Δεν είναι ασύνηθες το φαινόμενο να αποδοκιμάζονται οι δικαστές από συγγενείς και φίλους δολοφονημένου, όταν το δικαστήριο αθωώνει τον κατηγορούμενο για τη δολοφονία ή του επιβάλλει μικρή, κατά τη γνώμη των συγγενών και φίλων, ποινή. Αλλά αποδοκιμασία για καταδίκη πρώτη φορά άκουσα. Θυμάμαι ότι...
ο μακαρίτης Σταμούλης είχε εκμανεί κατά των δικαστών και χτυπούσε το μικρόφωνο επί της έδρας, όταν το δικαστήριο κατεδίκασε τους πελάτες του διοικητές των ΔΕΚΟ, οι οποίοι είχαν τοποθετήσει τα διαθέσιμα των ΔΕΚΟ στην τράπεζα του Κοσκωτά. Ήταν κάτι σαν PSI της δεκαετίας του ΄80. Πάλι τα δικά μας λεφτά είχαν κάνει φτερά οδεύσαντα στα θυλάκια των επιτηδείων. Αλλά αποδοκιμασία των δικαστών από φίλους και συγγενείς των κατηγορουμένων πρώτη φορά άκουσα.
Το ζήσαμε και αυτό λοιπόν. Δύο δισεκατομμύρια δραχμούλες καταχράσθηκαν στο διάστημα 1992-1998 οι πρυτανικές Αρχές και διοικητικά στελέχη του Παντείου Πανεπιστημίου, του Σημιτικού φυτώριου πολιτικών στελεχών τού εκσυγχρονισμού και μετέπειτα του Μημονιακού σοσιαλισμού. Η Δικαιοσύνη, βραδυπορούσα ως συνήθως, κατεδίκασε την 25.06.2012 - σε δεύτερο βαθμό - σε βαρειές ποινές πρυτανικές Αρχές και διοικητικούς υπαλλήλους που με τα δικά μας λεφτά, τα οποία προορίζονταν για έρευνες, έφτιαχναν σπίτια, αγόραζαν πανάκριβα αυτοκίνητα και εν γένει διήγον παράνομα βίον πολυτελή όντας βέβαιοι ότι θα παραμείνουν στο περιθώριο της ατιμωρησίας, στο οποίο οδηγεί η ασυδοσία και η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης.
Στο άκουσμα της απόφασης που έστελνε στον Κορυδαλλό όλους τους κατηγορουμένους, οι συγγενείς και φίλοι των ξέσπασαν σε αποδοκιμασίες. Αλήθεια, τί μήνυμα έστειλαν χθες οι άνθρωποι αυτοί στην πενόμενη κοινωνία; Τα καμώματα του Άκη, λέει, και όλων των Άκηδων της ελληνικής πολιτικής σκηνής δεν είναι αυτά που έφεραν την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι οι μίζες, δεν είναι οι προμήθειες άχρηστων οπλικών συστημάτων, δεν είναι η διάσωση των τραπεζιτών, δεν είναι η πληρωμή των υποβρυχίων που γέρνουν και δεν προσφέρονται για αξιόπιστη επιχειρησιακή δράση. Δεν είναι η πληρωμή € 1.000.000 για την κατασκευή μίας ιστοσελίδας, όταν η τιμή στην αγορά ανέρχεται σε € 20.000. Δεν είναι οι διορισμοί 70.000 υπαλλήλων εν μέσω Μνημονίου και προσπάθειας, υποτίθεται, για περιορισμό των εξόδων του κράτους. Δεν είναι, λοιπόν, ούτε η κατάχρηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο αυτή που φταίει για το χάλι μας. Για όλα φταίει ο καπιταλισμός, όπως γράφει ο εξαίρετος Μπογιόπουλος και οι κρίσεις που ο καπιταλισμός προκαλεί για να σωρεύουν πλούτο τα λαμόγια τρώγοντας τις σάρκες του προλεταριάτου.
