Όλοι ζητάνε η χώρα στις 18 Ιουνίου να έχει κυβέρνηση. Όταν
όμως λέμε όλοι μάλλον δεν εννοούμε όλοι. Μπορεί ο παραγωγικός κόσμος με
δηλώσεις των εκπροσώπων του να το επιθυμεί, μπορεί η Ε.Ε. να το επιθυμεί,
μπορεί οι τράπεζες και το χρηματοοικονομικό σύστημα να το επιθυμούν, όμως όσο
ευσεβείς κι αν είναι οι πόθοι που εκφράζουν, όσο αναγκαία και αν είναι η
διακυβέρνηση της χώρας, τελικά οι πολίτες δεν θεωρούν ότι θα πρέπει να....
υπάρχει
σίγουρα κυβέρνηση. Πολλοί μάλιστα θεωρούν ότι είναι καλύτερα να έχεις μια μέτρια
κυβέρνηση, από καθόλου κυβέρνηση.
Πράγματι οι πολίτες είναι αυτοί που θα καθορίσουν την
επόμενη μέρα. Αν το διακύβευμα της διακυβέρνησης του τόπου ήταν υψηλό, τότε θα
αξιολογούνταν ανάλογα οι συμπεριφορές των κομμάτων που ουσιαστικά δυναμίτισαν
την προσπάθεια δημιουργίας διακομματικής κυβέρνησης μετά τις εκλογές της 6ης
Μαίου. Ενώ όλες οι δημοσκοπήσεις εμφάνιζαν ως περισσότερο υπεύθυνο για το
κυβερνητικό αδιέξοδο το ΣΥΡΙΖΑ, εντούτοις τα ποσοστά του ανεβαίνουν.
Αν οι δεύτερες εκλογές, μετά το πρώτο μήνυμα διαμαρτυρίας
των πολιτών, είναι τόσο σημαντικές, όσο αποδεικνύει το ενδιαφέρον των πολιτών
που μετριέται δημοκοπικά στο πρωτόγνωρο 85%(!), αλλά και όπως προκύπτει από τις
εναγώνιες εγχώριες και ευρωπαϊκές εκκλήσεις για συμμόρφωση, επαναδιαπραγμάτευση
και παραμονή της χώρας στο ευρώ, τότε οι δημοσκοπήσεις δεν θα εμφάνιζαν τους
πολίτες στην ίδια σχεδόν ρότα και τους πολιτικούς να μην έχουν πάρει κανένα
μήνυμα από την προηγούμενη αναμέτρηση. Όχι βέβαια όλους τους πολιτικούς, γιατί
κάποιοι σταμάτησαν να λένε ότι θέλουν να τα αλλάξουν όλα και να μιλάνε για
αυτοδυναμία, την οποία ο λαός δεν φαίνεται διατεθειμένος να τη δώσει σε κανένα
κόμμα, διακινδυνεύοντας όχι μόνον την κυβερνητική σταθερότητα σε δύσκολους
καιρούς, αλλά και την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Υπάρχουν ακόμη και σήμερα
δυνάμεις (και δεν αναφέρομαι στα άκρα) που αποκλείουν συνεργασίες (ΣΥΡΙΖΑ,
ΑΝΕΛ), το λένε ευθαρσώς και ο λαός παρ’ όλα αυτά τους ενισχύει. Άλλοι σπεύδουν
να προφητέψουν την εκ νέου μετεκλογική περιαγωγή των κυβερνητικών εντολών από
κόμμα σε κόμμα (ΔΗΜΑΡ) με άγνωστα αποτελέσματα. Αν ο λαός έδινε αυτοδυναμία
είναι προφανές ότι θα έδινε σίγουρη λύση διακυβέρνησης (αξιοποιώντας και το
σοφό, ιδιαίτερα σε δύσκολες περιστάσεις, εκλογικό σύστημα) και η χώρα θα
ξεμπέρδευε με το πρόβλημα της ενδεχόμενης ακυβερνησίας.
Όσο όμως πείθουν οι Συριζαίοι για τη μονομερή καταγγελία του
μνημονίου (όταν το 80% είναι υπέρ της ευρωζώνης) άλλο τόσο πείθουν οι
Νεοδημοκράτες για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (όταν αντιδρά ολόκληρο το
δημόσιο και τα συνδικάτα), γιατί και τα δύο έχουν κόστος και απευθύνονται σε
πολίτες που (μάλλον) δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα σ’ αυτό τον τόπο, λες και
είναι (ακόμα) όλοι βολεμένοι…
Λέτε, ωστόσο, ο λαός τελικά να μας εκπλήξει για άλλη μια
φορά με τη σοφία του κι ενώπιον των κρίσιμων προκλήσεων και της σοβαρότητας της
κατάστασης να δώσει σε κάποιο κόμμα την αυτοδυναμία, ως μόνη σίγουρη λύση για
να έχουμε κυβέρνηση στις 18 Ιουνίου; Μήπως τελικά είναι καλύτερο να μη τη ζητάς
αλλά να σου την προσφέρουν;
