Καθημερινά στην Αθήνα βλέπω πεταμένους ανθρώπους στον δρόμο, άλλοι ναρκομανείς, άλλοι άστεγοι φαινόμενο που μέρα με την μέρα παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις.
Άνθρωποι που πολλές φορές ευθύνονται για την κατάσταση στην οποία έχουν έρθει αλλά δεν μπορούν να έχουνε μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτό το κράτος που τιμωρεί αυστηρά την λάθος επιλογή.
Ένας άστεγος πάρα πολύ δύσκολα θα καταφέρει να ενταχθεί και πάλι στην κοινωνία ενώ ένας ναρκομανής όταν αποφασίσει πως θέλει να ξεφύγει από τις ουσίες θα βρει παντού κλειστές πόρτες περιμένοντας ακόμα και δέκα χρόνια για ενταχθεί σε πρόγραμμα απεξάρτησης.
Στα νοσοκομεία τα μέσα είναι ελλιπή και ο κόσμος πεθαίνει λόγω ''περικοπών''.
Η νέα κυβέρνηση δεν δίστασε προεκλογικά να εκβιάσει με πολλές φορές χυδαίο τρόπο πως χωρίς αυτούς η Ελλάδα θα φύγει από την Ευρωπαϊκή ένωση και το ευρώ και έτσι θα γίνουμε χώρα του τρίτου κόσμου.
Και εγώ απορώ, ένα νόμισμα μας κάνει ευρωπαϊκή χώρα;
Πως μπορεί να θεωρείτε ευρωπαϊκή μια χώρα με πεταμένους ανθρώπους στους δρόμους, μια χωρά που έχει συμβιβαστεί με το ότι άνθρωποι αυτοκτονούν καθημερινά, παιδιά υποσιτισμένα με γονείς σε απόγνωση επειδή δεν μπορούν να τους προσφέρουν ούτε ένα πιάτο φάι
Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα λοιπόν υπάρχει τόση τιμωρία και τόση παθητικότητα στην όλη τραγική και ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε σήμερα;
Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα το να έχεις μια στοιχειώδη πρόνοια θεωρείτε όνειρο θερινής νυκτός;
Στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχαμε σωστό κράτος αλλά υπήρχαν μόνο λεφτά τα οποία τα κακοδιαχειρίστηκαν οι γνωστοί άγνωστοι.
Το ότι έγραψες με σπρέι πάνω στο μουλάρι σου ''Ferrari'' δεν σημαίνει ότι έγινε Ferrari.
Έτσι είναι δυστυχώς η Ελλάδα σήμερα, μια τριτοκοσμική χώρα με ταμπελάκι made in E.E.
NB
