Ότι δεν κατάφερε να κάνει ένα ολόκληρο κράτος, που συντηρεί και τρέφει το παρακράτος των μπαχαλάκηδων, κατάφερε να το κάνει μόνος του ο Γιώργος Νταλάρας. Ο τραγουδιστής με το πολιτικό ρεπερτόριο και την..
πολιτική στάση ήθους που δέχθηκε με στωικότητα την αντίδραση των "αγοραίων" μιας κοινωνίας, που έχει αφήσει το μέλλον της και το παρελθόν της στον αυτόματο πιλότο, μιας αριστερίστικου τύπου ιδεοληψίας, η οποία όμως δεν άντεξε στην....
πραγματική αριστερή ιδεολογία της μουσικής.
Είναι αστείο πως η ιστορία, σαν το μαλλί της γριάς που γυρνάει στην ανέμη και συγκεντρώνει νήματα από το περιβάλλον της μηχανής που ψήνει την ζάχαρη, μπορεί να αλλάξει την δυναμική επηρεασμού της ψυχολογίας ενός όχλου αγοραίων, που ο στόχος τους να παρασύρουν τον περίγυρο τους αποτυγχάνει.
Η ανέμη της γριάς ιστορίας λοιπόν το βράδυ της 5η Μαρτίου 2012, ύφαινε μια νέα τάξη πραγμάτων που αφορά τον Γιώργο Νταλάρα. Έναν τραγουδιστή, που έρμαιο της επίπλαστης εικόνας με την υπογραφή της παρουσίας του βρέθηκε απέναντι σε μια ομάδα όχλου ανώνυμων αγοραίων νεαρών, οι οποίοι παρότι μέσα τους σιγοτραγουδούσαν τους σκοπούς των τραγουδιών του, την ίδια στιγμή εκτελούσαν τις υπηρεσίες που η κοινωνική συλλογικότητα την οποία υπηρετούν, τους παγίδεψε να φέρουν σε πέρας εκείνη την ώρα. Και ενώ ο στόχος του μπάχαλου επετεύχθη, η πολιτική στάση ευθύνης του Γιώργου Νταλάρα να μην αντιδράσει και να συνεχίσει ακάθεκτος αυτό που ξέρει να κάνει με τεράστια δεξιότητα, άρχισε να υφαίνει έναν νέο ιστό μύθου γύρω του, δημιουργώντας μια δυναμική που μόνο ο χαρακτήρας του και η ποιότητα της σκέψης και της προσωπικής του ιστορίας μπορούν να εγγυηθούν.
Οι επίδοξοι Τζιμάκοι, τράπηκαν σε φυγή στο φώς του διαλλείματος, προσκαλεσμένοι όμως του Γιώργου Νταλάρα νωρίτερα, εκμεταλλεύτηκαν την φιλοξενία του και εκτέλεσαν την προβοκάτσια τους, ασχημονώντας στον καλλιτέχνη ο οποίος με νηφαλιότητα συνέχισε το τραγούδι του.
Άλλωστε ένα τραγούδι με την ποιότητα της φωνής του Νταλάρα και της ορχηστρικής εκτέλεσης των μουσικών του, μόνο από ένα καλύτερο μπορεί να απειληθεί και όχι από μια κακοφωνία χαβαλέδων αστών που βρίσκουν διέξοδο στην ανία τους, ως σκιές της ιστορίας. Μιας ιστορίας που πολλά χρόνια μετά βάφτισε ξανά τον Γιώργο Νταλάρα μέσα από την κολυμπήθρα της κοινωνικής ευθύνης, που η στάση του παίδευσε του χιλιάδες παριστάμενους στο Ίλιον.
Δημοκρατία σημαίνει ευθύνη στην προστασία του δικαιώματος των άλλων να μπορούν στην ανέμη της ιστορίας να υφαίνουν το δικό τους ιστό, αγνοώντας εν τέλη το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα των ενεργειών τους που στο Ίλιον προσέθεσε θαυμασμό, σεβασμό και πάθος προς το πρόσωπο του Γιώργου Νταλάρα.
Είναι αστείο πως η ιστορία, σαν το μαλλί της γριάς που γυρνάει στην ανέμη και συγκεντρώνει νήματα από το περιβάλλον της μηχανής που ψήνει την ζάχαρη, μπορεί να αλλάξει την δυναμική επηρεασμού της ψυχολογίας ενός όχλου αγοραίων, που ο στόχος τους να παρασύρουν τον περίγυρο τους αποτυγχάνει.
