Αχ αυτή η πλούσια, αλλά και πολύπαθη, ελληνική γλώσσα που όχι μόνον δεν διδάσκεται πλέον σωστά, αλλά και κατακρεουργείται καθημερινώς από όλα τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ και από τους μεγαλόσχημους παράγοντες [ποδοσφαίρου, πολιτισμού, πολιτικής κ.λπ.]. Αν τη χρησιμοποιούσαμε σωστά, ίσως να είχαμε αντιληφθεί..
το βαθύτερο νόημα του συνθήματος «πρώτα ο πολίτης» που εξακολουθεί να φιγουράρει στις συναθροίσεις των κομματόσκυλων του πρώτου φιλομνημονιακού κόμματος [όπως λέγαμε τον 19ο αιώνα ρωσόφιλο, αγγλόφιλο, γαλλόφιλο κόμμα] στην Ελλάδα και στις κάθε είδους αφίσες του. Τί περιεχόμενο να είχε άραγε το «πρώτα»; Χρονικό ή τοπικό; Πρώτα φροντίζουμε τον πολίτη και μετά τον εαυτό μας ή προβάδισμα έχει ο πολίτης και ακολουθούμε εμείς; Τί σημασία έχει όμως; Όποια και αν ήταν η χροιά, έχω την εντύπωση ότι οι εμπνευστές του ήθελαν να πουν ότι ο πολίτης είναι το πρωταρχικό τους μέλημα και ακολουθούν όλα τα άλλα [οι μάσες των παρατρεχάμενων, εφ’ όσον περισσέψει κάτι από αυτά που θα διετίθεντο για τον πολίτη, το βόλεμα των ημετέρων, αφού θα είχε τακτοποιηθεί ο πολίτης κ.ο.κ.]. Συνεπέστατος προς το νόημα αυτό φάνηκε να είναι ο τίτλος του Υπουργείου, το οποίο αποτελεί φέουδο του κ. Δακρυοχοΐδη. Του πάλαι ποτέ ονομαζόμενου «Υπουργείο Εσωτερικών», από το οποίο αποσπάσθηκαν το 1964 τα Σώματα Ασφαλείας για να αποτελέσουν το νέο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, ώστε να τοποθετηθεί επί κεφαλής του πρόσωπο απολαύον της εμπιστοσύνης όχι μόνον του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά και, κυρίως, του αλήστου μνήμης Βασιλέως.
το βαθύτερο νόημα του συνθήματος «πρώτα ο πολίτης» που εξακολουθεί να φιγουράρει στις συναθροίσεις των κομματόσκυλων του πρώτου φιλομνημονιακού κόμματος [όπως λέγαμε τον 19ο αιώνα ρωσόφιλο, αγγλόφιλο, γαλλόφιλο κόμμα] στην Ελλάδα και στις κάθε είδους αφίσες του. Τί περιεχόμενο να είχε άραγε το «πρώτα»; Χρονικό ή τοπικό; Πρώτα φροντίζουμε τον πολίτη και μετά τον εαυτό μας ή προβάδισμα έχει ο πολίτης και ακολουθούμε εμείς; Τί σημασία έχει όμως; Όποια και αν ήταν η χροιά, έχω την εντύπωση ότι οι εμπνευστές του ήθελαν να πουν ότι ο πολίτης είναι το πρωταρχικό τους μέλημα και ακολουθούν όλα τα άλλα [οι μάσες των παρατρεχάμενων, εφ’ όσον περισσέψει κάτι από αυτά που θα διετίθεντο για τον πολίτη, το βόλεμα των ημετέρων, αφού θα είχε τακτοποιηθεί ο πολίτης κ.ο.κ.]. Συνεπέστατος προς το νόημα αυτό φάνηκε να είναι ο τίτλος του Υπουργείου, το οποίο αποτελεί φέουδο του κ. Δακρυοχοΐδη. Του πάλαι ποτέ ονομαζόμενου «Υπουργείο Εσωτερικών», από το οποίο αποσπάσθηκαν το 1964 τα Σώματα Ασφαλείας για να αποτελέσουν το νέο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, ώστε να τοποθετηθεί επί κεφαλής του πρόσωπο απολαύον της εμπιστοσύνης όχι μόνον του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά και, κυρίως, του αλήστου μνήμης Βασιλέως.
