Αφορμή για τούτο το κειμενάκι αποτέλεσε αρθρίδιο του εκδότη της εφημερίδος «ΤΟ ΒΗΜΑ» Κυρίου Σταύρου Ψυχάρη, τέως Διοικητού του Αγίου Όρους και εσαεί πατρός του νυν βουλευτή της ΝΔ Κυρίου Ανδρέα Ψυχάρη, το οποίο εδημοσιεύθη την 15.07.2012 εις την ρηθείσαν έγκριτον εφημερίδα υπό τον τίτλο «Όλα για τους νέους».
Με το εν λόγω αρθρίδιο κατακεραυνώνεται η πρακτική που επικρατεί στα ΑΕΙ, όπου οι κομματικές παρατάξεις την «πέφτουν» στους πρωτοετείς φοιτητές για να τους εντάξουν στην οργάνωση τους. Μεταξύ των επιχειρημάτων που έχουν στη φαρέτρα τους οι στρατολόγοι είναι...
η δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο, η διανομή σημειώσεων για τα διάφορα μαθήματα, η δωρεάν χορήγηση φορητών Η/Υ, μέχρι και η εξασφάλιση των θεμάτων που θα δίνουν οι καθηγητές στις εξετάσεις. Καταδικάζει αυτές τις πρακτικές και ψέγει, ορθώς, την Πανεπιστημιακή κοινότητα ο Κύριος Ψυχάρης. Εκείνο που με εντυπωσίασε, όμως, είναι ότι δεν γράφει ονόματα. Δεν γράφει π.χ. ποια παράταξη υπόσχεται την τάδε και ποια τη δείνα αντιπαροχή. Δεν γράφει, επίσης, για διάφορους πανεπιστημιακούς που δεν τιμούν τις έδρες που κατέχουν, ούτε και για τους πανεπιστημιακούς που καταδικάστηκαν για απιστία και υπεξαίρεση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ή κατέχουν έδρα και διδάσκουν παρά το γεγονός ότι το ΣτΕ έχει ακυρώσει από πολλών ετών τον διορισμό τους. Όλα γενικά και αόριστα, κι’ όποιος κατάλαβε κάτι το κατάλαβε. Όποιος δεν κατάλαβε, κακό του κεφαλιού του.
Γράφει, επίσης, ότι τα Πανεπιστήμια παράγουν ανέργους, εξ ου και οι νέοι εξεγείρονται και αρνούνται να αναμειχθούν εις τα κοινά. Μπορεί η νέα διακυβέρνηση να κάνει κάτι; Μάλλον όχι. Τουλάχιστον μπορεί να κάνει την αρχή γράφει ο αρθρογράφος. Και η βαθυστόχαστος κατακλείς: «Τα Πανεπιστήμια μπορούν να σώσουν τη χώρα ή να την τελειώσουν..»
Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση, θυμήθηκα όλως αυθορμήτως το ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Ίσως επειδή είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον προκάτοχο του Κυρίου Ψυχάρη. Θυμήθηκα φυσικά και την εγγύηση του Δημοσίου ύψους € 95 εκ. που ψήφισαν τα πράσινα λαμόγια εν μέσω Μνημονίου για τη χρηματοδότηση του ευαγούς ιδρύματος. Ο τότε υπουργός Οικονομικών Κύριος Γεώργιος Παπακωνσταντίνου υπεραμύνθηκε της νομοθετικής εκείνης πρωτοβουλίας και το θέμα ξεχάστηκε, ως συνήθως. Οι περισσότεροι αναλυτές, αρθρογράφοι, παρουσιαστές, άνθρωποι του πνεύματος, του οινοπνεύματος κ.λπ. προσπέρασαν το θέμα ως ανάξιο συζητήσεως. Εγώ δεν το ξεχνώ, όμως, κάθε φορά που ακούω για περικοπές μισθών και συντάξεων ή χαράτσια και αύξηση της φορολογίας γενικώς, εξ ου και απεφάσισα να κάνω εν μέσω καύσωνος μια βουτιά στα βαθιά νερά του παρελθόντος. Στις ΜΚΟ της δεκαετίας του ΄50, της εποχής που η χώρα προσπαθούσε να βρει τον χαμένο βηματισμό της ανάμεσα στον «Σύγχρονο Παρθενώνα» του «Στρατηγέ μου ο στρατός σας» και στις «Κυρίες επί των Τιμών της ΑΜ της Βασιλίσσης Φρειδερίκης».
