Η «Ρεπούσεια» τακτική..

Δυστυχώς οι «Ρεπούσηδες» που "ρέπουν" προς την αποκαθήλωση κάθε αξίας και μνήμης που μας έχει απομείνει, αφθονούν γύρω μας.

Λες και αυτό προέχει και ασχολούνται μόνον, ενώ έχουν εξαντλήσει κάθε άλλη επιστημονική κατάκτηση..

 Αφήστε επιτέλους τα παιδιά μας να μάθουν και να πιστέψουν σε αξίες, έννοιες και θυσίες που τις κουβαλάνε μέσα τους, χωρίς να τους τριβελίζετε άλλο το μυαλό και χωρίς να μας διχάζετε με τις ιδεοληψίες σας....

Βυθισμένοι από καιρό σε μια μαζική αποχαύνωση, δεν χάνουμε πλέον ευκαιρία οι νεοέλληνες να δείχνουμε πόσο ανάξιοι είμαστε να λέμε πως καταγόμαστε από τους προγόνους μας, αλλά και πόσο άξιοι να έχουμε τους ηγέτες που έχουμε....

Αυτό το...    άρθρο δεν είναι "οικονομικό". Είναι εκτενές και ας μην το διαβάσει όποιος «καίγεται» πχ για τις εκλογές ή για τους νέους φόρους. Δεν αποσκοπεί σε «κλικ» και «like». Είναι περισσότερο μια παρακαταθήκη (για τον Ιστορικό του μέλλοντος περισσότερο) που κράταγα μήνες και χρόνια μέσα μου. Δεν ξέρω όμως πια πόσο χρόνο αντέχουν αυτές οι σκέψεις να μένουν κλεισμένες μέσα μου, για αυτό τις καταθέτω τώρα. Ο καιρός γαρ εγγύς...

Το λέω ξεκάθαρα εξ αρχής πως όσα αναφέρω πιο κάτω, μού δείχνουν πως ο λαός μας πληρώνει τις αριστερίστικες και λαϊκίστικες τάσεις του. Και δεν εννοώ απλοϊκά στην Οικονομία.

Οι αριστεροί δημαγωγοί διέπρεψαν πρωτίστως στην Παιδεία.

Οι αριστερές μανιέρες μάς φτάσανε εδώ που φτάσαμε. Δεν μας φταίνε ούτε οι ξένοι, ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο κακός μας εαυτός για την κατάντια και τον εκχυδαϊσμό γύρω μας. Αν κοιτάξουμε μέσα μας, φταίμε εμείς και η Αριστερά που μας κακόμαθε, ο Λαϊκισμός που περίσσεψε, οι Αξίες που καταβαραθρώθηκαν, ο σεβασμός που χάθηκε. Και φταίει και η "Δεξιά" φυσικά που υπέκυψε και πρόδωσε τα «ιδανικά» της –ώστε να ακούγονται μάλιστα σχεδόν σαν "οξύμωρο σχήμα" πια!

Δυστυχώς η Αριστερά κυβερνούσε πάντα και στα πάντα, και αυτό ακριβώς πληρώνουν τώρα και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. «Εμπριμέ» κυβερνήσεις που αλληθώριζαν πάντα προς αριστερές «χυδαιολογίες» και ένας λαός με αριστερές ιδεολογίες αλλά δεξιά τσέπη, χρεωκοπούν με πάταγο τώρα.

Πώς συνέβαινε αυτό; Σε μια χώρα υπαλλήλων χωρίς δική της τάξη «αυτοδημιούργητων» και επιτυχημένων (είχε ίσως παλαιότερα κάποια «αστική τάξη» αλλά αυτή στιγματίστηκε και εξοντώθηκε από την αριστερά), ο λαός αρκούνταν μόνο «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα», γκρεμίζοντας και χωρίς να νοιάζεται πώς μπορεί να οικοδομήσει με σχέδιο για το γενικό συμφέρον. Για αυτό ο Έλληνας διέπρεπε μόνο στο εξωτερικό.

