του Βασίλη Βιλιάρδου
Είναι αυτονόητο ότι, η Ελλάδα χρειάζεται κυβέρνηση και αντιπολίτευση, στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (αν και εμείς πιστεύουμε στην άμεση δημοκρατία, σε «περιβάλλον» ελεύθερης αγοράς και μικτής οικονομίας).
Επομένως, οι πιέσεις προς το δεύτερο κόμμα, σε σχέση με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση συνεργασίας, είναι στη λάθος κατεύθυνση – αφού κανένας Έλληνας δεν ψήφισε υπέρ της κατάργησης της δημοκρατίας και της αντικατάστασης της από μία κοινοβουλευτική δικτατορία. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι, η αντιπολίτευση δεν πρέπει να έχει συναινετική διάθεση, σε θέματα που δεν υπάρχουν ουσιαστικές αντιρρήσεις ή/και εφικτές εναλλακτικές προτάσεις/λύσεις.
Περαιτέρω, οι προγραμματικές δηλώσεις της όποιας νέας κυβέρνησης, θα πρέπει να συμπεριλαμβάνουν τις προεκλογικές δεσμεύσεις όλων εκείνων των κομμάτων που θα την συναποτελούν – τουλάχιστον τις κοινές μεταξύ τους. Ο διαχωρισμός της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία, όπου τα μέλη της κυβέρνησης (εκτελεστική εξουσία) δεν θα έχουν ταυτόχρονα τη βουλευτική ιδιότητα (νομοθετική εξουσία) είναι μία από αυτές – έτσι όπως δεσμεύθηκε το κόμμα της πλειοψηφίας.
Μία επόμενη είναι η άμεση κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων του μνημονίου ΙΙ (συλλογικές συμβάσεις, νέοι κατώτατοι μισθοί, μετενέργεια κλπ.), ενώ μία τρίτη είναι η επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης – αν και, κατά την άποψη μας, δεν πρέπει κανείς να διαπραγματεύεται συμβάσεις υποτέλειας με επίδοξους εισβολείς: είτε τις δέχεται όπως είναι, είτε τις απορρίπτει, προτείνοντας τις δικές του.
Εάν η νέα κυβέρνηση λοιπόν δεν σεβαστεί τις προεκλογικές δεσμεύσεις των κομμάτων στο ακέραιο, δεν πρόκειται να εξασφαλίσει τη στήριξη των Ελλήνων – χωρίς την οποία η οποιαδήποτε εξουσία, ακόμη και η ικανότερη στον πλανήτη, δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα επιτυχίας (οπότε είναι de facto «μεταβατική»).
Ειδικά όσον αφορά τη δανειακή σύμβαση, η οποία οφείλει να αντιμετωπισθεί χωριστά από (το) τα μνημόνια, η Ελλάδα πρέπει αυτή τη φορά να διατυπώσει τις δικές της προτάσεις. Δηλαδή, δεν πρέπει απλά να αποδέχεται παθητικά όλα όσα απαιτούν οι δανειστές της - οι οποίοι, διαπιστώνοντας ότι οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις υπέγραφαν «δανειακές συμβάσεις» που ήταν αδύνατον να τηρηθούν, συμπέραναν εύλογα πως δεν υπήρχε καμία πρόθεση εξόφλησης των δανείων (ότι συναλλάσσονταν λοιπόν με «απατεώνες»).
Ας μην ξεχνάμε ότι, η Ελλάδα πέτυχε τα τελευταία δύο χρόνια έναν τεράστιο άθλο – αν και με δυσανάλογο κόστος (ανεργία, χρεοκοπίες, εξαθλίωση κλπ.). Κατάφερε δηλαδή να μειώσει το διαρθρωτικό έλλειμμα του προϋπολογισμού της («προ ύφεσης»), σε δύο μόλις έτη, κατά δώδεκα ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία – καθώς επίσης να περιορίσει σημαντικά το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, μειώνοντας τις εισαγωγές και αυξάνοντας τις εξαγωγές.
Επομένως, έχει πάρα πολλά διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα αυτή τη φορά – ένα εκ των οποίων είναι η ισχυρή αριστερή αντιπολίτευση, την οποία πολύ σοφά αποφάσισαν να επιλέξουν, για τη συγκεκριμένη θέση, οι Έλληνες Πολίτες.
η συνέχεια στο http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2626.aspx
