Χθες το βράδυ αγαπητοί φίλοι, ξύπνησα κάθιδρος από ένα αλλόκοτο όνειρο, το οποίο θα ήθελα να μοιρασθώ μαζί σας: Έβλεπα λέει, πως ήμουν μπερδεμένος και το μυαλό μου είχε γεμίσει διλήμματα...
Ευρώ ή Δραχμή; Προσλήψεις ή απολύσεις; Ιδιωτικοποιήσεις ή κρατικοποιήσεις; Κατάργηση του στρατού και αντικατάστασή του με εργατική πολιτοφυλακή ή διατήρηση των ενόπλων δυνάμεων; Κατάργηση των χαρατσιών ή επιβολή νέων φόρων; Σκόπια ή Μακεδονία; Ελληνικό, τουρκικό ή Αιγαίο που απλά ανήκει στα ψάρια του;
Τότε κατάλαβα πως ήμουν κι εγώ στον ύπνο μου μία συνιστώσα του Σύριζα και καθόμουν με τους εκπροσώπους των άλλων συνιστωσών γύρω από μία στρογγυλή τράπεζα και διαφωνούσαμε για όλα τα προαναφερόμενα ζητήματα, καθώς και για άλλα πολλά, όπως για το αν τελικά είναι πιο νόστιμη η βανίλια ή η σοκολάτα, ή για το αν τελικά ο Χούα Κούο Τσενγκ αδικήθηκε από τη συμμορία των τεσσάρων και κακώς δεν ηγήθηκε του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας μετά το θάνατο του Μάο.
Και ξαφνικά εκεί που διαπληκτιζόμασταν και ήμασταν έτοιμοι να τραβήξουμε τις σπάθες μας, η πύλη άνοιξε και μπήκε ο Αλέξης, ως άλλος Αϊ-Γιώργης καβάλα στο άτι του! Πλάι του λέει είχε το Στρατούλη, το Μέγα Στρατηλάτη, και πίσω του ο Τατσόπουλος κι ο Φωτόπουλος ακολουθούσαν χέρι-χέρι, ως δαφνοστεφανωμένοι έφηβοι!
Αμέσως, όλοι σταματήσαμε και σκύψαμε το κεφάλι μπροστά στον Ηγέτη μας. Κι αυτός με σθεντόρια φωνή μας είπε: «Σύντροφοι μη φοβάστε, κυβέρνηση θα γενούμε! Τι κι αν δεν έχω πρόγραμμα, τι κι αν δεν έχω ιδέα, σάμπως θα με ρωτήσουνε εμένα ή εσένα; (είπε κοιτώντας με βαθιά στα μάτια)».
Τότε όλοι αρχίσαμε να κλαίμε με αναφιλητά και σφιχταγκαλιαστήκαμε μεταξύ μας, ακόμα κι αυτοί που ανήκαν στη Ρόζα με αυτούς που ανήκαν στην ΚΟΕ. Και όπως ήμασταν όλοι μαζί αγκαλιασμένοι το ρίξαμε στο τραγούδι και το χορό:
«Αχός βαρύς ακούεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν. Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι; Μηδέ σε γάμο ρίχνονται, μηδέ σε χαροκόπι… ο Αλέξης κάνει πόλεμο με τους Συριζαίους!!! … Κι η Άνγκελα εφώναξε, του λέει του Αλέξη:
-Πάψε Αλέξη μ’, τον πόλεμο, πάψε και το ντουφέκι,
δικά σου είναι τα οφίτσια, δικό σ’ και το Μαξίμου,
δική σου και η Ελληνική Βουλή με τους χρυσούς μπαξέδες
και 'γω σκλάβα σου γένομαι με τριανταδυό χιλιάδες,
και το δικό μου το σπαθί στα χέρια σου το δίνω.»
Κάπου εκεί δεν άντεξα από τη συγκίνηση και ξύπνησα. Η αλήθεια είναι πως μου πήρε κανά δυο λεπτά για να συνέλθω, αλλά με το που ήρθα στα συγκαλά μου ξυπνάω τη γυναίκα και το παιδί μου, αρπάζω πέντε ρούχα, δαγκώνω και τα διαβατήρια και αρχίζω να τρέχω...
Η αλήθεια βέβαια φίλοι μου κρύβεται πίσω από τις όποιες υπερβολές του ύπνου ή του ξύπνιου μου... Φυσικά και δεν πρόκειται να μας πάρουν τα σπίτια και τις γυναίκες οι Κομμουνιστές, αν εκλεγεί ο Σύριζα, όπως πολύ φαιδρά διαδίδουν ορισμένοι δύσμοιροι, που τείνουν να πιστεύουν ό,τι μπαρούφα τους αραδιάζουν οι «σταυροφόροι» της άκρας δεξιάς.
Αλλά τελικά μήπως το πραγματικό διακύβευμα είναι ακόμα σοβαρότερο; Τελικά ανήκουμε στη Δύση, έστω και με τα όποια στραβά της, ή ήρθε η ώρα να γίνει πραγματικότητα αυτό που ο Αλέξης ανέφερε χθες, δηλαδή ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε αυτό το «παρωχημένο» δόγμα;
Τελικά αξίζουμε να είμαστε ένας ισότιμος εταίρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή με τη πρώτη (μεγάλη ομολογώ) δυσκολία τα παρατάμε και πορευόμαστε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα του Αλέξη...
Εν πάση περιπτώση, πιστεύω πως η σύνεση και η λογική θα επικρατήσουν, έστω και την ύστατη αυτή στιγμή. Προφανώς κι ο ελληνικός λαός δε τρελάθηκε ξαφνικά κι ανακάλυψε το Σύριζα, τον Καμμένο και την Χρυσή Αυγή. Η απογοήτευση και η οργή έχουν ξεχειλίσει και είναι απολύτως δικαιολογημένες μετά από 30 χρόνια εμπαιγμού και αποτυχίας. Αλλά προς Θεού, ας μη γίνουμε σαν το πρωταγωνιστή του γνωστού ανεκδότου, ο οποίος για να τιμωρήσει τη μοιχαλίδα σύζυγό του αυτοευνουχίστηκε...
Τα σέβη μου,
Η αλογόμυγα