Η ανέμη της γριάς ιστορίας λοιπόν το βράδυ της 5η Μαρτίου 2012, ύφαινε μια νέα τάξη πραγμάτων που αφορά τον Γιώργο Νταλάρα. Έναν τραγουδιστή, που έρμαιο της επίπλαστης εικόνας με την υπογραφή της παρουσίας του βρέθηκε απέναντι σε μια ομάδα όχλου ανώνυμων αγοραίων νεαρών, οι οποίοι παρότι μέσα τους σιγοτραγουδούσαν τους σκοπούς των τραγουδιών του, την ίδια στιγμή εκτελούσαν τις υπηρεσίες που η κοινωνική συλλογικότητα την οποία υπηρετούν, τους παγίδεψε να φέρουν σε πέρας εκείνη την ώρα. Και ενώ ο στόχος του μπάχαλου επετεύχθη, η πολιτική στάση ευθύνης του Γιώργου Νταλάρα να μην αντιδράσει και να συνεχίσει ακάθεκτος αυτό που ξέρει να κάνει με τεράστια δεξιότητα, άρχισε να υφαίνει έναν νέο ιστό μύθου γύρω του, δημιουργώντας μια δυναμική που μόνο ο χαρακτήρας του και η ποιότητα της σκέψης και της προσωπικής του ιστορίας μπορούν να εγγυηθούν.
Οι επίδοξοι Τζιμάκοι, τράπηκαν σε φυγή στο φώς του διαλλείματος, προσκαλεσμένοι όμως του Γιώργου Νταλάρα νωρίτερα, εκμεταλλεύτηκαν την φιλοξενία του και εκτέλεσαν την προβοκάτσια τους, ασχημονώντας στον καλλιτέχνη ο οποίος με νηφαλιότητα συνέχισε το τραγούδι του.
Άλλωστε ένα τραγούδι με την ποιότητα της φωνής του Νταλάρα και της ορχηστρικής εκτέλεσης των μουσικών του, μόνο από ένα καλύτερο μπορεί να απειληθεί και όχι από μια κακοφωνία χαβαλέδων αστών που βρίσκουν διέξοδο στην ανία τους, ως σκιές της ιστορίας. Μιας ιστορίας που πολλά χρόνια μετά βάφτισε ξανά τον Γιώργο Νταλάρα μέσα από την κολυμπήθρα της κοινωνικής ευθύνης, που η στάση του παίδευσε του χιλιάδες παριστάμενους στο Ίλιον.
Δημοκρατία σημαίνει ευθύνη στην προστασία του δικαιώματος των άλλων να μπορούν στην ανέμη της ιστορίας να υφαίνουν το δικό τους ιστό, αγνοώντας εν τέλη το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα των ενεργειών τους που στο Ίλιον προσέθεσε θαυμασμό, σεβασμό και πάθος προς το πρόσωπο του Γιώργου Νταλάρα.
(πηγή: tolmi.gr)
2. Σπύρος Γκουτζάνης: Η κοινωνική αγανάκτηση και τα γιαούρτια στον Νταλάρα
Θυμάμαι χρόνια τώρα τις αφίσες εκείνες του Τζίμη Πανούση με τις οποίες διαφήμιζε τις εμφανίσεις του γράφοντας σαν υποσημείωση: «δεν συμμετέχει ο Γιώργος Νταλάρας». Ήταν η εποχή που ο δημοφιλής τραγουδιστής συμμετείχε σε κάθε συναυλία και εκδήλωση υπέρ των αδικημένων όλου του κόσμου. Τόσο πολύ που σου δημιουργούσε το ερώτημα αν συμμετέχει για να προβάλλει τα κάθε φορά διαφορετικά «δίκια» ή για να διαφημίσει τα τραγούδια του και την «τεράστια» ερμηνευτική του γκάμα. Γιατί έχει τραγουδήσει τα πάντα ο Γιώργος Νταλάρας από ρεμπέτικα μέχρι χαρντ ροκ, από λάτιν μέχρι Λούτσιο Ντάλα, μέχρι και την πρώτη επανεμφάνιση μετά από χρόνια της Μαρινέλλας είχε συνοδεύσει.