Τώρα λοιπόν –μπαίνω στο θέμα μας- «μας πονάει και μας κόπτει» η κυρία Ρεπούση και όσοι «σβήνουν» εμπειρίες και μνήμες που φτάνουν σε εμάς από γονείς και παππούδες μας για τις χαμένες πατρίδες, για την καταστροφή της Σμύρνης, για την γενοκτονία των Ποντίων. Ορισμένοι έζησαν αρκετά και μας είπαν από πρώτο χέρι τα γεγονότα, δεν είναι τόσο μακρινά για να χανόμαστε σε βιβλιογραφική μελέτη περί τούτων. Και για αυτό περισσεύει και δεν «συνωστίζομαι» με άλλους για να της ...κουνάω το δάχτυλο. Φτάνει που ξέρουν όσοι ξέρουν όλοι «από την πηγή» της Ιστορίας.

 Η «Ρεπούσεια» τακτική

 Δυστυχώς όμως οι «Ρεπούσηδες» που "ρέπουν" προς την αποκαθήλωση κάθε αξίας και μνήμης που μας έχει απομείνει, αφθονούν γύρω μας. Λες και αυτό προέχει και ασχολούνται μόνον, ενώ έχουν εξαντλήσει κάθε άλλη επιστημονική κατάκτηση.

Στα βιβλία της Δ΄ Δημοτικού που πηγαίνει η κόρη μου, μαθαίνουν για την «Νικίεια Ειρήνη» (αντί «Νικίειο»), την «Πύρρεια νίκη» και ... την «Ανταλκίδεια Ειρήνη». Φυσικά λίγοι μαθητές θα θυμούνται μετά από χρόνια ποιος ήταν πχ ο Ανταλκίδας ή ο Νικίας και με ποιούς συνήψε ειρήνη.  Τι και ποιους ενοχλεί όμως αν μάθαιναν τον όρο «Νικίειο» ή «Ανταλκίδειο Ειρήνη» όπως έμενε αμετάβλητος 2500 χρόνια τώρα; Έπρεπε να αλλάξει επειδή ήρθε ο Λαός στην Εξουσία; Ή μήπως καθημερινά μιλάμε για αυτές και έχουν επικρατήσει σε νέα μορφή στη γλώσσα μας;

Θα μάθαιναν μήπως ευκολότερα τα παιδιά το μάθημα, παραλλάσσοντας τον όρο «Πύρρειος νίκη»; Δεν βλέπω όμως άλλον λόγο που έγινε έτσι, παρά για να νεωτερίσουν αριστερόστροφα κάποιοι εκλεκτοί του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, αποκόπτοντας τα παιδιά μας από κάθε ευκαιρία να συγκρατήσουν -ακουστικώς και αισθητικώς τουλάχιστον- στο μυαλό τους, έναν όρο που θα τους συνδέει με το παρελθόν της πατρίδος τους, όποτε τον συναντούν στη ζωή τους –σπανίως δηλαδή αλλά έστω και για μία και μόνη φορά τουλάχιστον.

Ακόμα και αν ξεχνά κανείς μετά από χρόνια τις λεπτομέρειες ή το νόημα μιας ιστορικής νίκης που κατακτήθηκε με τρομακτικές απώλειες, ο μαθητής αισθάνεται ακούγοντας έναν όρο που παρέμενε «μπετόν αρμέ» στη μορφή αυτή επί χιλιετίες, το ιστορικό βάθος που έχει ο τόπος και ο λαός του, πριν από την εποχή που ζούμε. Ο όρος τού μεταδίδει μέσω της γλώσσας μιαν στιγμιαία αίσθηση του χωροχρόνου, τού  θυμίζει χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση από πού προέρχεται, πού πατάει και πού πηγαίνει...

Αυτός ο «προσανατολισμός» που χάνουμε ήταν και το μόνο ίσως πραγματικά αποτελεσματικό όπλο που έχουμε ως λαός –και όλοι οι λαοί της Ευρώπης που θα μπορούσαμε να τους το προσφέρουμε- απέναντι στην πολλαπλή κρίση που ζούμε (οικονομική, πολιτική, ηθική, πολιτιστική).

Διαβάστε τη συνέχεια στο ενημερωμένο greece-salonika:  «Το δογμα του σοκ»