μεγάλη συζήτηση για την ημερομηνία των εκλογών, λες και μπορούν να αλλάξουν κάτι, λες και ξαφνικά η Ελλάδα θα βγει από την κρίση και θα βαδίσει στον δρόμο των πλεονασμάτων. Αξίζει βέβαια να παρατηρήσει κανείς το κοινωνικό φαινόμενο της «προεκλογικής Ελλάδας»,
να παρατηρήσει το μεγαλείο του ψεύδους και της «ηλιθιότητας»…
να παρατηρήσει το μεγαλείο του ψεύδους και της «ηλιθιότητας»…
Η κατάσταση στην χώρα είναι γνωστή σε όλους ή μάλλον σε όσους βιώνουν την καθημερινότητα εκτός του κοινοβουλίου και των πολιτικών κομμάτων, σε όσους βιώνουν την κοινωνία στον χώρο δουλειάς, στο σχολείο, στο χωράφι. Γιατί πάντα υπάρχουν εκείνοι που αναπνέουν τον αποστειρωμένο αέρα της προσωπικής φιλοδοξίας. Η Ελλάδα της Κρίσης είναι η Ελλάδα της συλλογικής κατάθλιψης, της απογοήτευσης, της μιζέριας, της κοινωνικής κατάρρευσης, της ανεργίας.
Σήμερα 1Η Απρίλη η Ελλάδα έχει την τιμητική της και ειδικά το πολιτικό μας σύστημα έχει τις δόξες του, είναι η μέρα του «εθνικού ψεύδους». Σε μια χώρα που μας έμαθαν να ζούμε από το ψέμα και μέσα στο ψέμα, σήμερα θα έπρεπε να μιλάμε για μια Εθνική επέτειο με παρελάσεις και δηλώσεις των εθνικών μας σωτήρων. Άλλωστε με το ψέμα κτίστηκε σε αυτή την χώρα η ανάπτυξη και η ευημερία των αριθμών.
Αλλά πέρα από όλα αυτά, ας δούμε το αύριο, ας δούμε την κατάσταση που σήμερα διαμορφώνεται μπροστά μας ανοίγοντας μια νέα σελίδα για την ιστορία μας. Η εποχή του «ψέματος» φαίνεται να φτάνει στο τέλος της και μαζί και το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης, ή τουλάχιστον αυτό νομίζουμε όλοι εμείς που απλά παρατηρούμε από την ζεστασιά των καναπέδων μας. Τα παραδοσιακά κόμματα που κυβέρνησαν κάνουν τις τελευταίες τους προσπάθειες να «διαφημίσουν» την πραγμάτια τους. Πλασάρουν νέα συνθήματα, «νέα» πρόσωπα, μιλώντας για το εθνικό καθήκον, για ένα νέο πατριωτισμό, ιδιόρρυθμο βέβαια σε μια πατρίδα «ξεπουλημένη» από τους ίδιους.
Και εκεί στον καναπέ μας κοιτάμε αποχαυνωμένοι μεταξύ καφέ και τσιγάρου, στα λίγα λεπτά ξεκούρασης μας το ιερό κουτί. Περιμένουμε τον Πρετεντέρη και τον Καψή να μας δώσουν το φως στο σκοτεινό τούνελ της κρίσης. Βαγγέλη ή Αντώνη, Αντώνη ή Βαγγέλη; Γίνεται; ΝΑΙ γίνεται να είμαστε τόσο μικροί και φοβισμένοι που ακόμα θεωρούμε στο στενό μας μυαλό ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Ε λοιπόν γίνεται, αλλά όχι με αυτούς και τους χειροκροτητές τους, γίνεται αλλά όχι με τους τρόπους που μας έμαθαν όλα αυτά τα χρόνια. Στην εποχή των οριακών καταστάσεων δεν υπάρχουν συνθήκες ισορροπιών, υπάρχει μόνο η αναγκαιότητα της ανατροπής, η αναγκαιότητα της σύγκρουσης, η αναγκαιότητα της σύνθεσης και της δημιουργίας με τους δικούς μας όρους. Και βέβαια ρωτάει κάποιος Ποιοι; Πότε; Πώς;
