Το όνομα του Αντώνη Περρή προστέθηκε στον ατέλειωτο, ως φαίνεται, κατάλογο των απωλειών του σύγχρονου ελληνογερμανικού πολέμου. Τα ΜΜΕ αναφέρθηκαν εκτενώς στο θέμα εκφράζοντας τον αποτροπιασμό τους και το θέμα ξεχάστηκε. Όπως ξεχάστηκε και το όνομα του Δημήτρη Χριστούλα από..
όλους τους μεγαλοδημοσιογράφους, τα ονόματα των οποίων θάφτηκαν κάτω από τόνους blanco στα κατάστιχα της Siemens. Τώρα τρέμουν μήπως μιλήσει το ημερολόγιο του Άκη. Μα καλά, αυτός ο άνθρωπος ήταν πολιτικός ή συγγραφέας; Προτείνω στην Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών να τον ανακηρύξουν επίτιμο μέλος τους.
Ο Αντώνης Περρής δεν ήταν μία απλή περίπτωση ενός ανθρώπου, του οποίου αναστατώθηκε η ζωή εξ αιτίας των Άκηδων, των Πάκηδων, των Λάκηδων και όλων των λοιπών λαμογίων του εργολαβοπολιτικού συμπλέγματος που επιμένουν να μας σώσουν από την πείνα, την ανέχεια, τη δυστυχία, την κατάθλιψη και όλα τα λοιπά δεινά, τα οποία οι ίδιοι έχουν σωρεύσει πάνω από τα κεφάλια μας. Θέλουν να μας σώσουν από τον Τσίπρα οι ανεκδιήγητοι.
Ξεχωριστή περίπτωση, λοιπόν, ο Αντώνης Περρής. Δεν είναι ένας απλός αριθμός στην άθροιση των μετά την 04.10.2009 αυτόχειρων. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε περιουσία, την οποίαν, όμως, δεν μπορούσε να ρευστοποιήσει για να φάει αυτός και η 90χρονη μητέρα του, επειδή την έχουν απαξιώσει οι Άκηδες, οι Πάκηδες και οι Λάκηδες. Άνεργος ένα χρόνο δεν είχε ούτε καφέ να πιεί. Έτσι, απεφάσισε να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο των Παπανδρέου-Βενιζέλου-Σαμαρά-Ντόρας. Πώς όμως; Πώς θα εγκατέλειπε πίσω του στα νύχια αυτών των όρνεων την ανήμπορη μητέρα του, την οποίαν αυτός φρόντιζε τα τελευταία 20 χρόνια; Σε ποιο Λοβέρδειο και Κουτρουμάνειο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας και περίθαλψης θα άφηνε μια γυναίκα με Αλτσχάιμερ; Έτσι, απεφάσισε να την πάρει μαζί του. Απεφάσισε να τη δολοφονήσει για να μην πεθάνει μόνη και αβοήθητη μετά από μερικές εβδομάδες που θα ζούσε σαν φυτό στερημένη της φροντίδας του γιου. Περί αυτού πρόκειται. Περί δολοφονίας.
Το πρώτο, λοιπόν, που ήλθε στο νου μας με το άκουσμα της είδησης είναι η αδυναμία μερικών ανθρώπων να αντέξουν τη λαίλαπα που επεφύλασσε στον λαό το σάπιο κατεστημένο. Οι περισσότεροι έδωσαν τέρμα στη ζωή τους πνιγμένοι από χρέη και κυνηγημένοι από τους τραπεζικούς γύπες. Ο Χριστούλας, όμως, αυτοκτόνησε από περηφάνεια και από τη διάθεση να στείλει ένα μήνυμα στα ζώα που ήταν κρυμμένα στο Βολευτήριο.
Ο Αντώνης Περρής γιατί δολοφόνησε τη μάνα του, η οποία είχε αντέξει μία ολόιδια κατοχή πριν από 71 χρόνια; Εκείνος δεν είχε λεφτά να συντηρηθεί και να συντηρήσει τη μάνα του. Μπορούσε, λοιπόν, να δώσει τέρμα στη ζωή του και να μη γίνει δολοφόνος. Εδώ, όμως, είναι που υπεισέρχονται οι παραδόσεις της φυλής. Που παίρνουν κυρίαρχη θέση και προτεραιότητα οι οικογενειακοί δεσμοί. Μια ζωή τον φρόντισε η μάνα του και μια ζωή την φρόντιζε και εκείνος. Όταν, όμως, ήλθε η ώρα του «ως εδώ και μη παρέκει», ο Αντώνης Περρής φρόντισε τη μάνα του. Δεν την άφησε πίσω του να υποφέρει. Της έδειξε την άσβεστη αγάπη τού γιού προς τη μητέρα. Αυτό, νομίζω, είναι το βαθύτερο νόημα του απονενοημένου [;] διαβήματος του Αντώνη Περρή. Αυτούς τους ακατάλυτους δεσμούς της οικογένειας έχει βάλει στόχο η Νέα Τάξη πραγμάτων. Αν δεν διαλυθεί η οικογένεια, δεν διαλύεται ο κοινωνικός ιστός.
Και μια και μιλάμε για κοινωνικό ιστό. Τώρα που αρχίζουμε να χρησιμοποιούμε όλο και πιο πολύ τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ας μάθουμε στα παιδιά μας να παραχωρούν τη θέση τους στους ηλικιωμένους, στους ιερείς, στις έγκυες γυναίκες, στους ανήμπορους γενικά. Κι’ αν η έγκυος γυναίκα είναι μαύρη ή μελαψή, λαθρομετανάστις ή νόμιμη μετανάστις, και πάλι ας παραχωρούμε τη θέση μας. Αυτές είναι οι προαιώνιες αρχές αυτής της φυλής. Στους ικέτες ποτέ δεν φερθήκαμε υποτιμητικά. Πάντοτε τους συνδράμαμε, έστω και αν οι Άκηδες, οι Πάκηδες και οι Λάκηδες μας φόρτωσαν εκατομμύρια από αυτούς από ανικανότητα και αβελτηρία. Εμείς, ο λαός, δεν είμαστε σαν τα μούτρα των εγχώριων λακέδων των τοκογλύφων. Κάτι τέτοιες αρχές είναι που διατηρούν αλώβητο τον κοινωνικό ιστό.
Αντώνη Περρή, αιωνία σου η μνήμη. Κι’ αν ο Μακαριώτατος Ιερώνυμος δεν επέτρεψε την ταφή σου κατά τα θρησκευτικά πρότυπά μας, ας όψεται. Δεν έθεσες τέρμα στη ζωή σου δι’ ασήμαντον αφορμήν. Κι’ εσύ, όπως χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες μας, έχασες μιαν άνιση μάχη με την αναξιοπρέπεια. Και ως τέτοιος μαχητής έπρεπε να τιμηθείς από την Εκκλησία στον πόλεμο που διεξάγεται στη χώρα μας.
Σωτήριος Καλαμίτσης