Έτος 1956, λοιπόν, και η Ελλάς εξακολουθεί να μετρά τις πληγές της, τις οποίες προσπαθεί να επουλώσει με την αμερικανική βοήθεια έχοντας πλήρως προσδεθεί στο άρμα του θείου Σαμ. Το υπό τον Κωνσταντίνον Κραμανλήν Υπουργικό Συμβούλιο, ανάμεσα στα ζέοντα προβλήματα που επιλύει καθημερινώς, αποφασίζει να λύσει και ένα εξαιρετικής σημασίας δια την οικονομίαν και την ανάπτυξιν της καθημαγμένης χώρας ζήτημα: αποφασίζει να παραχωρήσει άνευ ανταλλάγματος [= χαρίσει, δωρίσει] εις τον Σύλλογον «Οι φίλοι της Μουσικής» οικόπεδον εκτάσεως επτά [7] στρεμμάτων επί της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας. Πράγματι, με την υπ’ αριθμόν 179 Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου την εκδοθείσαν την 07.02.1956 και δημοσιευθείσαν εις το φύλλον 64 του Α΄ Τεύχους της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως λαμβάνεται η εν λόγω σημαντική απόφαση. Προϋπόθεση για την παραχώρηση της εκτάσεως αποτελούσε η από μέρους του Συλλόγου [«ΜΚΟ» κατά τη σημερινή ορολογία του συρμού] ανέγερση μεγάρου με αίθουσες συγκεκριμενης χωρητικότητος.
Έτσι, «Δυνάμει του Νόμου 3700/1957, εν συνδυασμώ προς το υπ` αριθ. 11605/.1.65 συμβόλαιον του Συμβολαιογράφου Αθηνών Σπυρίδωνος Ζαβιτσιάνου μετεβιβάσθη κατά κυριότητα εις τον "ΣΥΛΛΟΓΟΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ" υπό του Δημοσίου, γήπεδον εκτάσεως, ως έγγιστα επτά χιλ. (7.000 μ2) τετρ. μέτρων, κείμενον επί της διασταυρώσεως της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας και της οδού Λάχητος, επί τω σκοπώ ανεγέρσεως εν αυτώ Μεγάρου Μουσικής, κατάλληλον δια την τέλεσιν συμφωνικών συναυλιών, παραστάσεων μπαλέτου και αξιολόγων συναφών μουσικών και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων προς άνοδον του μουσικού μορφωτικού επιπέδου των ελλήνων μουσικών και του ελληνικού κοινού εν γένει.».
Παρατηρούμε, λοιπόν, εμείς του Παρατηρητήριου της Κωλλαμογιάς, ότι ενώ βρισκόμαστε σε εποχή, όπου οι έλληνες μεταναστεύουν κατά χιλιάδας και το ιδιώνυμον καλά κρατεί, η λαοπρόβλητος κυβέρνησις της αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως Παύλου, μεριμνά μεγαλοψύχως δια την άνοδον του μορφωτικού επιπέδου του ελληνικού κοινού. Προσέξτε τη λεπτομέρεια: «του κοινού» όχι «του λαού», πράγμα που σημαίνει ότι το ενδιαφέρον της λαοπροβλήτου κυβερνήσεως εστρέφετο αμέριστον περί την τέρψιν οράσεώς τε και ακοής ευαρίθμου κοινού.
