Δεν έχω αξιωθεί να επισκεφθώ τη Νίκαια της Γαλλίας (όχι ότι καίγομαι κιόλας!). Υποθέτω όμως ότι θα είναι όσο μαγευτική μου τη περιγράφουν οι φίλοι και γνωστοί που είχαν τη τύχη να ..
την δουν από κοντά.
Μέχρι λοιπόν να αξιωθώ κάποια στιγμή να την επισκεφθώ, κάθε φορά που ακούω γνωστούς να σχεδιάζουν ταξίδι ή να περιγράφουν ενθουσιασμένοι τα όσα συνάντησαν εκεί, περιορίζομαι στο ίδιο σαχλό αστειάκι : «Νίκαια;;; Σιγά το μέρος, εκεί πάω κάθε μέρα!!!»
Φυσικά εννοώ την «άλλη» Νίκαια, τη δική μας! Τη Νίκαια της προσφυγιάς και των φτωχών συνοικιών, τη Νίκαια της γειτονιάς των απλών και συνάμα τίμιων βιοπαλαιστών. Μια Νίκαια όμως πλήρως εγκαταλειμμένη που αργοπεθαίνει. Μια βόλτα στην πλατεία του Αγ. Νικολάου αρκεί για να πεισθεί γι’ αυτό ο κάθε δύσπιστος.
Μια πλατεία που πριν κάποια χρόνια ανθούσε καταμεσής εμπορικών καταστημάτων, με σιντριβάνι και κούνιες για μικρά παιδιά. Πλέον, περπατώντας εκεί νιώθεις να σε κυριεύει η κατάθλιψη καθώς συναντάς την πλήρη εγκατάλειψη, τη βρώμα και φυσικά αθίγγανους και κάθε λογής αλλοδαπούς να κάθονται στα βρώμικα μάρμαρα και να σε κοιτάνε... κάπως! Παράλληλα, στην τριγύρω περιοχή βλέπεις να κλείνουν κάθε μέρα, το ένα μετά το άλλο, όλα τα καταστήματα της περιοχής και να ξεφυτρώνουν μαγαζιά-τρύπες αλλοδαπών (βλ. 3-4 κουρεία (!!!), ψιλικατζίδικα κλπ.).
Αφορμή για όλα τα παραπάνω δεν είναι άλλη από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Τα «μπουμπούκια» της Χ.Α. αποφάσισαν να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους και άρχισαν να σκορπάνε «τελεσίγραφα», ενώ αντίστοιχα οι αναρχοαριστερές οργανώσεις (ενδο-εξωκοινοβουλευτικής στήριξης) πήραν υπό τη σκέπη τους κάθε κατατρεγμένο (νόμιμο ή παράνομο).
Σίγουρα, η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται δεν είναι λύση και δεν θα έπρεπε επ’ ουδενί να φτάσουμε εδώ. Σαφώς και η κρίση επηρέασε πολύ περισσότερο τις νοτιοδυτικές συνοικίες, αλλά η παντελής εγκατάλειψη από πλευράς της Πολιτείας και η έλλειψη αστυνόμευσης είναι παροιμιώδης. Κι όταν τα πράγματα αφήνονται στη μοίρα τους –εσκεμμένα ή μη - νομοτελειακά επικρατεί χάος. Και αυτοί που κλήθηκαν να επιβάλλουν την «τάξη» ήταν τα μπουμπούκια της Χ.Α με απειλές, λοστούς, και σιδηρογροθιές. Μόνο που και σε αυτή τη περίπτωση, όπως σε τόσες άλλες περιπτώσεις π.χ. στον ΑΓ. Παντελεήμονα ή στην επαρχία, τα μπουμπούκια έχουν την «νομιμοποίηση» που τους προσφέρει η ίδια η τοπική κοινωνία που έχει φτάσει στα όριά της.
Η Πολιτεία, έστω και την ύστατη στιγμή, πρέπει να λάβει μέτρα γιατί είναι βέβαιο ότι η κόντρα που ξεκίνησε θα έχει και συνέχεια και κατάληξη -πολύ φοβάμαι όχι αναίμακτη.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
U FOUL
