα...
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι για τον Γιάννη Μπουτάρη έχει τελειώσει από καιρό η ανέμελη περίοδος του σχολιασμού, οι μέρες που για ασκούσε πολιτική δίνοντας συνεντεύξεις, κατακεραυνώνοντας λεκτικά την διοίκηση Παπαγεωργόπουλου για τα πάντα.
Ο Μπουτάρης ανήκει σε εκείνη την ομάδα των δημοσίων προσώπων που θεωρούν ότι κάνουν πολιτική με τα λόγια. Εύκολα και δυστυχώς αποδοτικά. Με αυτήν την αρχή ξεκίνησε, προχώρησε και κέρδισε. Πουθενά στην οπτική του δεν υπήρχε η διάσταση της σκληρής δουλειάς για το αποτέλεσμα, της ικανότητας διαχείρισης, του μάνατζμεντ, της ηγετικής παρουσίας. Αυτό αποδεικνύουν τα πεπραγμένα του.
Από την ημέρα που μπήκε στο γραφείο δημάρχου (μέσα σε ένα λαμπρό μέγαρο που κάποτε κορόιδευε), δεν φάνηκε να συνειδητοποιεί ότι προϊσταται ενός μεγάλου μηχανισμού, που για να δουλέψει απαιτεί ικανότητες πολύ διαφορετικές από αυτές που ο ίδιος με πίστη υπηρετεί. Για άλλα πράγματα είναι "μανούλα" ο κυρ-Γιάννης...
Τώρα δυστυχώς περάσαμε σε μία άλλη εποχή: σ' αυτήν που η αδυναμία του να φέρει αποτέλεσμα έχει πολύ σοβαρή επίπτωση στις ζωές μας. Λίγο νωρίτερα, μπορεί κάποιοι να διασκέδαζαν με τα καμώματα του επειδή αυτά δεν αφορούσαν την καθημερινότητά τους. Έχω ακούσει πολλούς να διασκεδάζουν με τις τοποθετήσεις του για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, ή την αναγραφή τουρκικών ονομάτων σε οδούς... Άλλωστε η ενόχληση ότι τα εκατόχρονα της Θεσσαλονίκης γιορτάζονται στις Συκιές, τη Μελβούρνη και τη Βοστόνη αλλά όχι στη Θεσσαλονίκη ξεχνιέται εύκολα γιατί δεν "ακουμπά" στην καθημερινότητά μας.
Είχε πλάκα άλλωστε και ο τρόπος με τον οποίο ο ίδιος ο Μπουτάρης είχε επιλέξει να διαχειρίζεται επικοινωνιακά αυτές του τις αδυναμίες: ξεκίνησε ως ακροδεξιός, απολύοντας εργαζόμενους, ταυτίζοντας τους με το πρόβλημα όπως έκανε η χούντα με τους κομμουνιστές. Συνέχισε ως δικαστής με ετυμηγορίες για τις ευθύνες των άλλων. Πάντα, όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, έφταιγαν οι άλλοι, ποτέ ο ίδιος. Έφταιγαν οι προηγούμενοι, οι κακοί εργαζόμενοι, ο Ηλίας, η κυβέρνηση, το νομικό πλαίσιο, οι πολίτες, η νοοτροπία τους, ποτέ όμως ο ίδιος... Αλλά και αυτή η εποχή πέρασε.
Δυστυχώς τα πράγματα σοβάρεψαν: απαξιώθηκε ένας μηχανισμός που μόλις πριν από λίγους μήνες κατάφερνε να μαζέψει τα σκουπίδια, να αλλάξει τις καμμένες λάμπες, να διατηρήσει καθαρό ένα πάρκο, να κάνει σοβαρά τεχνικά έργα στην πόλη, να φυλάει τα παιδιά μας στους παιδικούς σταθμούς. Πλέον δεν μπορεί να ετοιμάσει τους διαγωνισμούς προμηθειών, να ολοκληρώσει αναθέσεις, να προσλάβει συμβασιούχους, να επιλέξει εργολάβους, να είναι αποτελεσματικός στη διαχείριση του δικού του προσωπικού. Και αυτό έχει πια σοβαρή επίπτωση στην καθημερινότητά μας. Η Θεσσαλονίκη είναι τον τελευταίο χρόνο μία βρόμικη πόλη, οι δημοτικές υπηρεσίες προς τους πολίτες λιγοστεύουν, τα προβλήματα εντείνονται, ο Δήμος αδυνατεί να παράξει έργο.
Τώρα δεν αρκεί η επικοινωνιακή διαχείριση, ακόμη κι αν συνεχίζει να την κάνει καλά.
Τώρα πρέπει να αλλάξει. Ελπίζω να έχει τη δύναμη να το κάνει. Αλλά και την ικανότητα να αναθεωρήσει τα ταλέντα που χρειάζεται η δουλειά που όλοι εμείς του αναθέσαμε να κάνει...
Γιατί θεωρητικά είναι ακριβώς στην ίδια θέση με αυτούς που έβριζε πρόσφατα σε ένα δημοτικό συμβούλιο: είναι συμβασιούχος έργου ορισμένου χρόνου...