Η κυβέρνησις, όμως, ήτο πολύ αυστηρά με τους δωρεοδόχους, προ πάντων όταν ούτοι [όχι τοιούτοι] ήσαν εκδότες μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδων απευθυνομένων εις κοινόν κινούμενον από την κεντροδεξιάν έως την άκραν αριστεράν. Έτσι μόνον εξηγείται το γεγονός ότι η κυβέρνησις είχε τάξει εις την ανωτέρω ΜΚΟ προθεσμίαν δια την ολοκλήρωσιν του Μεγάρου, η οποία παρετάθη τουλάχιστον εξάκις [και επί δικτατορίας ειρήσθω εν παρόδω] για να αγγίξει αισίως την 31.12.1979. Το 1956, λοιπόν, αποφασίζεται η δωρεά του ελληνικού λαού προς το ελληνικόν κοινόν, η οποία υλοποιείται το 1966 χωρίς να έχει γίνει το παραμικρό μέχρι και το 1976, οπότε κατασκευάζεται ο φέρων οργανισμός.
Εν συνεχεία και δη την 27.07.1981 υπογράφεται σύμβαση [κυρωθείσα με τον νόμο 1198/1981 υπό του Πλυντηροβουλίου] μεταξύ της εν λόγω ΜΚΟ αφ’ ενός και του ελληνικού λαού αφ’ ετέρου εκπροσωπούμενου από τους πολιτικούς ηγέτες Ιωάννη Παλαιοκρασσά του Δημητρίου και της Νομικής, Αναπληρωτού Υπουργού Συντονισμού, Μιλτιάδου Εβερτ του Αγγέλου και της Μαίρης, Υπουργού Οικονομικών, και Ανδρέα Ανδριανόπουλου του Ιωάννου και της Σταυρούλας, Υπουργού Πολιτισμού και Επιστημών της Ελληνικής Δημοκρατίας. Και σ’ αυτή τη σύμβαση αναγράφεται ότι σκοπός της γενομένης δωρεάς ήτο η άνοδος του μορφωτικού επιπέδου του ελληνικού κοινού, ενώ για την επιτάχυνση του έργου ιδρύεται
«ίδιον νομικόν πρόσωπον ιδιωτικού δικαίου, εδρεύον εν Αθήναις, υπό την επωνυμίαν "ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΜΕΓΑΡΟΥ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ"……….κοινωφελής και ούχι κερδοσκοπικός, τελεί δε υπό την ποπτείαν του Υπουργού Πολιτισμού. ….. προς εξυπηρέτησιν σοβαρών μουσικών και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων αποβλεπουσών πρωταρχικώς εις άνοδον του μουσικού μορφωτικού επιπέδου της χώρας…… διοικούμενον υπό δεκαμελούς διοικητικού συμβουλίου, διοριζομένου δι` αποφάσεως του Υπουργού Πολιτισμού … Οι ημίσεις των συμβούλων διορίζονται υποχρεωτικώς, κατόπιν προηγουμένης εγγράφου υποδείξεως υπό του Συλλόγου "ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ" προς τον Υπουργόν Πολιτισμού… Οσάκις ο Πρόεδρος εκλέγεται εκ των διορισθέντων απευθείας υπό του Υπουργού Πολιτισμού συμβούλων, ο Αντιπρόεδρος εκλέγεται εκ των συμβούλων των υποδειχθέντων υπό των "ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ" ή των εις την θέσιν τούτων διορισθέντων υπό του Υπουργού Πολιτισμού και Επιστημών μελών του Συλλόγου. …. Πόροι του "ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ", δια των οποίων θα καλύπτωνται τα έξοδα λειτουργίας και συντηρήσεως αυτού είναι οι εξής: ………… δ) Ετησία επιχορήγησις του Δημοσίου οριζομένη εκάστοτε δια κοινής αποφάσεως του Υπουργών Οικονομικών και Πολιτισμού….