Άρθρο της Βαλμπόνα Χυστούνα, φιλολόγου Αλβανικής φιλολογίας και προέδρου του Συλλόγου Αλβανών Μεταναστών 'Μητέρα Τερέζα'
Στην Αλβανία την έζησα την «Χρυσή Αυγή» ως παιδί, έφηβη, φοιτήτρια... Άλλα και από τότε που είμαι στη Ελλάδα δεν μου έχει λείψει ποτέ. Αρχικά φοβόμουν να μην με πιάσουν, με βασανίσουν και με στείλουν πίσω. Μετά φοβόμουν να μην γράψουν λάθος τα
στοιχεία μου πάνω στη πράσινη κάρτα, φοβόμουν τους τελωνιακούς που αν και «νόμιμη» πια, με εμποδίσουν να μπω στην χώρα χωρίς λόγο και αιτία, φοβόμουν να τελειώνει η ετήσια (ή και διετή) άδεια διαμονής μου διότι δεν εκδιδόταν ποτέ η επόμενη, φοβόμουν να μην συμβεί κάτι στους δικούς μου διότι δεν μπορούσα να ταξιδέψω και καιγόμουν από το πόνο μακριά τους, φοβόμουν να διαδηλώσω για να μην «τις τρώω» (πέτρες, δακρυγόνα), φοβόμουν να μιλώ τη μητρική μου γλώσσα γιατί με κοιτούσαν στραβά και γιατί όχι να μου κάνουν και «χοντρή» παρατήρηση. Φοβόμουν μήπως αρρωστήσω διότι δεν μπορούσα να συμπληρώσω τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων, φοβόμουν να βλέπω τηλεόραση, ειδήσεις, γιατί κάτι «σκάρωναν» πάντα οι μετανάστες. Φοβόμουν μην καταπατώ τον νόμο που με καταπατούσε και πάω φυλακή διότι δεν θα έβγαινα ποτέ από κει. Φοβόμουν κάθε φορά τον Σαμαρά όταν ορκιζόταν στο λαό του ότι μόλις πάρει την εξουσία θα ακυρώσει τον νόμο για την ιθαγένεια, φοβόμουν κάθε φορά τον Καρατζαφέρη να οργίζεται ότι το δικαίωμα ψήφου των μεταναστών είναι αντισυνταγματικό. Φοβόμουν μην χάσω ούτε ένα δικαίωμα που έφτανε σε μένα με σταγονόμετρο. Φοβόμουν μην χάσω ούτε μία υποχρέωση «βροχή» διότι καθιέρωνε την «ελεύθερη» διαμονή μου στη χώρα. Φοβόμουν τη κρίση τους μη με πάρει από κάτω… Φοβόμουν…, πάντα κάτι φοβόμουν. Φοβόμουν χωρίς να ξέρω την Χρυσή Αυγή. Τους γνώρισα, όμως, όταν μεγάλωσαν και ξυλοκοπούσαν πια τους μετανάστες στις γειτονιές, και εισέπρατταν χειροκρότημα για την τάξη και ασφάλεια που πρόσφεραν… Έτσι, μέσα σε όλο αυτό το αλάνθαστο σύστημα η Χρυσή Αυγή βρήκε τον εαυτό της. Αυτή είναι και η επιτυχία του μέχρι σήμερα συστήματος. Δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει (το λέω για να τ’ ακούω). Δεν ήθελε να σπείρει ενταγμένους και ελεύθερους μετανάστες, αλλά ορκισμένους βασανιστές. Δεν ήθελε να σπείρει καινούργιους ανθρώπους με αγάπη και όραμα για τη νέα χώρα, αλλά καταστροφικούς τραμπούκους, δεν ήθελε να σπείρει παιδιά που λατρεύουν την ελληνική παιδεία, άλλα άλλους που τη μισούν. Ο’ τι σπείρεις, θερίζεις!
Το ξέρω, αύριο θα μετανιώσω για αυτό το άρθρο οργής και θυμού, αλλά αυτή η «ψήφος» μου δεν τους βάζει στη βουλή των ελλήνων τους ναζί. Ας είχα το δικαίωμα να ψηφίζω, η μόνη αποχή μου θα ήταν στην αποχή. Ας είχα το δικαίωμα να ψηφίζω και η Χρυσή Αυγή απλά θα σερνόταν σε κάποιες τοιχογραφίες…
Βαλμπόνα Χυστούνα
