«Πού είναι το κράτος;»

[«Εδώ η Χίος καίγεται, κι’ η Ύδρα εξεγείρεται»]

του Σωτήριου Καλαμίτση

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτή την κραυγή απόγνωσης από τα χείλη συμπατριωτών μας καθώς παρακολουθούμε από τον αναπαυτικό καναπέ μας εικόνες καταστροφής σπιτιών ή καλλιεργειών από τη λαίλαπα της φωτιάς ή από πλημμύρες και εν γένει από θεομηνίες που ..

πλήττουν συχνά-πυκνά τη χώρα μας;

Η Χίος, λοιπόν, καίγεται απ’ άκρου εις άκρον εξ αιτίας των ανέμων που δεν επιτρέπουν στις πυροσβεστικές δυνάμεις την κατάσβεση τη πυρκαϊάς. Θυμήθηκα τον καημένο φιλοσοφούντα Βύρωνα Πολύδωρα, ο οποίος είχε εκστομίσει το 2007 στις πυρκαϊές της Ηλείας το περίφημο «Ο Στρατηγός Άνεμος», για να καταστεί στόχος χλεύης όλων των πράσινων τενεκέδων. Αυτών που όσο κυβερνούσαν και μας ξέσκιζαν με Μνημόνια δεν έτυχε να ζήσουν φωτιές, όπως αυτές που μας κατάκαιγαν επί του κακού Καραμανλή. Τυχαίο κι’ αυτό;

Πάντως, αν το κράτος είχε τη δυνατότητα να διαθέτει πολλαπλάσιες πυροσβεστικές δυνάμεις και μέσα, κανένας Στρατηγός Άνεμος δεν θα μπορούσε να το νικήσει.

Σ’ αυτούς, λοιπόν, που καταστρέφονται τα σπίτια τους από τη φωτιά ή τις πλημμύρες θα μπορούσα να απαντήσω: «Το κράτος είναι εκεί που το τοποθετήσαμε την 17.06.2012 και όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις». Θα δώσω, όμως, μια απάντηση πιο κυνική:

Το κράτος είναι

- Στα γραφεία των υπουργών και βουλευτών όπου προσέρχομαι επί δεκαετίες και τσαλαπατάω την αξιοπρέπειά μου για ένα διορισμό που δεν αξίζω εις βάρος του συμπατριώτη μου που το αξίζει, για μία μη μετάθεση που δεν δικαιούμαι εις βάρος κάποιου άλλου που τη δικαιούται, για μία προαγωγή που δεν δικαιούμαι εις βάρος συναδέλφου μας που τη δικαιούται, για μία παρέμβαση παρά τω Εφόρω για να είναι επιεικής ή να κάνει τα στραβά μάτια, ενώ δεν θα πρέπει.

- Στις ρεματιές, όπου έχρισα αυθαίρετο σπίτι καταπατώντας κοινόχρηστους χώρους, επειδή είμαι μάγκας, αλλά κανείς συμπολίτης μου δεν με κατήγγειλε από κακώς νοουμένη αλληλεγγύη.

-Στις πολυκατοικίες, όπου αγόραζα ημιϋπαίθριους χώρους ή διαμέρισμα, το μισό του οποίου εμφανιζόταν στην οικοδομική άδεια ως αποθήκη.

- Στα ρολόγια της ΔΕΗ, απ’ όπου κλέβω ηλεκτρικό ρεύμα ως πολύ ξύπνιος που είμαι.

- Στα γραφεία των εφοριακών, στους οποίους τα ακούπαγα [ή μήπως συνεχίζω να ακουμπάω;] κανονικά για να κρύψω τη φοροδιαφυγή μου.

- Στις δικαστικές αίθουσες, όπου ο κ. Καπελέρης καταθέτει ως μάρτυς υπεράσπισης επίορκων εφοριακών, ενώ στις ίδιες αίθουσες ταλαιπωρούμαι εγώ που τόλμησα μέσα στην απελπισία μου να καταγγείλω τον δυνάστη εφοριακό, για να πηγαίνω στη συνέχεια και να ξαναπηγαίνω στο δικαστήριο, όπου η δίκη του αναβάλλεται για χίλιους δυο λόγους, ακολούθως δε να αντιμετωπίζω τις προσχηματικές χάριν αντιπερισπασμού μηνύσεις και αγωγές τού επίορκου εφοριακού για δήθεν συκοφαντική δυσφήμιση κ.λπ.

- Στα νοσοκομεία, όπου κατέθετα [μήπως εξακολουθώ να καταθέτω;] το φακελάκι για να γίνω καλά από επίορκους γιατρούς, αντί να τους στείλω στο διάολο μαζί με την επιστημοσύνη και το κύρος τους, ενώ γνωρίζω ότι υπάρχουν εκατοντάδες γιατροί εξ ίσου καλοί, αν όχι καλλίτεροι, που τιμούν τον όρκο τους και προσφέρουν τις γνώσεις τους ανιδιοτελώς.