Όλα αυτά βέβαια με το αζημίωτο, όπως δείχνει η μεγάλη προσωπική του περιουσία και η συμμετοχή που είχε στα κέρδη των συναυλιών ακόμη και όταν ήταν για κοινωνικούς σκοπούς. Η έντονη αποδοκιμασία που υπέστη από το κοινό της συναυλίας του χθες το βράδυ ήταν αποτέλεσμα των συσσωρευμένων εντυπώσεων. Ήταν και η υπουργοποίηση της συζύγου του και οι πολιτικές του δηλώσεις για το Αιγαίο και για το Μνημόνιο, ήλθε και έδεσε. Αντιλήφθηκε ο κόσμος ότι κάτι στην εικόνα δεν έδενε: «πως γίνεται ο τραγουδιστής που έκανε καριέρα με τα παραπονεμένα λόγια, με το Διδυμότειχο μπλουζ και προβάλλοντας την κοινωνική ευαισθησία να έχει παχυλούς λογαριασμούς και να είναι στο κλαμπ της εξουσίας; Και επιπλέον να θέλει σε αυτή την συγκυρία να εκφράσει την κοινωνική απόγνωση;».
Βοήθησε βέβαια το κλίμα της εποχής για να ξεπεράσει τις αναστολές του ο κόσμος και να απελευθερώσει τα ένστικτά του. Οι πολλαπλώς αγανακτισμένοι στρέφονται όχι μόνο εναντίον των πολιτικών αλλά και όλων εκείνων που τους αντιλαμβάνονται ότι υπήρξαν μέρος του καταρρέοντος συστήματος: γκουρού του λάιφ στάιλ, καλλιτεχνίζοντες, δημοσιογραφούντες, ξεπεσμένους σταρ. Οι πολίτικαλ κορέκτ και οι καθωσπρέπει που νιώθουν την απειλή από μία κοινωνία που τείνει να βγει εκτός ελέγχου, θα πούνε ότι οι εκφράσεις βίας είναι καταδικαστέες. Σωστά, αλλά μερικά γιαούρτια δεν απειλούν δα και την σωματική ακεραιότητα, το πολύ να βοηθήσουν την επιδερμίδα και τη δίαιτα…
(πηγή: protothema.gr)
Θυμάμαι χρόνια τώρα τις αφίσες εκείνες του Τζίμη Πανούση με τις οποίες διαφήμιζε τις εμφανίσεις του γράφοντας σαν υποσημείωση: «δεν συμμετέχει ο Γιώργος Νταλάρας». Ήταν η εποχή που ο δημοφιλής τραγουδιστής συμμετείχε σε κάθε συναυλία και εκδήλωση υπέρ των αδικημένων όλου του κόσμου. Τόσο πολύ που σου δημιουργούσε το ερώτημα αν συμμετέχει για να προβάλλει τα κάθε φορά διαφορετικά «δίκια» ή για να διαφημίσει τα τραγούδια του και την «τεράστια» ερμηνευτική του γκάμα. Γιατί έχει τραγουδήσει τα πάντα ο Γιώργος Νταλάρας από ρεμπέτικα μέχρι χαρντ ροκ, από λάτιν μέχρι Λούτσιο Ντάλα, μέχρι και την πρώτη επανεμφάνιση μετά από χρόνια της Μαρινέλλας είχε συνοδεύσει.
Όλα αυτά βέβαια με το αζημίωτο, όπως δείχνει η μεγάλη προσωπική του περιουσία και η συμμετοχή που είχε στα κέρδη των συναυλιών ακόμη και όταν ήταν για κοινωνικούς σκοπούς. Η έντονη αποδοκιμασία που υπέστη από το κοινό της συναυλίας του χθες το βράδυ ήταν αποτέλεσμα των συσσωρευμένων εντυπώσεων. Ήταν και η υπουργοποίηση της συζύγου του και οι πολιτικές του δηλώσεις για το Αιγαίο και για το Μνημόνιο, ήλθε και έδεσε. Αντιλήφθηκε ο κόσμος ότι κάτι στην εικόνα δεν έδενε: «πως γίνεται ο τραγουδιστής που έκανε καριέρα με τα παραπονεμένα λόγια, με το Διδυμότειχο μπλουζ και προβάλλοντας την κοινωνική ευαισθησία να έχει παχυλούς λογαριασμούς και να είναι στο κλαμπ της εξουσίας; Και επιπλέον να θέλει σε αυτή την συγκυρία να εκφράσει την κοινωνική απόγνωση;».