Πρώτα ο πολίτης λοιπόν. Ο αδιακόπως και ανηλεώς δερόμενος και ψεκαζόμενος από την 04.10.2009 και μετά. Ο ακαταπαύστως τρομοκρατούμενος και εξαθλιούμενος με χαράτσια και περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις του. Ο χωρίς δωρεάν παιδεία και περίθαλψη. Ο χωρίς βιβλία, χωρίς φάρμακα, χωρίς ιατρική φροντίδα. Ο ουδόλως προστατευόμενος από τους φόνους, τις ληστείες και τις κλοπές που διαπράττονται καθημερινώς από τους λαθρομετανάστες είτε αυτοί είναι εξαθλιωμένοι είτε έχουν απλώς εγκληματικά ένστικτα, είτε είναι νομιμοποιημένοι είτε όχι. Παρένθεση: επειδή η σύζυγος του μεγάλου τραγουδιστή κ. Νταλάρα μας ενημέρωσε εγκαίρως ότι δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες, αλλά μόνον λαθραία τσιγάρα και ότι όσοι εισβάλλουν παρανόμως στη χώρα είναι απλώς άνθρωποι sans papiers, ενώ ο Γιωργάκης τους αποκαλεί, όπως και πολλοί άλλοι ανεγκέφαλοι, «οικονομικούς μετανάστες», θα παρακαλούσα πολύ τους συμπολίτες μου γλωσσολόγους ή γλωσσοπλάστες να μου υποδείξουν έναν μη οικονομικό μετανάστη. Και τούτο, διότι εγώ δεν θυμάμαι να έφευγαν από την Ελλάδα καραβάνια οικονομικών μεταναστών προς ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Γερμανία, Βέλγιο και άλλα τέτοια εξωτικά μέρη. Θυμάμαι ότι έφευγαν μετανάστες, δηλαδή άνθρωποι που αναζητούσαν σε άλλες χώρες μία καλή ή καλλίτερη ζωή τύχη με σκοπό να εγκατασταθούν εκεί μόνιμα. Προφανώς αναζητούσαν μία καλλίτερη ζωή, η οποία ως βάση έχει την οικονομική άνεση. Αν δεν είχαν αυτόν τον στόχο, θα αποκαλούνταν απλώς περιηγητές [=τουρίστες]. Συμπέρασμα: στην Ελλάδα έχουμε μόνον λαθρομετανάστες, οι οποίο διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: τους νόμιμους και τους παράνομους ή sans papiers για να μην κακοκαρδίσω την κ. Νταλάρα. Και τούτο, διότι όλοι εισέβαλαν λαθραίως στην Ελλάδα, ώσπου κάποια στιγμή απεφάσισαν ότι πάνσοφοι κυβερνήτες μας νομιμοποιήσουν χιλιάδες εξ αυτών με το πρόσχημα ότι θα έπρεπε να γνωρίζουμε πόσοι και ποιοί είναι. Βλέπετε έπρεπε οι εθνικοί εργολάβοι να φτιάξουν τα Ολυμπιακά και άλλα πεντάκις υπερτιμολογημένα έργα με φτηνό μεροκάματο. Μόλις, όμως, γνωρίσαμε τον αριθμό και την ταυτότητά τους είχαν τριπλασιασθεί και φτου κι’ απ’ την αρχή, με αποτέλεσμα να αποκτήσει και η χώρα μας Μεταναστευτικό Δίκαιο. Όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές τής έλλειπε. Τώρα, μάλιστα που αποκαθηλώνεται το Εργατικό Δίκαιο, κάτι θα έχουμε για να απασχολείται μεγάλη μερίδα δικηγόρων.
Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, λοιπόν, δεν είναι αυτό που φαινόταν. Είναι ψευδεπίγραφο. Ουδείς πολίτης προστατεύεται, έστω και ανεπαρκώς. Όλοι ζούμε με τον φόβο ότι κάποιος θα μας μαχαιρώσει, ότι κάποιος θα αρπάξει το πορτοφόλι μας ή το κινητό μας, όλοι προτιμάμε πλέον να μην κυκλοφορούμε μετά τη δύση του ηλίου, προ πάντων ο θήλυς άμαχος πληθυσμός. Όλοι έχουμε αλλάξει τον τρόπο ζωή μας, επειδή είμαστε ανθρωπιστές. Πρέπει να είμαστε φιλόξενοι σε όλους αυτούς που έχουν αλλάξει τη ζωή μας, ενώ υποτίθεται ότι κατέφυγαν απρόσκλητοι στη χώρα μας για να αλλάξουν τη δική τους ζωή. Και όλα αυτά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κ. Δακρυοχοΐδη, ο οποίος εξηντλείτο νυχθημερόν σωματικώς τε και πνευματικώς για να μας προστατεύει, εξ ου και δεν είχε χρόνο για να διαβάζει Μνημόνια, τα οποία ψήφιζε με ένα μεγαλοπρεπές «Ναι σε όλα» ο αμελέτητος. Όπως και καμμιά εκατονπενηνταριά συνάδελφοί του της συμπολίτευσης [η μισή Βουλή το υπερψήφιζε χωρίς να το έχει διαβάσει, η υπόλοιπη μισή Βουλή το κατεψήφιζε χωρίς, επίσης, να το έχει διαβάσει].
Όμως, τελευταίως φαίνεται πως το κύριο μέλημα του κ. Δακρυοχοΐδη είναι η προστασία του πολιτικού. Συσκέψεις επί συσκέψεων για την προστασία των πολιτικών που θέλουν να καμαρώνουν στις εξέδρες των επισήμων κατά τις εκδηλώσεις της 25ης Μαρτίου χωρίς να διατρέχουν τον κίνδυνο να δεχθούν γιουχαΐσματα, γιαούρτια, αυγά, ζαρζαβατικά και εν γένει την ποικιλοτρόπως και με άκρως επινοητικό τρόπο εκφραζόμενη αποδοκιμασία του λαού. Είμαι βέβαιος ότι τόσον αυτός όσο και οι λοιποί συναρμόδιοι γαλαζοπράσινοι υπουργοί έχουν κατά νου τη ρήση του Μεγάλου Αρχηγού «Θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες», την οποία και φοβούνται περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, αφού τα τρόφιμα είναι πανάκριβα και δεν είναι εποχή για να τους πετάμε νομίσματα μετουσιωμένα σε γαλακτοκομικά προϊόντα.
Πρώτα ο πολιτικός λοιπόν. Αυτός ο αδύναμος, αλλά αγνός και ακάματος εργάτης του καλού μας. Αυτός, τον οποίο διακωμωδούμε και οικτίρουμε [ή σιχτίρουμε], αντί να τον ζητωκραυγάζουμε. Αυτό το παχύδερμο που έχει αποφασίσει να εξοντώσει τον Έλληνα πολίτη για να κρύψει μια για πάντα τις πομπές του και τις γονυκλισίες του στην Παναγία την Αστερόεσσα. Και που δεν το βάζει κάτω. Αδιαφορεί για το Σύνταγμα, το οποίο ποδοπατεί, αρκεί να μείνει στην καρεκλίτσα του, στη βολή του και στην ΄κονόμα του.
Για να δούμε. ΄Ηγγικεν η ώρα. Έχει βάλει μυαλό ο ελληνικός λαός ή θα θαυμάσουμε τη σοφία του για μία ακόμη φορά, όπως έγινε την 09.04.2000, την 07.03.2004, την 16.09.2007 και την 04.10.2009;
Σωτήριος Καλαμίτσης