- Στις εφημερίες, όπου τρύπωνα [και εξακολουθώ να τρυπώνω;] στη διάρκεια της εφημερίας ως δήθεν έκτακτο περιστατικό χάρη στον καθηγητή ιατρό μου, ο οποίος έχει πάρει αγκαζέ το νοσοκομείο που χτίσθηκε και με τον ιδρώτα μου, αφού έλαβε το πτυχίο του σε Πανεπιστήμιο που εγώ επίσης έχτισα και συντηρώ με τον ιδρώτα μου.

- Στο μετρό, όπου επιβιβάζομαι χωρίς εισιτήριο με την ελπίδα ότι δεν θα με «συλλάβει» ο ελεγκτής ή επιβιβάζομαι με εισιτήριο, το οποίο παραχωρώ μόλις κατέβω σε άλλο επιβάτη που δεν διαθέτει εισιτήριο, ώστε να έχει εκείνος μία δωρεάν βόλτα προς τον προορισμό του.

- Στο αυτοκίνητο του γείτονα που κυκλοφορεί ανασφάλιστο χωρίς τη δική μου διαμαρτυρία είτε επειδή και εγώ κάνω το ίδιο είτε για να μη γίνω κακός.

- Στα γραφεία των Αστυνομικών Τμημάτων και των Δήμων, όπου καταφεύγω με μέσο, για να διαγραφεί μία κλήση για παράνομη στάθμευση ή υπερβολική ταχύτητα κ.ο.κ. [ΚΟΚ].

- Στους πάγκους και τα απλωμένα σεντόνια των παράνομων λιανοπωλητών, από τους οποίους αγοράζω φύκια για μεταξωτές κορδέλες, οδηγώντας έτσι στο λουκέτο τον μαγαζάτορα που δίπλα ακριβώς πουλάει καλή πραμάτεια, αλλά ακριβότερα, για να πληρώσει φόρους, εισφορές, προσωπικό.

- Στα γραφεία των Ανεξάρτητων Αρχών, όπου ποτέ δε έκανα ένα «ντου» εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αποφάσεις που εκδίδουν υποθάλποντας τη στρέβλωση του ανταγωνισμού και την ασυδοσία των πολυεθνικών.

- Στις παραλίες, όπου ως μάγκας έχω στήσει, αυθαιρέτως ως επί το πλείστον, μερικές ομπρέλες και ξαπλώστρες, τις οποίες ενοικιάζω επί μισθώματι, το οποίο δεν καταγράφεται πουθενά. Κι’ όταν καταληφθώ κλέπτων οπώρας, διαμαρτύρομαι, επειδή εξοντώνομαι από το τεράστιο πρόστιμο ή την ποινή που μου έχει επιβληθεί, ενώ οι άλλοι με κοιτάνε με συμπόνοια για το κακό που με βρήκε.

- Στο ανα΄ψυψκτήριο του Μαγγίνα, τον οποίον ξανατίμησα με την ψήφο μου, στο αυθαίρετο του Σουφλια και του Πετσάλνικου .

- Στα στερούμενα από πολιτισμένες αίθουσες και βιβλία σχολεία, όπου τα παιδιά μου δεν μαθαίνουν γράμματα, αλλά κομματική καθοδήγηση από τους καθηγητές που πορίζονται το ευ ζην με ιδιαίτερα μαθήματα, χωρίς βεβαίων να εκδίδουν απόδειξη.

- Στα υπόγεια των γραφείων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΤΥ, όπου είναι καλά κρυμμένα τα ποντίκια εργατοπατέρες.

- Στα γραφεία της Ιπποκράτους και της Συγγρού, όπου ροκανίζονται € 300.000.000 δανεικά και αγύριστα από τον ιδρώτα μου για να πουλάει μούρη ο κάθε τυχάρπαστος τενεκές.

-Στις ταβέρνες και στα εστιατόρια, όπου καταδέχομαι να με σερβίρει σε σπασμένο πιάτο ή ποτήρι ή με λερωμένα μαχαιροπήρουνα ο πενθών σερβιτόρος, ο οποίος φέρει το πένθος του στα νύχια των δακτύλων του, αντί να του πετάξω τη μπριζόλα στη μούρη και να φύγω.

- Στα κανάλια, όπου παρακολουθούμε έκθαμβοι τα μεσημεριανάδικα με τις αδελφές και τα ξέκωλα, ου μην αλλά και τα μεξικάνικα και βραζιλιάνικα σίριαλ, τελευταίως δε και τουρκικά, για τα οποία μεγάλες καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες εκφράζονται με τα καλλίτερα λόγια για την άψογη σκηνοθεσία και ηθοποιΐα της πλάκας.