Απλή η απάντηση εμείς, όλοι εμείς, όλοι όσοι σήμερα απογοητευμένοι ακολουθούμε τον δρόμο της σιωπής, της ιδιώτευσης, της παρατήρησης. Σήμερα, σήμερα είναι η ώρα για να κάνουμε όλα αυτά που έπρεπε να έχουμε κάνει χτες, όλα αυτά που δεν θα πρέπει να αφήσουμε για αύριο. Να γράψουμε εμείς την ιστορία αυτής της χώρας σε ένα νέο βιβλίο που θα μαθαίνουν τα παιδιά μας σε πολλά χρόνια από τώρα. Όπλο μας η ανάγκη, όπλο μας η γνώση, όπλο μας η δημιουργία, όπλο μας η συμμετοχή. Δεν είμαστε μικροί, δεν είμαστε ονειροπόλοι, είμαστε απλά «ηλίθιοι» ή υπήρξαμε «ηλίθιοι» πιστεύοντας στην λογική των εμπειρότερων και καταλληλότερων από εμάς, θέλουμε να συνεχίσουμε έτσι;
Είμαστε η γενιά με τις καλύτερες σπουδές, η γενιά που μεγάλωσε και σπούδασε σε μια εποχή επιστημονικής και πολιτισμικής επανάστασης, η γενιά που μπορεί από μόνη της να χτίσει την νέα εποχή με όρους του σήμερα. Σπουδάζουμε, δουλεύουμε, παλεύουμε καθημερινά για την ζωή μας, ήρθε η ώρα να παλέψουμε και για τα παιδιά μας, για τους γονείς μας, για τις αξίες και τα οράματα που διαβάσαμε μικροί σε ένα βιβλίο ιστορίας, να παλέψουμε για την Εθνική υπερηφάνεια, για την Δημοκρατία, για την ζωή χωρίς περικοπές.
Είμαστε η γενιά που θα ζήσει με τα «αποφάγια» της γενιά της μεταπολίτευσης, η γενιά που θα πληρώσει τον λογαριασμό. Αυτό θέλουν για εμάς οι «σοφοί» σωτήρες μας. Δεν πρέπει ακόμα μια φορά να αφήσουμε άλλους να αποφασίσουν για εμάς, δεν πρέπει να επιτρέψουμε ποτέ ξανά σε κανένα να γίνει διαχειριστής των ονείρων μας. Αρκετά ως εδώ!
Οι εκλογές είναι ένας τρόπος για μικρές ανατροπές, αλλά όχι με αυτές τις συνθήκες που σήμερα διαμορφώνονται, δεν αρκούν οι εκλογές σε μια χώρα χωρίς λαϊκή συμμετοχή και δημοκρατικές διαδικασίες. Στις εκλογές πρωταγωνιστής είναι ο λαός όχι απλά ψηφίζοντας, αλλά διαμορφώνοντας και συμμετέχοντας την ατζέντα για την πορεία της χώρας. Η πολυδιάσπαση του κομματικού συστήματος σε όλο του το φάσμα είναι η χρυσή ευκαιρία να στείλουμε το μήνυμα μας σε όσους μας έφτασαν εδώ. Να τελειώνουμε με τα μη –κόμματα της μεταπολίτευσης που έκλεισαν τον κύκλο τους, να τελειώνουμε με την «Αριστερά» των αγκυλώσεων και της άρνησης, αλλά και με την πρόθυμη «Αριστερά» της διαχείρισης. Να χτίσουμε εμείς την εποχή των νέων οραμάτων, της νέας Αριστεράς, του νέου πατριωτισμού.
Η λύση είναι στα χέρια μας, η λύση είναι στα χέρια της νέας γενιάς που πρέπει να εκφραστεί και να εκφράσει τα δικά της θέλω, τα θέλω της επόμενης εικοσαετίας. Της γενιάς που θέλει να χτίσει μια Ελλάδα της αξιοπρέπειας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αξιοκρατίας της. Η νέα γενιά δεν πρέπει και δεν μπορεί να συνεχίσει να εκφράζεται με μεσάζοντες…
Δεν πιστεύω ότι σε 30 μέρες θα αλλάξει κάτι στην Ελλάδα, αλλά οι μέρες τους τελειώνουν, η υπομονή μας εξαντλείτε… Όσοι αποφασίσουν να μείνουν σιωπηλοί ή να δώσουν ψήφο σε φίλους και γνωστούς θα είναι συνένοχοι στην «σφαγή» ενός ολόκληρου λαού…
Ο Καζαντζάκης εύστοχα παρατήρησε
«Νέος θα πει να επιχειρείς να γκρεμίσεις τον κόσμο και να έχεις το θράσος να θες να οικοδομήσεις καινούριο, καλύτερο.»
Μιχάλης Καραδημητρίου, Εκπαιδευτικός
