Οι ιδιωτικοποιήσεις και ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα.

του Κίμωνα Μηταλίδη
Οικονομολόγου

Οι ιδιωτικοποιήσεις, ή μη, οργανισμών και επιχειρήσεων του δημοσίου, είναι ένα από τα φλέγοντα ζητήματα που καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. Ένα ζήτημα που κάθε άλλο παρά απλό..
μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς οι προεκτάσεις, αλλά και τα εμπόδια, υπαρκτά ή τεχνητά, είναι πολλά και χρήζουν ξεχωριστής, το καθένα, αντιμετώπισης.
Υπάρχουν πραγματικά προβλήματα τα οποία αναμφίβολα πρέπει να συνυπολογιστούν σε ενδεχόμενο πώλησης επιχειρήσεων του δημοσίου. Το πρώτο και πιο φλέγον είναι η εξασφάλιση των εργαζομένων ώστε να μη βρεθούν εκατοντάδες οικογένειες στο δρόμο. Αναμφίβολα θα πρέπει η κουβέντα να γίνεται στον άξονα της ωφέλειας του ελληνικού δημοσίου και όχι στη λογική του ξεπουλήματος. Και οπωσδήποτε, ένας τρίτος σημαντικός παράγοντας θα πρέπει να έχει να κάνει με τη διαφάνεια όλων των διαδικασιών.
Πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να διαφωνήσει στα τρία παραπάνω σημεία, τα οποία μπορούν να αποτελέσουν και τα minimum όρια και τις κόκκινες γραμμές των όρων που θα θέσει στους ,εν δυνάμει αγοραστές, η κυβέρνηση.
Ωστόσο, σε αυτό ακριβώς το σημείο, θα πρέπει να δούμε την άλλη όψη του νομίσματος, η οποία έχει να κάνει με την πραγματικότητα αλλά και τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο πως μερίδα των κομμάτων θα κηρύξει ανένδοτο σε αυτό το εγχείρημα. Είναι ακόμα πιο βέβαιο ότι βολεμένοι επαγγελματίες συνδικαλιστές θα σταθούν εμπόδιο σε όποια προσπάθεια ακολουθηθεί.
Τα κόμματα στη λογική της αντιπολίτευσης με σκοπό τις ψήφους. Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές γιατί θα χάσουν την κουτάλα που τόσο επιδέξια χειρίζονταν όλα αυτά τα χρόνια. Είναι γεγονός πως ο συνδικαλισμός σαν έννοια είναι και αποδεκτή και επιβεβλημένη, ωστόσο μια μερίδα προνομιούχων στην Ελλάδα τον μετέτρεψαν σε τσιφλίκι που κληρονόμησαν από τον πατέρα τους. Οι μισθοί παχυλοί, τα προνόμια εφάμιλλα με του πιο καλοπληρωμένου διευθυντή, αλλά η προσφορά τους ανύπαρκτη καθώς το μόνο που επιδίωξαν οι περισσότεροι, ήταν η μεταπηδήσει στην κεντρική πολιτική σκηνή με σκοπό και πάλι, την εξυπηρετήσει των προσωπικών τους συμφερόντων αλλά και των ημετέρων τους. Φαινόμενα σε όλο το πολιτικό φάσμα, που όμως εμφανίζεται πιο έντονα προς το χώρο της αριστεράς, όπως βέβαια αυτή νοείται στην Ελλάδα.
Πουθενά δεν ακούσαμε και δεν θα ακούσουμε για το πόσο στοιχίζουν στο κράτος, δηλαδή στον Έλληνα φορολογούμενο, η ύπαρξη κάτω από την κρατική στέγη των εν λόγω επιχειρήσεων. Η υπεραξία που θα προκύψει θα έχει να κάνει πρώτα και κύρια με το ότι θα απαλλαγούμε, σαν κοινωνία, από ανθρώπους που το μόνο συνδικαλιστικό έργο που προσέφεραν ήταν η αύξηση των μισθών και των προνομίων. Από ανθρώπους που με τόση ευκολία κατεβάζουν το γενικό αδιαφορώντας για τον μεροκαματιάρη. Από ανθρώπους που όταν πλήττονται τα προσωπικά τους συμφέροντα παραλύουν όλο το κράτος ώσπου να εξυπηρετηθούν.
Συγνώμη αλλά αυτό δεν είναι συνδικαλισμός και η διαπίστωση αυτή γίνεται από κάποιον που είναι 15 χρόνια συνδικαλιστής.