-Στα Πανεπιστήμια, όπου έχω εκθρέψει με την παθητικότητά μου τον νεποτισμό και την κομματοκρατούμενη φοιτητοσινδικαλιστική ασυδοσία.

- Στο ….. στο ….. στο …… Κουράστηκα. Αν συνεχίσω την απαρίθμηση θα τελειώσω μεθαύριο. Συμπληρώστε μόνοι σας τον κατάλογο. Μεγάλα παιδιά είσθε.

Με λίγα λόγια, το κράτος είναι εκεί, όπου διαπράττονται οι καθημερινές μικρές ή μεγάλες παρανομίες από εμένα τον ίδιο είτε ως αυτουργό είτε ως συνεργό από ηλίθια αλληλεγγύη. Είναι εκεί, όπου το έστησα και όπως το έστησα εγώ.

Εξ αφορμής της «επανάστασης της Ύδρας», λοιπόν, όπου οι Υδραίοι οπλαρχηγοί δεν επέτρεψαν τη μεταγωγή στην Αθήνα επιχειρηματία συλληφθέντος για φοροδιαφυγή, διάβασα πλείστα όσα θετικά και αρνητικά σχόλια στο διαδίκτυο. Τα αρνητικά σχόλια συνοδεύονταν πάντοτε από την επωδό «το κράτος που μας ξεζουμίζει για να τρώνε τα λαμόγια» θέλησε να διώξει ποινικώς έναν εστιάτορα επειδή δήθεν φοροδιέφευγε μέσα στην οικονομική κρίση που βιώνουμε. Επειδή, δηλαδή, έχουμε κρίση, πρέπει να πληρώνουμε στον κάθε επιχειρηματία 23% ΦΠΑ και στη συνέχεια να τον χειροκροτούμε που δεν αποδίδει τον ΦΠΑ στο Δημόσιο ή δεν φορολογείται με βάση το πραγματικό εισόδημά του, ώστε να «πονέσει» το κράτος που μας καταδυναστεύει και τα λαμόγια που μας ρουφάνε το αίμα. Μιλάμε για τόση μαγκιά.

Λέτε να είναι έτσι; Λέτε να πόνεσαν ποτέ τα λαμόγια; Αναλογισθήκατε ποτέ όχι ποιοί έφτιαξαν τα λαμόγια, αλλά ποιοί έφτιαξαν αυτούς που έφτιαξαν τα λαμόγια;

Το κράτος, λοιπόν, δεν είναι κάπου κρυμμένο σε μέρη απόμερα και δυσπρόσιτα. Το κράτος είναι μέσα στο σπίτι μου, όπου κατοικώ και από το οποίο βγαίνω κάθε πρωΐ για τη δουλειά καλημερίζοντας τον γείτονα βουλευτή της εκλογικής μου περιφέρειας αντί να τον φτύνω. Αν τον έφτυνα επί καθημερινής βάσεως, το κράτος «μου» θα ήταν διαφορετικό.

Το κράτος, λοιπόν, είμαι εγώ ο ίδιος. Δεν έχει απλώς κτισθεί κατ’ εικόνα και ομοίωσή μου. Απορώ, λοιπόν, γιατί συνεχίζονται κραυγές τύπου «πού είναι το κράτος;» αντί να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και να αναρωτιόμαστε:

«Εγώ δεν είμαι αυτός που τόσα χρόνια παρακολουθούσα είτε απαθής είτε ευχαριστημένος να χτίζεται αυτό το κράτος;». Και τούτο παρά τα όσα είχε πει ο αείμνηστος Τζων Κέννεντυ πριν από 52 χρόνια και 7 μήνες ακριβώς [“Don’t ask what your country can do for you, ask what you can do for your country”] και μας ξεφούρνισε ως σοφία ο αξιοπερίεργος Λουκάς, αντί να παραπέμψει στον δικό μας τον Νίκο Καζαντζάκη, ο οποίος είχε προηγηθεί του Κέννεντυ γράφοντας:

«Να αγαπάς την Ελλάδα. Να λες εγώ μόνον έχω χρέος να τη σώσω. Εάν δεν σωθεί, εγώ φταίω».

Σωτήριος Καλαμίτσης

Υ.Γ. Ας με συγχωρήσουν οι ψυχές του Κέννεντυ και του Καζαντζάκη που θα βεβηλώσω τις μεγάλα λόγια τους, αλλά δεν κρατιέμαι να μεταφέρω εδώ τη φράση, με την οποίαν οι Πειραιώτες θα με περιέγραφαν λακωνικά: «Μαγκιά, κλανιά, λουστρίνι και κώλο φινιστρίνι»