ο Χρήστος Νικολαίδης
Το καλοκαίρι του 1999 ήμουν στο Βελιγράδι. Η εφημερίδα "Τα Νέα" με είχε στείλει εκεί για να καλύψω τον πιο παράλογο πόλεμο της ιστορίας, τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας. Είχα γνωρίσει 4-5 Σέρβους με τους οποίους έκανα σταθερά παρέα, περισσότερο για να βρίσκομαι διαρκώς στο κλίμα της χώρας. Θυμάμαι τι σκέφτηκα όταν, κατά την πρώτη γνωριμία μας τους...
ρώτησα για τα επαγγέλματά τους. Ο ένας ήταν δημοσιογράφος, ο συνδετικός κρίκος, ο άλλος ηθοποιός, ο άλλος ζωγράφος, ο άλλος οικονομολόγος και το τελευταίος (και πιο χρήσιμος) μπάρμαν. Μόνο ο τελευταίος δούλευε (προς τέρψιν όλης της παρέας), όλοι οι άλλοι ήταν άνεργοι! "Πόσο μαλάκες είναι οι Σέρβοι" σκέφτηκα... "Νέα παιδιά, μορφωμένα, έξυπνα και δεν κάθονται να δουλέψουν. Ενώ εμείς... Οι προκομένοι Έλληνες... Από δυο και τρεις δουλειές είχαμε τότε, δουλεύαμε καλά και κονομούσαμε"...
Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω πόσο αφελής ήμουν. Πόσο ηλίθια ήταν η σκέψη μου. Ήταν τότε, στο σκάσιμο της ελληνικής κρίσης, που βοηθούσα έναν αμερικανό δημοσιογράφο να κάνει κάποια ρεπορτάζ στην Ελλάδα. "Είστε απίθανοι εσείς οι Έλληνες", μου είχε πει, όταν είχε βγάλει τα συμπεράσματά του για την ελληνική κρίση. "Αντί να καθήσετε να δουλέψετε σκληρά, να παράγετε, να γίνετε καλύτεροι, επιλέγετε να είστε αντιπαραγωγικοί, να βγαίνετε στη σύνταξη νωρίς, να ακολουθείτε κορεσμένα επαγγέλματα να μην είστε ανταγωνιστικοί. Μάθετε επιτέλους να δουλεύετε σκληρά, χωρίς ωράρια, συντάξεις και αργίες. Μόνο έτσι θα βγείτε από την κρίση", μου είχε πει...
Οι σκέψεις αυτές τριβελίζουν το μυαλό μου. Ξέρω δεκάδες νέους που θέλουν να δουλέψουν σκληρά, χωρίς αργίες και υπερωρίες, αλλά δεν βρίσκουν δουλειά πλέον! Ξέρω πολλούς δημοσιογράφους που είναι πλέον διατεθειμένοι να ματώσουν στο ρεπορτάζ, που είναι αποφασισμένοι να ξενυχτούν μπροστά από έναν υπολογιστή, μία κονσόλα μοντάζ, ή με ένα μικρόφωνο στο χέρι! Αλλά πλέον δεν υπάρχουν δουλειές... Όπως τότε στο Βελιγράδι... Οι μισοί Έλληνες ανάμεσα στα 25-34 χρόνια τους θέλουν πολύ να ασχοληθούν με μία δουλειά. Αλλά δυστυχώς καμία δουλειά δε θέλει να ασχοληθεί μαζί τους. Τι τραγικότερο άραγε;
Ενώ λοιπόν αυτό είναι το σοβαρότερο ζήτημα για την Πατρίδα μας, η δημόσια συζήτηση όπως και οι αντιπαραθέσεις για το "διακύβευμα" των εκλογών εξαντλούνται στο περίφημο (και οδυνηρό) Μνημόνιο! Και εδώ είναι το λάθος μας. Κάνουμε (για μία ακόμη φορά) λάθος επιλογή εχθρού! Όπως τότε το ΝΑΤΟ με τη Γιουγκοσλαβία...
Μπορεί το Μνημόνιο να ευθύνεται για την ύφεση που κατάπιε επιχειρήσεις και δουλειές. Ωστόσο, σήμερα δεν είναι αυτός ο πραγματικός εχθρός. Η απειλή και κατάρα είναι η ανεργία, η έλλειψη θέσεων εργασίας, το πάγωμα στην αγορά εργασίας... Κανένα Μνημόνιο, καμία δανειακή σύμβαση δεν είναι σήμερα ο μεγάλος εχθρός της Ελλάδας! Είναι καταστάσεις αναντίρρητα αρνητικές, αλλά πλέον δεδομένες. Καλά θα ήταν να μην μας βάζανε ποτέ στο Μνημόνιο, ή να είχαμε τα κότσια να πετυχαίναμε καλύτερους όρους με σοβαρή διαπραγμάτευση, αλλά αυτά... last year.
Όσο πιο γρήγορα κάνουμε την επιλογή των πραγματικού εχθρού τόσο καλύτερα για όλους μας. Και ο αληθινός βρόμικος και ύπουλος εχθρός πρέπει να πολεμηθεί λυσαλέα από όλες τις δυνάμεις του Έθνους, με την ειλικρινή βοήθεια όσων ξένων θέλουν ειλικρινώς να βοηθήσουν. Μόνο με Ανάπτυξη θα πολεμήσουμε το σαράκι που κατατρώγει τις σάρκες μας. Μόνο με την Ανάπτυξη θα δούμε -κάποια στιγμή στο μέλλον- άσπρη μέρα...
Ας αφήσουμε λοιπόν το κλάμα πάνω από το χυμένο γάλα κι ας στρωθούμε στη δουλειά με μόνο στόχο να προσεγγίσουμε τους τρόπους εκείνους που θα μας οδηγήσουν σταδιακά στους δρόμους της Ανάπτυξης. Τρόποι υπάρχουν, όπως και ιδέες, ρεαλιστικά σχέδια και πρακτικές αλλά και βοήθεια από το Εξωτερικό.
Το μόνο που πρέπει να επικρατήσει στο δημόσιο διάλογο είναι η στοχοπροσήλωση, η απόσταση από τα δεδομένα και η σωστή επιλογή του εχθρού...
