(Δημοσιεύτηκε στο Capital.gr στις 24-05-2012)
Ενθυμούμενος πάντα τη φράση του ποιητή ότι ρομαντικός δεν είναι αυτός που πιστεύει σε κάτι που δεν γίνεται, αλλά αυτός που πιστεύει σε κάτι που δεν έγινε ακόμη, ανήκω σε όσους υποστηρίζουν ότι εξακολουθούμε να κρατάμε στα χέρια το μέλλον το δικό μας, αλλά και των παιδιών μας, αρκεί να...
πορευόμαστε με όραμα, μέθοδο, σχέδιο και πολλή δουλειά.
Αφορμή για αυτήν τη διαπίστωση υπήρξε ένα άρθρο το οποίο διάβασα πρόσφατα σχετικά με το πρόγραμμα «Start Up Chile» που υλοποίησε η κυβέρνηση της Χιλής, προκειμένου να μετατρέψει τη χώρα σε επιχειρηματικό κέντρο καινοτόμων εταιρειών για την αγορά της Λατινικής Αμερικής.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα η ανταπόκριση στο πρόγραμμα ήταν άμεση.
Το 2010 προσέλκυσε 22 νεοσύστατες επιχειρήσεις από 14 χώρες, το 2011 κατάφερε με συγκεκριμένες δράσεις να υποβληθούν αιτήσεις για εγκατάσταση 300 καινοτόμων επιχειρήσεων, ενώ το 2014 εκτιμάται ότι θα ξεπεράσουν τις 1000.
Τι προσφέρει το πρόγραμμα;
-Το ποσό των 40.000 δολαρίων χωρίς καμία συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο και χωρίς καμία υποχρέωση της εταιρείας να παραμείνει στη χώρα εάν δεν το επιθυμεί
- Δωρεάν γραφεία και εγκαταστάσεις για έξι μήνες σε «θερμοκοιτίδες» νέων επιχειρήσεων και
-Δωρεάν τηλεπικοινωνιακές υποδομές.
Διαβάζοντας το άρθρο με προσοχή, θυμήθηκα μερικά ακόμη παραδείγματα από ορισμένες μικρές χώρες όπως είναι η Δανία, το Ισραήλ και η Φιλανδία, οι οποίες στηρίζουν τη δημιουργία και λειτουργία καινοτόμων επιχειρήσεων.
Αλλά για ποια ελληνική καινοτομία μπορούμε να μιλάμε όταν το πανεπιστήμιο αποτελεί χώρο στον οποίο λέξεις όπως «επιχειρηματίας» και «κέρδος» είναι απαγορευμένες, λόγω της αντίδρασης μιας αριστερόστροφης μειοψηφίας η οποία επιβάλλει τις δικές της απόψεις;
Πως θα υπάρχει η δυνατότητα μια καινοτόμος ιδέα να εξελίσσεται σε εξαγώγιμο προϊόν όταν και η πιο απλή επένδυση συνθλίβεται στα γρανάζια της γραφειοκρατίας;
Το παράδειγμα όμως των νέων ανθρώπων από τον Παλαμά Καρδίτσας οι οποίοι ξερίζωσαν τις βαμβακοκαλλιέργειες και δημιούργησαν εξαγωγική εταιρεία με αρωματικά φυτά, μπορεί να μας δώσει ελπίδα, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα περιοριστεί η φυγή των νέων στο εξωτερικό και θα πάψει η ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας.
Επειδή, λοιπόν, το ζήτημα της ανάπτυξης είναι βαθιά πολιτικό, πιστεύω ότι οποιαδήποτε κίνηση προς αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να στηριχθεί μόνο από μια φιλελεύθερη κυβέρνηση η οποία θα επιτύχει την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, την επαναρύθμιση των αγορών, τη στήριξη της ιδιωτικής προσπάθειας και του επιχειρηματικού ρίσκου, αφήνοντας πίσω νοοτροπίες και πρακτικές 40 χρόνων Μεταπολίτευσης.
Προφανές επίσης είναι ότι μια τέτοια διαδρομή σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εγγυηθεί η αριστερά η οποία επί δεκαετίες διώχνει επενδύσεις, κλείνει επιχειρήσεις, αποκλείει λιμάνια, τάζει παροχές από λεφτά που δεν υπάρχουν και επιμένει στον κρατισμό.
Έχοντας όλα τα παραπάνω κατά νου, στις εκλογές που έρχονται, καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα: Ποια Ελλάδα θέλουμε;
* Ο Στράτος Σιμόπουλος είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός, υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ στην Α΄ Θεσσαλονίκης . (stra_sim@otenet.gr).
Περισσότερα άρθρα και απόψεις του μπορείτε να διαβάσετε στο: www.efsimopoulos.gr.
