Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος / gkessopoulos@gmail.com
Διέσχιζα την πόλη με το αυτοκίνητο (ακόμη έχω βενζίνη…) χθες βράδυ, γύρω στις 10.30, πηγαίνοντας στο TV Μακεδονία για να συμμετάσχω σε μια εκπομπή με θέμα τις εκλογές. Θυμήθηκα..
ότι την παραμονή των εκλογών δεν κυκλοφορούσαν υποψήφιοι βουλευτές στην πόλη και στην αγορά, ούτε τα μεγάλα κανάλια «στήνανε» τυχαία περιστατικά προβολής συγκεκριμένων υποψηφίων. Μόνο κάτι ρούκις που κυνηγούσαν την τύχη τους και, άγνωστοι ακόμη μεταξύ αγνώστων, δεν κινδύνευαν από μπινελίκια και γιαορτώματα. Κι αυτό το βράδυ της 6ης Μαΐου, δεν υπήρχαν κορναρίσματα όπως άλλες φορές, δεν υπήρχαν μποτιλιαρίσματα ούτε σημαιούλες στο Λευκό Πύργο. Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν πανηγυρισμοί. Πιο πολύ προβληματισμός, παρά χαρά.
Σκεφτόμουν ότι η Δημοκρατία εξ ορισμού είναι μεγαλόθυμη ακόμη και με τα άκρα της. Στην πραγματική Δημοκρατία δεν υπάρχουν αποκλεισμοί, δεν υπάρχουν καλές και κακές κουκούλες. Τα ανέχεται όλα. Ισχύει το «πάταξόν με άκουσον δε» του Θεμιστοκλή. Σκεφτόμουν ότι είκοσι χρόνια μετά την είσοδο του πρώτου λαθρομετανάστη, οι κυβερνήσεις δε φρόντισαν να διαμορφώσουν μια μεταναστευτική πολιτική. Και επί είκοσι χρόνια καίνε τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Και προεκλογικά αντιμετώπισαν το αυγό του φιδιού με αφορισμούς και εξορκισμούς, χωρίς επιχειρήματα. Πώς να δώσεις στη νεολαία να καταλάβει τι εστί ναζί, όταν τουλάχιστον εδώ και τριάντα χρόνια η Ιστορία που της διδάσκεις στα σχολεία σταματά στη μικρασιατική καταστροφή;
Άκουγα στ’ αμάξι ξανά και ξανά τον Αγγελάκα και το «Σιγά μην κλάψω». Όσοι συνεργάστηκαν για τη μνημονιακή πολιτική, με συνεχείς προκλήσεις, έκαναν τον κόσμο για πρώτη φορά να μη θέλει ένα σίγουρο μέλλον. Δηλαδή να μη θέλει τη συνέχιση του παρελθόντος…
Μ’ έπιασε κόκκινο στην Καμάρα. Το μεγαλύτερο λάθος του Σαμαρά ήταν ότι συνεργάστηκε για την κυβέρνηση Παπαδήμου χωρίς ποτέ να μάθουμε το γιατί –μόνο κάτι παράλογες δικαιολογίες ακούγαμε συνεχώς, τόσο συνεχώς που οι ίδιοι μπορεί και να πίστεψαν ότι έτσι ήταν. Ηγέτης δεν είναι όποιος γίνεται πρωθυπουργός. Ηγέτης είναι όποιος έχει τα κότσια να πει ένα στέρεο όχι σε ό,τι πλήττει το λαό του…
Μόλις πέρασα τη Βενιζέλου. Ο Βενιζέλος το ‘παιξε πιο επικοινωνιακά: επιχείρησε προεκλογικά να ξεγελάσει τον κόσμο, θέλοντας να διαγράψει διαμιάς ό,τι συνέβη τα προηγούμενα δύο χρόνια. Γύρισε το κόμμα 30 χρόνια πίσω, στα ποσοστά του 1974, αφού πρώτα γύρισε την Ελλάδα 50 χρόνια πίσω στους μισθούς και στην ποιότητα ζωής. Τώρα πια θα καταλάβουν οι βουλευτές του τι θα πει ανεργία…
Έστριψα αριστερά στη Δωδεκανήσου. Ο Τσίπρας το ‘παιξε έξυπνα, μίλησε λογικά. Μίλησε για τα προβλήματα του κόσμου. Κατάφερε να παραμερίσει τις ευθύνες που αναλογούν στο κόμμα του για το χάλι της χώρας.
Οι πόρνες δε «μένουν» πια στην Πολυτεχνείου, πήγαν παρακάτω. Ο Καμμένος είναι ο «γάτος» της υπόθεσης. Πήγε το κόμμα του από το 0% στο 10%. Μυρίστηκε το διακύβευμα. Δεν αλληθώρισε, όπως στη Συγγρού.
Πλησιάζοντας, σκεφτόμουν ότι το θετικό είναι πως το αποτέλεσμα των εκλογών αυτών ίσως βοηθήσει να στηθεί ένα πρώτο ανάχωμα στην οικονομική επέλαση της Γερμανίας στα ευρωπαϊκά εδάφη. Με τη βοήθεια του Ολάντ και τις αντιδράσεις στην Ολλανδία. Πριν πέντε καλοκαίρια διάβασα τα απομνημονεύματα του Ντε Γκωλ, έμαθα πως «έπεσε» η Γαλλία και κατάλαβα γιατί όλη η Ευρώπη μιλούσε το ’40 για το ρόλο της Ελλάδα στη νίκη κατά του ναζισμού.
Όμως δεν μπορούσα ακόμη να χαμογελάσω Φτάνοντας στο κανάλι, σκεφτόμουν ότι ακόμη η νύχτα θα ήταν μεγάλη, όμως η μέρα που ξημέρωνε μεγαλύτερη. Τώρα θα δείξουν το πολιτικό τους μπόι, είπα στον καθρέφτη. Όσο διαθέτουν. Πολιτική χωρίς τους πολίτες δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει θέατρο χωρίς θεατές. «Μια μέρα αμφίβολης χαράς» είχε γράψει κάποτε ο Αναγνωστάκης. Έτσι νοιώθω. Η νύχτα δεν ξημέρωσε ακόμη. Καλή τύχη μας εύχομαι…
ΥΓ: Μου είπε κάποιος το πρωί έξω από ένα εκλογικό τμήμα: “Αυτή τη φορά θα ψηφίσω ανεύθυνα. Τι κατάλαβα που τόσα χρόνια ψήφιζα υπεύθυνα;”