Ο Σύλλογος "ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ" …….. υπόσχεται και αναλαμβάνει την υποχρέωσιν, όπως δωρήση και μεταβιβάση προς τον ανωτέρω ιδρυόμενον "ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΝ ΜΕΓΑΡΟΥ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ" τα κάτωθι ακίνητα, άτινα περιήλθον εις τον Σύλλογον εκ κληρονομίας της ……….και τα κάτωθι ακίνητα τα οποία περιήλθον εις τον Σύλλογον εκ κληροδοσίας του αποβιώσαντος εις Λονδίνον την 30 Μαρτίου 1960 Αλεξάνδρου Γεωργίου Μητσοτάκη…… Ο "ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ" ουδεμίαν ουδενός είδους ευθύνην ή υποχρέωσιν αποζημιώσεως ή άλλην υπέχει έναντι του "ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ", εις ην περίπτωσιν οιαδήποτε των ….παραχωρουμένων ακινήτων εξ οιασδήποτε αιτίας δεν ήθελεν έχει περιέλθει εις την κυριότητά του ή ήθελεν έχει καταπατηθή υπό τρίτου ή η ανωτέρω περιγραφή του δεν ανταποκρίνεται εις την πραγματικότητα. ……. Το Δημόσιον …….. αναλαμβάνει την υποχρέωσιν, όπως εντός ευλόγου χρόνου από της ισχύος της παρούσης, μη δυναμένου όμως να υπερβή την δωδεκαετίαν από της υπογραφής του παρόντος συμβολαίου, προβή δαπάναις και επιμελεία του, εις την πλήρη ολοκλήρωσιν και αποπεράτωσιν του κτιρίου και του εξοπλισμού του υπό κατασκευήν Μεγάρου της Μουσικής και μέχρι ικανότητος τούτου προς πλήρη και τελείαν λειτουργίαν, συμφώνως προς τα υφιστάμενα σχέδια και μελέτας (αρχιτεκτονικάς, στατιστικάς, μηχανολογικάς, ηλεκτρολογικάς, ακουστικάς, φωτιστικάς, τεχνικής σκηνής κλπ.) άνευ παρεκκλίσεως από τον σχεδιασμόν του κτιρίου χρησιμοποιουμένων των ιδίων επιλεγέντων ημεδαπών και ειδικώς ξένων αρχιτεκτόνων, μηχανικών και τεχνικών. …. 3. Αι συμβάσεις δωρεάς των εν άρθροις 7, 8 και 9 της δια του παρόντος κυρουμένης Συμβάσεως αναφερομένων ακινήτων και αι μεταγραφαί τούτων απαλάσσονται παντός φόρου, τέλους χαρτοσήμου, δικαιώματος ή εισφοράς υπέρ του Δημοσίου ή τρίτων και εισφοράς του Ταμείου Συντάξεως Νομικών, αδιαφόρως αν ούτοι βαρύνουν τον δωρητήν ή τον δωρεοδόχον και ανεξαρτήτως αν οι συμβάσεις αυταί συνάπτωνται εν Ελλάδι ή εν τη αλλοδαπή».
Μεγάλο Μνημόνιο πέρναγε η πατρίδα και τότε, τη δεκαετία του ‘50. Λεφτά δεν υπήρχαν στην κυριολεξία. Όπως και το 2010-2011. Δια την τέχνην, όμως, και την άνοδον του μορφωτικού επιπέδου του κοινού…
Και η δική μου βαθυστόχαστος κατακλείς, αφού φυλλομέτρησα τρις την εξ 124 σελίδων μεγάλου σχήματος Β΄ Έκδοσιν του φύλλου της εφημερίδος ΤΟ ΒΗΜΑ της 15.07.2012 προσπαθώντας εις μάτην να εντοπίσω έστω και μία γραμμή για το προδοτικό πραξικόπημα της Κύπρου της 15.07.1974 που αποτέλεσε το πρελούδιο της τουρκικής εισβολής της 20.07.1974 και της μέχρι σήμερα βάρβαρης κατοχής της:
«Οι έγκριτοι εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας θα μπορούσαν να έχουν σώσει τη χώρα, αλλά την έχουν τελειώσει…» Κύριε Σταύρο μου.
Σωτήριος Καλαμίτσης
.jpeg)
.jpg)
.jpg)
