Tης Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
Οι πολιτικοί, είναι κι αυτοί άνθρωποι που χρήζουν στατιστικής κατάταξης, όπως όλη η ανθρωπότητα. Είναι καλοί και κακοί, τίμιοι και κλέφτες, μερικοί έξυπνοι κι άλλοι ηλίθιοι, άλλοι εργατικοί και τεμπέληδες και υπάρχουν ικανοί κι ανίκανοι.
Στην ουσία πρόκειται για μία αριθμητική μικρογραφία του λαού που τους ψηφίζει. Προέρχονται από την ίδια νεοελληνική κουλτούρα που έχουμε όλοι μας, περπάτησαν στους ίδιους δρόμους, διδάχθηκαν τα ίδια βιβλία στο σχολείο, άσκησαν το επάγγελμά τους μέσα στην ίδια κοινωνία, παρακολούθησαν τα ίδια προγράμματα στην τηλεόραση, τηρούν τα ίδια έθιμα, είχαν παρέες και φίλους στον ίδιο περίγυρο.
Είναι κομμάτι του λαού και διατηρούν όλα τα χαρακτηριστικά του, καλά και κακά, ηθικά και ανέντιμα. Το ζητούμενο δεν είναι στις εκλογές αυτές - και σε κάθε εκλογές- να βρεθούν ...άλλης ποιότητας άνθρωποι, (χωρίς βέβαια να ακυρώνουμε την προσπάθεια για την καλύτερη επιλογή) αλλά να υπάρξουν οι θεσμοί εκείνοι που θα εμποδίζουν τους κλέφτες και τους ανέντιμους να εκμεταλλεύονται την εξουσία τους.
Δεν είμαστε ο χειρότερος λαός και δεν έχουμε τους χειρότερους αντιπροσώπους του. Η αποτυχία μας ως τώρα είναι πώς δεν είχαμε το θάρρος να προχωρήσουμε σε αληθινές μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές που θα εμποδίζουν τους ανάξιους να αναδεικνύονται και θα περιορίζουν την αυθαιρεσία.
Στις ευρωπαϊκές χώρες, έχουν εδώ και χρόνια λύσει το πρόβλημα, δημιουργώντας ένα πλέγμα συμπεριφορών και λειτουργιών που αποβάλλει αυτόματα την ανεντιμότητα και το προσωπικό συμφέρον. Υπάρχουν πρότυπα να ακολουθήσουμε μέσα στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό που είναι το πεπρωμένο μας, να σχεδιάσουμε και να κτίσουμε τους κανόνες εκείνους, που θα αφοπλίζουν τα βλαβερά στοιχεία των πολιτικών και θα αναδεικνύουν την ικανότητα και τη δουλειά των έντιμων, που ακόμη είναι αρκετοί ανάμεσά μας.