Θα διαφωνήσω με τη θέση σας κ. Μπογιόπουλε, μολονότι υποκλίνομαι στην πένα σας και στη σκέψη σας. Για όλα φταίει η ανθρώπινη φύση και η απληστία της, την οποία δεν θέλουν να τιθασεύσουν οι ομόδοξοι κρατούντες. Πολύ απλά μπορούμε να πούμε ότι το πείραμα που ξεκίνησε ο Λένιν και κατέληξε στη διάλυση του εργαστηρίου από την εκκωφαντική έκρηξη του 1989-1990 δεν έλαβε υπόψη του μία παράμετρο: την ανθρώπινη φύση και την απληστία της. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά το γεγονός ότι από τα συντρίμμια του υπαρκτού σοσιαλισμού ξεπήδησαν εκατοντάδες εκατομμυριούχων. Με ποια εργασία, ποιο μόχθο σώρευσαν αυτοί οι πολυεκατομμυριούχοι τόσον πλούτο μέσα σε λίγα χρόνια; Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά ότι το πρώτο πράγμα που άνθισε μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν τα καλλιστεία και η αύξηση του αριθμού των εκπορνευόμενων γυναικών.
Η ανθρώπινη φύση, λοιπόν, είναι αυτή που οδήγησε συγγενείς και φίλους των καταδικασθέντων να αποδοκιμάσουν τους δικαστές στη δίκη του Παντείου. Και τι έγινε μωρέ; Δύο δισεκατομμυριάκια δραχμούλες «έφαγαν» οι άνθρωποι. Δεν έκαναν και κάποιο φοβερό έγκλημα. Ουδ΄ επί στιγμήν σκέφτηκαν οι αποδοκιμάσαντες ότι και αυτές οι πτερόεσσες δραχμούλες συνέβαλαν στη σημερινή έλλειψη φαρμάκων για τους ανασφάλιστους ασφαλισμένους των Ταμείων. Και πόσα άλλα δισεκατομμυριάκια έκαναν φτερά από Δήμους, Κοινότητες, ΔΕΚΟ, ασφαλιστικά Ταμεία χωρίς να έχει ανοίξει μύτη, για να δημιουργήσουν τους μικρούς και μεγάλους έχοντες και κατέχοντες, οι οποίοι αγωνιούσαν αν θα μείνουμε στο ευρώ και έφεραν τη συγκυβέρνηση της 17.06.2012.
Ανάθεμα, λοιπόν, στους δικαστές που έπεσαν τυχαίως πάνω σε μια μικρή ομάδα καταχραστών χάρη στις καταγγελίες των ελάχιστων το δέμας, αλλά τεράστιων το ήθος και το πνεύμα, το οποίο παρέδωσαν υπό περίεργες συνθήκες για να αποδοθεί Δικαιοσύνη και να παραδειγματισθούν οι άλλοι.
Ας θυμηθούμε:
“Ουδείς γαρ κολάζει τους αδικούντας προς τούτω τον νουν έχων και τούτου ένεκα, ότι ηδίκησεν, όστις μη ώσπερ θηρίον αλογίστως τιμωρείται. Ο δε μετά λόγου επιχειρών κολάζειν ου του παρεληλυθότος ένεκα αδικήματος τιμωρείται – ου γαρ αν τό γε πραχθέν αγένητον θείη - αλλά του μέλλοντος χάριν, ίνα μη αύθις αδικήσει μήτε αυτός ούτος μήτε άλλος ο τούτον ιδών κολασθέντα»
Πλάτωνος Πρωταγόρας [324Α-C].
Σκοπός της ποινής δεν είναι να αποκαταστήσει το κακό που έγινε. Αυτό δεν ξεγίνεται. Σκοπός της ποινής είναι να παραδειγματισθούν οι επόμενοι και να γνωρίζουν ότι αν διαπράξουν το ίδιο αδίκημα, θα υποστούν τα ίδια επίχειρα.
Ας αποδοκιμάσθηκαν οι δικαστές. Τόχει η μοίρα τους. Το μήνυμα στην κοινωνία και στους επίδοξους βιαστές της το έστειλαν ανοίγοντας μια χαραμάδα στην ελπίδα.
Σωτήριος Καλαμίτσης
.jpg)
