Όταν σε γενική συνέλευση του Ερασιτέχνη ΠΑΟΚ αποφασιζόταν η συγκρότηση επιτροπής διαφάνειας που θα προχωρούσε σε ελέγχους στην ΠΑΕ και την ΚΑΕ ΠΑΟΚ, το μότο όλων όσων ενεπλάκησαν ήταν "τα εν οίκω μη εν δήμω".
Τελικά, το πόρισμα του ελέγχου της τριετίας 2007-2010 στην ΠΑΕ έφθασε στο σημείο να κυκλοφορεί στη δημοσιότητα στην παραμικρή λεπτομέρειά του και μάλιστα με τον κόσμο του ΠΑΟΚ να έχει την αίσθηση ότι ο Ερασιτέχνης πήγε να το "κουκουλώσει" όταν το περασμένο φθινόπωρο είχε επιλέξει να εκδώσει μία... νερόβραστη ανακοίνωση.
Ο Εισαγγελέας επενέβη με βάση διάφορα δημοσιεύματα, ζήτησε το πόρισμα, και τον περασμένο Νοέμβριο έδωσε εντολή στο ΣΔΟΕ να αρχίσει την έρευνα και τις καταθέσεις γύρω από το θέμα.
Σαφώς υπάρχουν ευρήματα όπως η διπλοπληρωμένη επιταγή των 93.000 ευρώ του Ηλία Βιολίδη και συνολικά τα χρήματα που είχε πάρει από την ΠΑΕ για διευκόλυνση της με επιταγές που είχε καταλήξει να είναι δική του διευκόλυνση από την ΠΑΕ, το δάνειο σε γυναίκα υπάλληλο της ΠΑΕ, τα υπέρογκα ποσά σε μάνατζερ παικτών και ο γενικότερος τρόπος λειτουργίας της ΠΑΕ πάνω σε οικονομικά θέματα που δημιουργούν την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ο πρόεδρος της ΠΑΕ, Θόδωρος Ζαγοράκης να δώσει εξηγήσεις στον κόσμο του ΠΑΟΚ που τον στήριξε, πολλές φορές από το υστέρημά του.
Ωστόσο, από τη στιγμή που έχει επέμβει ο Εισαγγελέας καλό είναι να μην παριστάνουμε εμείς τους δικαστές και να βγάζουμε πρόωρα αποφάσεις.
Προσωπικά, πιστεύω ότι ο Ζαγοράκης έπεσε θύμα της δικής του αδυναμίας να οργανώσει την ΠΑΕ σε τεχνοκρατικά πλαίσια, με αποτέλεσμα να πρέπει να αποδείξει ότι... δεν είναι ελέφαντας. Όμως, υπάρχει μία άλλη ευθύνη, στην οποία δεν χρειάζεται να περιμένουμε καμία έρευνα του ΣΔΟΕ.
Αναφέρομαι στα υπέρογκα συμβόλαια ποδοσφαιριστών που αρκετές φορές πέρασαν και δεν ακούμπησαν από την Τούμπα. Μέσα στην τριετία, λοιπόν, 2007-2010 (κι αυτό συνεχίστηκε μέχρι και το καλοκαίρι του 2011) ο ΠΑΟΚ δαπάνησε απίστευτα ποσά για συμφωνίες με παίκτες.
Το τριετές συμβόλαιο του Σαβίνι (με 30 ματς σε δύο χρόνια) με μικτές απολαβές 1.256.345 ευρώ, όσο κι αν δεν πληρώθηκε ολόκληρο στο τέλος γιατί το καλοκαίρι του 2011 λύθηκε η συνεργασία μαζί του, ήταν πραγματικά υπερβολή για τον ΠΑΟΚ.
Το ίδιο και τα αρχικά συμφωνηθέντα 1.160.000 ευρώ στον Κριστιάνο και το 1 εκατομμύριο στον Φιλομένο (μέσα και οι αμοιβές των μάνατζερ τους) που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, τα 398.000 ευρώ στον Εντίνιο (εξάμηνος δανεισμός) για ένα γκολ στο Καραϊσκάκη, φυσικά το απίστευτο για τα δεδομένα του ΠΑΟΚ ποσό των 3.369.000 ευρώ που κόστιζαν συνολικά η μεταγραφή και το συμβόλαιο του Κουτσιανικούλη (κι αυτός έφυγε στα μισά του συμβολαίου του από τον ΠΑΟΚ) και τα 240.000 ευρώ που χρεώθηκαν οι έξι μήνες παρουσίας του Χούτου στην ομάδα (για να πάει δανεικός στον Πανσερραϊκό ο Αθανασιάδης να... ψηθεί και παραλίγο να χαθεί).
