Του Tal Dror*
Προκλητικοί ξένοι ακτιβιστές εκμεταλλεύονται την ανοχή και τον άνετο τρόπο ζωής του Ισραήλ
Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους σπουδών μου στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο εργάστηκα σ’ ένα τυπικό μπαρ της Ιερουσαλήμ - καφέ και γλυκό το πρωί, χάμπουργκερ για μεσημεριανό και άφθονη μπύρα το βράδυ. Η εγγύτητα του
μπαρ με το κέντρο της Ιερουσαλήμ το είχε κάνει δημοφιλές στους ξένους ακτιβιστές της ειρήνης που έρχονται αρκετά συχνά στην πόλη. Σε πολλές περιπτώσεις, συνομίλησα μ’ εκείνους που καταλήγουν να πίνουν ένα ποτό μετά από μία ακόμη μέρα διαμαρτυριών στη Sheikh Jarrah ή τη Bi'lin. Επανειλημμένα βρέθηκα ν’ αναρωτιέμαι γιατί κάνουν τον κόπο να έρχονται εδώ. Πώς μπορεί ένας 20χρονος Δανός να ξυπνά ένα πρωί και να λέει στους γονείς του ότι φεύγει για τη Μέση Ανατολή;
Ένας ξένος δημοσιογράφος από την Ισπανία που αγαπά το Ισραηλινό κόκκινο κρασί μου είχε πει κάποτε ότι κάθε ξένος ανταποκριτής ονειρεύεται να σταλεί στο Ισραήλ. "Εδώ είναι ο παράδεισος κάθε ξένου ανταποκριτή!" μου είπε. "Πού αλλού μπορείς να πας σ’ ένα εστιατόριο σε μια πόλη όπως το Τελ Αβίβ, να πιείς ένα ποτό ή να πας για χορό στη Dizengoff Street και να κοιμηθείς σ’ ένα φανταχτερό ξενοδοχείο και το μόνο πράγμα που να σε χωρίζει από το άρθρο σου για το αυθεντικό 'πεδίο μάχης' να είναι μια 45λεπτη διαδρομή με το αυτοκίνητο στην Ιερουσαλήμ ή τη Bil'in και τη Naalin;
Πράγματι, το Ισραήλ διαθέτει μια περίεργη δυσαρμονία που έχει αναπτυχθεί όλα αυτά τα χρόνια που ζούμε με το σπαθί. Ο νότος βομβαρδίζεται, ένα εκατομμύριο πολίτες κάθονται σε καταφύγια αλλά, 15-20 χιλιόμετρα μακριά, τα πάντα μένουν ακριβώς τα ίδια. Έχουμε δημιουργήσει μια κατάσταση στην οποία το μικρό Ισραήλ αποτελείται από δύο παράλληλα σύμπαντα. Οι ξένοι ακτιβιστές ταιριάζουν απόλυτα σ’ ένα από αυτά τα σύμπαντα - το καλό, άνετο και ήσυχο.
Τον δεύτερο λόγο μου τον εξήγησαν δύο Σουηδοί ακτιβιστές που αγαπούσαν ένα μίγμα Arakκαι φρέσκου χυμού γκρέιπφρουτ στα κοκτέιλ τους. Τους έθεσα κάποτε αυτήν την κλισέ ερώτηση που πάντα μας έρχεται στο μυαλό: "Γιατί, λοιπόν, το Ισραήλ από όλα τα μέρη του κόσμου; Γιατί όχι η Συρία, η Αίγυπτος, η Ρωσία ή η Κίνα;" Ο ένας από αυτούς πήρε μια σοβαρή έκφραση. "Είσαι τρελός;" με ρώτησε. "Όλα αυτά είναι εξαιρετικά επικίνδυνα μέρη!"
Και τότε το κατάλαβα.
Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά ότι τίποτα κακό δεν πρόκειται να τους συμβεί εδώ. Η διαπόμπευση του υψηλόβαθμου Ισραηλινού αξιωματικού που χτύπησε έναν διαδηλωτή και το μέγεθος της καταδίκης που δέχτηκε, αποδεικνύει πόσο ασυνήθιστο ήταν αυτό το περιστατικό. Όταν το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να δεχτείς ένα χαστούκι στο πρόσωπο και ν’ αναδειχθείς σε ήρωα πολέμου μεταξύ των φίλων σου - γιατί να μην κρατήσεις ψηλά ένα πλακάτ; Γιατί να μην πετάξεις μια πέτρα σ’ έναν στρατιώτη ή έναν αστυνομικό;
Πρόκειται απλά για ένα παιχνίδι
Στο κάτω-κάτω, στην Αίγυπτο ή τη Συρία θα γινόσουν άλλο ένα πτώμα στο δρόμο. Στην Κίνα ή τη Ρωσία θα κατέληγες φυλακισμένος για την υπόλοιπη ζωή σου αν επιχειρούσες έστω και να σηκώσεις χέρι σ’ έναν αστυνομικό ή έναν στρατιώτη.
"Οπότε περιμένετε", ρώτησα με κάθε σοβαρότητα. "Δεν θα ερχόσασταν εδώ αν πιστεύατε ότι θα μπορούσατε να πάθετε κακό;" Ο Σουηδός φίλος μου χαμογέλασε. "Δεν νομίζω", απάντησε. "Μπορεί να είμαι επαναστάτης αλλά είμαι και κακομαθημένος!" Και ξέσπασαν και οι δυο στα γέλια.
Τότε είναι που συνειδητοποίησα ότι για πολλούς από αυτούς τους ξένους ακτιβιστές ειρήνης, αυτό είναι απλά ένα παιχνίδι. Και σ’ αυτό το παιχνίδι εμείς, οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι, είμαστε τα πιόνια. Έρχονται απ’ όλες τις γωνιές του κόσμου σε μια μακρινή χώρα που δεν έχουν πάει ποτέ πριν. Αντιμετωπίζουν στρατιώτες και αστυνομικούς, κλείνουν δρόμους και κρατούν πανό. Επομένως - όσο έχουν την κρύα μπύρα τους στο τέλος της βραδιάς, όσο κοιμούνται σ’ έναν άνετο και φιλικό ξενώνα - θα συνεχίσουν να έρχονται.
Εκμεταλλεύονται αυτό για το οποίο είμαστε περισσότερο περήφανοι: την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανοχή μας που φοβόμαστε τόσο να χάσουμε. Εκμεταλλεύονται το παράξενο σύστημα που έχουμε αναπτύξει, εκείνο που μας επιτρέπει ν’ αποσυνδεόμαστε από την πραγματικότητα και να συνεχίζουμε τις ζωές μας ακόμα κι όταν η πραγματική μάχη εκτυλίσσεται δίπλα μας.
Ελπίζω ότι, από τη στιγμή που είναι εδώ, θα μπορέσουν να βρουν το φως στην ύπαρξη του Ισραήλ πέρα από το πέπλο του τυφλού μίσους. Ελπίζω ότι θ’ αντιληφθούν πόσο τυχεροί είναι που είναι "κακομαθημένοι επαναστάτες" εδώ μαζί μας. Μετά, ίσως κάνουν ένα βήμα πίσω και περιορίσουν λίγο τις εκκλήσεις για μια "Παλαιστίνη ελεύθερη από τον ποταμό ως τη θάλασσα". Ας ελπίσουμε ότι θα συνειδητοποιήσουν ότι, αν πραγματικά συμβεί αυτό και το Ισραήλ εξαφανιστεί, δεν θα έχουν πουθενά αλλού να πάνε.
*Ο Tal Dror είναι δευτεροετής φοιτητής στις διεθνείς σχέσεις και τις Μεσανατολικές Σπουδές στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ
