Του Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη
Οι σκέψεις που ακολουθούν προκλήθηκαν από το θέμα που ανέκυψε σχετικώς με τη διάθεση τμήματος από την έκταση του πρώην 6ου Συντάγματος Πεζικού της Κορίνθου για τη φιλοξενία μεταναστών, εν συνεχεία –κυρίως- της θλιβερής εικόνας «ταγμάτων εφόδου» Χρυσαυγιτών με..
σκοπό να παρεμποδίσουν τη μεταφορά μεταναστών σε αυτό, όπως -και εξ ίσου- της ακατανόητης απόφασης του δημάρχου Κορίνθου να διακόψει την υδροδότηση σε αυτό…
Είναι προφανές ότι το θέμα των μεταναστών είναι εξαιρετικώς λεπτό και πολύπλευρο, ώστε να αφεθεί προς χειρισμό σε εξωθεσμικά κέντρα, για οποιοδήποτε σκοπό ή σκοπιμότητα και αν πρόκειται: Είτε για ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής με «όχημα» ταλαιπωρημένους και απελπισμένους ανθρώπους, είτε για εσωτερικούς υπολογισμούς εις το πλαίσιο τοπικών κοινωνιών, είτε για επιδίωξη ακραίων κύκλων να επιδιώξουν αντιποίηση εξουσιών προς ιδιοτελείς σκοπούς.
Ο ρόλος του κράτους είναι ακριβώς εις τον αντίποδα όλων των προηγουμένων πρακτικών, προς το διπλό σκοπό: Να εμπεδώνει τη διάσταση του νόμου και της νομιμότητος αφ’ ενός και να λειτουργεί ως εγγυητής της φροντίδας και της αρωγής προς τους κατοίκους της χώρας, Έλληνες και αλλοδαπούς αφ΄ ετέρου, βεβαίως και μετανάστες που οι δρόμοι της δυστυχίας και της ανέχειας τους οδήγησαν εις την Ελλάδα.
Η Ελλάδα είναι μία εκ των χωρών της ΕΕ που βιώνει με τον πλέον δύσκολο τρόπο το μεταναστευτικό πρόβλημα, ως προς το πρόβλημα καθ΄ εαυτό, όσο και προς τους μετανάστες που φθάνουν στο έδαφός μας από την Ασία και την Αφρική. Δεν είναι διόλου αβάσιμο εξ άλλου, ότι ο εξ Ανατολών μας γείτων προκαλεί σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα ή-έστω- το ενθαρρύνει, με τη χώρα μας πύλη της ΕΕ εξ Ανατολών αντικειμενικώς.
Συνεπώς η ουσία είναι να διαχειρισθούμε το μέγα αυτό πρόβλημα, τόσο με ανθρωπιστικό πρίσμα, όσο και με την αποφασιστικότητα του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος δεν επιτρέπεται να παραμένει απαθής θεατής. Όπως ακριβώς ισχύει και με την υπόθεση της Κορίνθου.
Η Αριστερά, διά του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και του ΚΚΕ, εννοεί και επιμένει να εμφανίζεται «κάθετα αντίθετη» εις τη λειτουργία οργανωμένων κέντρων υποδοχής μεταναστών, τα οποία αρέσκεται να αποκαλεί «στρατόπεδα συγκέντρωσης» ή «αποθήκες ανθρώπων». Προτιμά να κυκλοφορούν οι μετανάστες εις τους δρόμους ρακένδυτοι και πένητες, ευεπήφοροι συνεπώς και εις την εγκληματικότητα, όπως μαρτυρεί καθημερινώς το αστυνομικό δελτίο. Η εικόνα μίας οργανωμένης διαμονής τους σε χώρους του κράτους, όπως οι χώροι πρώην στρατοπέδων, όπου οι συνθήκες θα πρέπει είναι οπωσδήποτε καλύτερες, τους χαλάει την εικόνα της «κοινωνικής εξαθλίωσης» την οποία επιθυμούν να εμπορεύονται, μέσω ταλαιπωρημένων ανθρώπων ως οργάνων τους. Αυτό λέγεται αριστερή πρακτική;
Οι τοπικές κοινωνίες, εν προκειμένω ο Δήμος Κορίνθου, διά του δημάρχου, εμφανίσθηκε απρόθυμος να στέρξει εις τη λειτουργία της έκτασης του Σ.Π. Κορίνθου προς τούτο. Προφανώς θα αναλογίσθηκε ότι η Κορινθία αποτελεί έναν από του νομούς όπου η Χρυσή Αυγή συγκεντρώνει από τα μεγαλύτερα ποσοστά πανελλαδικώς και θα εσκέφθη ότι θα ήταν μη πρέπον να τους «πριμοδοτήσει» με την οργανωμένη φιλοξενία μεταναστών. Εξ αυτού δε του λόγου, διέκοψε την υδροδότηση προς το συγκεκριμένο στρατόπεδο, τυπικώς για την καθυστέρηση οφειλομένων από τον Στρατό από την παρεχόμενη υδροδότηση.
Τέλος, οργανωμένοι στρατιωτικώς Χρυσαυγίτες συγκρούσθηκαν με δυνάμεις της ΕΛΑΣ, λειτουργώντας με λογική «ταγμάτων εφόδου» τα οποία θα απέτρεπαν την είσοδο των λεωφορείων με τους μετανάστες εις το στρατόπεδο. Δεν το επέτυχαν βεβαίως, αλλά ήθελαν να δώσουν παράσταση, προς άγραν ακροδεξιών οπαδών.
Το βέβαιο είναι, ως προς το δήμαρχο Κορίνθου, ο οποίος «τρέχει» δεύτερη θητεία επανεκλεγείς με την στήριξη του ΠΑΣΟΚ, ότι εξέθεσε εαυτόν και την παράταξη η οποία τον εστήριξε, με την επιλογή-απόφαση να διακόψει την υδροδότηση του Στρατοπέδου, έστω και αν εκ των υστέρων η υδροδότηση αναφέρεται ότι αποκατεστάθη. Αν είχε διακοπεί και η σύνδεση της ΔΕΗ, τότε πράγματι οι συνθήκες δεν θα μπορούσαν να ήσαν οι χειρότερες δυνατές, κάτι το οποίο θα εδικαίωνε πλήρως τις ενστάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για τις συνθήκες εις τα στρατόπεδα, τα οποία σχεδιάζεται να χρησιμοποιηθούν για το σκοπό αυτό. Ήθελε ο κ. Πνευματικός να προσφέρει τέτοια υπηρεσία εις το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ; Υπήρξε τέτοια ανομολόγητη πρόθεσή του;
Εις ό,τι αφορά πάντως τον π. ΥΕΘΑ και π. βουλευτή ΠΑΣΟΚ Κορινθίας Παν. Μπεγλίτη είναι γεγονός, ότι παρέστη σε έκτακτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κορίνθου για το θέμα, κατά την οποία καυτηρίασε την στάση του δημάρχου. Αρκεί όμως αυτό; Το επίσημο ΠΑΣΟΚ Κορινθίας οφείλει να διαχωρίσει τη θέση του από το δήμαρχο Κορίνθου, ώστε να μην χρεωθεί την ακατανόητη απόφαση διακοπής της υδροδότησης και τις εξ αυτής αρνητικές εντυπώσεις εις προοδευτικούς πολίτες.
Ως προς το θέμα της καταδίκης των «ταγμάτων εφόδου» Χρυσαυγιτών τα οποία ενεφανίσθησαν εις την Κόρινθο, ορθώς μεν ο αρμόδιος υπουργός κ. Ν. Δένδιας κατεδίκασε την εμφάνισή τους, αλλά το θέμα δεν είναι, απλώς και μόνον, προς ρηματική καταδίκη. Απαιτείται η άμεση και αποτελεσματική απάντηση του οργανωμένου κράτους προς φαινόμενα ανομίας ή καταλύσεως του κράτους από οπουδήποτε και αν προέρχονται. Από την πλευρά του ΥΠΕΘΑ, επίσης, απαιτείται η γενναία διάθεση των εκτάσεων ανενεργών στρατοπέδων, τα οποία υπάρχουν διάσπαρτα ανά την Ελλάδα.
Τέλος ένα τελευταίο- αλλά όχι και ασήμαντο- είναι το θέμα της αιφνιδιαστικής και ουσιαστικώς εν κρυπτώ επιλογής του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να χρησιμοποιηθεί ο χώρος του στρατοπέδου της Κορίνθου για την υποδοχή μεταναστών. Εν προκειμένω, τυπικώς μόνον συνεχίζεται η πολιτική την οποία άρχισε πρώτος ο προκάτοχος του κ. Δένδια υπουργός, ο κ. Μιχ. Χρυσοχοίδης, αλλά υπό διαφορετικές συνθήκες.
Όσοι θέλουν να θυμούνται, θα διαπιστώσουν ότι ο κ. Μιχ. Χρυσοχοίδης, ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη, είχε προχωρήσει σε οργανωμένο διάλογο με τις τοπικές κοινωνίες των περιοχών, όπου σχεδιάζεται να λειτουργήσουν κέντρα υποδοχής μεταναστών. Η έκβαση αυτού του διαλόγου δεν είχε παντού την ίδια υποδοχή, συνεπώς και επιτυχία. Αλλού υπήρξε σύγκλιση απόψεων, αλλού διαφωνία, αλλά και κατανόηση του υφιστάμενου προβλήματος και κάποιες φορές άρνηση για την άρνηση. Είναι προφανής η διαφορά.
Αν θέλει ο κ. Δένδιας να προχωρήσει αυτό το πρόγραμμα, όπως και πρέπει, δεν θα το επιτύχει παρά μόνον εάν συνδυάσει την απαιτούμενη αποφασιστικότητα με τον εξ ίσου απαιτούμενο οργανωμένο και συγκεκριμένο διάλογο. Όχι γενικότητες.
Ο διάλογος και η πειθώ δεν είναι ποτέ πολυτέλεια. Μπορεί να είναι κάποτε μία δύσκολη διαδικασία, αλλά το σκοπούμενο, δηλαδή η συμφωνία ή έστω η κατανόηση για ό,τι επιδιώκεται κεντρικώς από το κράτος είναι πράγματα πολλαπλώς χρήσιμα. Βεβαίως ο διάλογος δεν μπορεί να αποτελεί και μία ατέρμονη διαδικασία, ενώ είναι προφανές ότι όσα εξαγγέλλονται πρέπει να υλοποιούνται δίχως ταλαντεύσεις ή καθυστερήσεις, συνεπεία παραλυτικών διαδικασιών.
Το θέμα των μεταναστών, η υπόθεση αυτών των ανθρώπων δίχως πατρίδα και του δράματος που ζουν, είναι βαθύτατα ανθρωπιστικό και δεν προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση από καμία πλευρά: Είτε από τους κατ’ επάγγελμα «καθοδηγητές» της Αριστεράς, είτε από τους κατά τόπους τοπικούς άρχοντες, είτε από «ακτιβιστές» Χρυσαυγίτες, με τις ομοιόμορφες στολές και τα ξύλινα ρόπαλα.
Βεβαίως αυτό ισχύει υπό την αυτονόητη- όχι όμως και δεδομένη-ανταπόκριση του κράτους εις τα καθήκοντα που του αναλογούν και προς τα οποία δεν νοείται να ολιγωρεί. Και όταν το κράτος ολιγωρεί τότε τα κενά απραξίας που αφήνει, κάποιοι άλλοι επιχειρούν να τα καλύψουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ή το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Αυτοδιοίκηση, η ακροδεξιά. Όπως συνέβη και εις την Κόρινθο.
26 Αυγούστου 2012