Βοήθησε βέβαια το κλίμα της εποχής για να ξεπεράσει τις αναστολές του ο κόσμος και να απελευθερώσει τα ένστικτά του. Οι πολλαπλώς αγανακτισμένοι στρέφονται όχι μόνο εναντίον των πολιτικών αλλά και όλων εκείνων που τους αντιλαμβάνονται ότι υπήρξαν μέρος του καταρρέοντος συστήματος: γκουρού του λάιφ στάιλ, καλλιτεχνίζοντες, δημοσιογραφούντες, ξεπεσμένους σταρ. Οι πολίτικαλ κορέκτ και οι καθωσπρέπει που νιώθουν την απειλή από μία κοινωνία που τείνει να βγει εκτός ελέγχου, θα πούνε ότι οι εκφράσεις βίας είναι καταδικαστέες. Σωστά, αλλά μερικά γιαούρτια δεν απειλούν δα και την σωματική ακεραιότητα, το πολύ να βοηθήσουν την επιδερμίδα και τη δίαιτα…
(πηγή: protothema.gr)
3. Άρης Γιαννακίδης: H μαγκιά του Νταλάρα
Μια καρέκλα εκτοξεύεται προς τη σκηνή-θα τη δείτε στο βίντεο. Έχουν προηγηθεί γιαούρτια. Και καφέδες. Και εκατοντάδες ύβρεις. Όμως ο Νταλάρας παραμένει εκεί. Και αρνείται να υποχωρήσει μπροστά στην ανώνυμη αλητεία, στον άθλιο τσαμπουκά που θα ιδιοποιηθεί τον χαρακτηρισμό της δίκαιης οργής για να διεκδικήσει αποδοχή.
Τι είναι αυτοί οι τύποι που βρίζουν τον Νταλάρα; Μικρή σημασία έχει, δεν θα μάθουμε ποτέ αν και στα σχόλια από κάτω θα μπουν ένα σωρό βολικές γενικεύσεις με χώρο για όλους.
Επίσης θα μας πουν ότι η «δίκαιη οργή» δεν στρέφεται απαραιτήτως κατά του προσώπου, αλλά εναντίον αυτού που συμβολίζει ο Νταλάρας. Δηλαδή τι στο διάολο συμβολίζει ο Νταλάρας; Την τέχνη που ζευγαρώνει με το κατεστημένο; Ωραία, ας πούμε ότι είναι έτσι. Διότι κρατικοδίαιτος δεν υπήρξε. Και μετά; Καρέκλες. Αναπόφευκτα.
Έχει μείνει κάτι από την έννοια του μέτρου; Όχι. Όταν η ίδια η υπουργός Παιδείας ζητεί συγγνώμη επειδή επέκρινε τις μούντζες των μαθητών, γιατί να μην νομιμοποιηθεί η καρεκλιά προς τον Νταλάρα; Εν τέλει ας νομιμοποιηθεί το δικαίωμα της αυθαίρετης βίαιης επίθεσης σε οτιδήποτε ενοχλεί την «αυθόρμητη λαϊκή έκφραση».
Αύριο κάποιοι άλλοι μπορούν να πετάξουν καρέκλες στον Μικρούτσικο επειδή ο «Σταυρός του Νότου» δεν ασκεί κριτική στο εφοπλιστικό κεφάλαιο. Υπάρχει κάποιος που καθορίζει τον στόχο και το κριτήριο; Μη μου πείτε για τον λαό γιατί θα σας ρωτήσω ποιον ακριβώς λαό εννοείτε, θα σας παρακαλέσω να τον αντιστοιχίσετε με τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων.
Όχι, μην καταπίνετε το ψέμα. Δεν είναι ο λαός που πετούσε καρέκλες χθες στον Νταλάρα και αύριο στον οποιοδήποτε άλλον. Είναι η ανοχή του λαού ή ο φόβος του απέναντι σε ακραίες μειοψηφίες και σε κτηνώδεις συμπεριφορές.
Είναι η συλλογική μας αδιαφορία, ο κυνισμός μπροστά στο χυδαίο, η αναγνώριση της αλητείας ως ένα κομμάτι του κοινού μας πολιτισμού. Κάπως έτσι, τα θρασύδειλα φασιστοειδή του μπούγιου χτυπούν ρυθμικά της μπότες τους, υψώνουν τις φωνές τους, παίρνουν την οργή και τη μετατρέπουν σε υστερία.
Ευτυχώς ο Νταλάρας έμεινε στη θέση του. Μόνος απέναντι σε πολλούς, επώνυμος μπροστά σε ανώνυμους. Άντρας. Και, όντως, τους είχε χεσμένους.
(πηγή: protagon.gr)