Αυτά μόνο τα νούμερα ενδεικτικά, για να μην πάμε σε άλλες περιπτώσεις παικτών όπως του Μουσλίμοβιτς και το κατά πόσο απέδωσαν τα περίπου 2,8 που πλήρωσε ο ΠΑΟΚ στην τριετία του γι΄ αυτόν.
Πολύ ακριβό... κοστούμι
Το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι ότι ο ΠΑΟΚ την τετραετία 2007-2011 συμπεριφέρθηκε σαν τον Έλληνα που του έπεσαν απότομα λεφτά στα χέρια (80 εκ. ευρώ έσοδα σε τέσσερα χρόνια δεν είχε ποτέ στην ιστορία του ο ΠΑΟΚ) με αποτέλεσμα να τα σκορπά αλόγιστα.
Φυσικά και δεν πήγαν όλα στράφι, αφού ο ΠΑΟΚ πραγματικά κατάφερε να συγκροτήσει μία πολύ δυνατή ομάδα (η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου τον κατέταξε στην 47η θέση παγκοσμίως πρόσφατα), η οποία όμως ήταν πάρα πολύ ακριβή (ειδικά στην τριετία Σάντος δεν δόθηκε καθόλου βάρος στις υποδομές και το οικοδόμημα στηρίχθηκε σχεδόν αποκλειστικά σε έτοιμους παίκτες) και χωρίς μέλλον (οι ηλικίες των περισσότερων παικτών ήταν άνω των 30).
Και επιπλέον, για μία ακόμη φορά αποδείχθηκε η αδυναμία της οικογένειας του ΠΑΟΚ να προλάβει το κακό. Αν ο Ερασιτέχνης ασκούσε όπως έπρεπε τον ελεγκτικό του ρόλο, ειδικά απέναντι σε μία διοίκηση Πρωτοδικείου, δεν θα δημιουργούνταν τα σημερινά ανοίγματα και δεν θα υπήρχε τόσο μεγάλη απογοήτευση στον κόσμο.
Υπό μία άλλη έννοια, θα "προστάτευε" με τον τρόπο του τον Θόδωρο Ζαγοράκη, στο πρόσωπο του οποίου, ο ΠΑΟΚ πέτυχε τη μεγαλύτερη συσπείρωση κόσμου εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δυστυχώς, όμως, το καμπανάκι δεν το χτύπησε κανείς, με αποτέλεσμα να έχει επικρατήσει η εικόνα της απαξίωσης την οποία βιώνει πολύ έντονα σήμερα και η διοίκηση Βρύζα, που βλέπει τα διαρκείας, μετά βίας, να ξεπερνούν τα 2000.
Το ζητούμενο, όπως και να 'χει, είναι τι μπορεί να γίνει από 'δω και στο εξής, για να καταστεί και πάλι δυνατός ο ΠΑΟΚ. Καταρχήν, πρέπει να εκμεταλλευτεί τα... πορίσματα του πορίσματος. Η ΠΑΕ να στηθεί σε τεχνοκρατικές, υγιείς βάσεις και να δημιουργηθεί ένα εσωτερικό σύστημα ελέγχου που δεν θα επιτρέπει σε καμία διοίκηση να... λοξοδρομήσει.
Παράλληλα, η πλειοψηφία του κόσμου του ΠΑΟΚ να επιστρέψει στις βασικές αρχές της ομάδας. Αυτές που λένε ότι ο ΠΑΟΚ, στις καλές εποχές του, ήταν μία ομάδα που προσπαθούσε μέσα από την παραγωγή παικτών και με λίγους, αλλά καλούς ξένους, να είναι ανταγωνιστικός.
Ο κόσμος πρέπει να απαιτήσει-ακόμη κι αν ο Σαββίδης αναλάβει τα ηνία της ΠΑΕ- το βάρος να πέσει στην ανάπτυξη (βελτίωση των εγκαταστάσεων στη Νέα Μεσημβρία, δημιουργία νεανικής ομάδας και, αφού μπουν οι βάσεις, κατασκευή νέου γηπέδου). Όλα αυτά, βέβαια, με τη δική του ενεργή συμμετοχή (αγορά διαρκείας) που όπως αποδείχθηκε (βλέπε τα έσοδα της τετραετίας 2007-2011) είναι αυτή που κάνει τη διαφορά στον ΠΑΟΚ.
Έγραψε ο Κώστας Πετρωτός στο sport24.gr
