Στην αρχή είχαμε τους «συμπαθείς» αθίγγανους, που ανακαλύπτοντας φλέβα χρυσού, είχαν εγκατασταθεί στις διασταυρώσεις με φανάρια, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στο καθάρισμα των παρμπρίζ των εποχούμενων συμπατριωτών μας.
Κάτι το ότι οι υπηρεσίες που πρόσφεραν ήταν καινοφανείς, κάτι η λατρεία του νεοέλληνα για το αστραφτερό Ι.Χ του, κάτι..
η πατροπαράδοτη συμπόνια του ελληνικού λαού προς τους αδύναμους, και δεν ήθελε πολύ για την εν λόγω επαγγελματική δραστηριότητα να βγάλει φτερά και να απογειωθεί.
Άσχετα αν ο μέσος αναξιοπαθών γύφτος που κλαίγονταν στα φανάρια, διέθετε δική του ολοκαίνουργια μερσεντές, κρυμμένη λίγο πιο πέρα… και άσχετα αν ελλείψει βρυσών, το «νερό» με το οποίο πλένονταν τα τζάμια του μερακλή κατόχου Χιουντάι, ήταν στην ουσία … τα ούρα του πλύστη!
Με αυτά και με αυτά η συγκεκριμένη μπίζνα μεγάλωσε, όπως μεγάλωσε και η κονόμα, και για αυτό στο παιχνίδι των φαναριών μπήκαν και οι οργανωμένες μαφίες, που εκμεταλλεύονται τους λαθρομετανάστες, και ποιος είδε τον Κύριο και δεν φοβήθηκε;
Η κάθε διασταύρωση, ανάλογα με την κίνηση, άρχισε να αποτελεί πλέον πεδίο διαμάχης, και όπως σε κάθε μαφιόζικο καθεστώς, έτσι και στα καθ ημάς, η μοιρασιά έχει γίνει προ πολλού, δια της βίας, και η κάθε «φαμίλια» ελέγχει πλέον τον χώρο της.
Οι πρώτοι που την έκαναν ήταν οι «αφελείς» κατά τα άλλα γύφτοι, διότι αν έμεναν, μαύρος λύκος που θα τους έτρωγε. Όποιος αμφιβάλλει για αυτό, ας πάρει έναν κουβά και μια βούρτσα και ας πάει να στηθεί σε κάποιο φανάρι. Το πιο πιθανό είναι να τον βρούμε την άνοιξη, μισοφαγωμένο από τα τσακάλια, σε κανένα χαντάκι στον Χορτιάτη.
Πάντως και σ αυτόν τον τομέα, ως πόλη είμαστε δευτεράντζα. Τι να λέμε τώρα; Τα φανάρια μας διαθέτουν από έναν ή δυο λαθρομετανάστες (συνήθως Πακιστανούς) και ως εκεί. Στην Αθήνα όμως είναι άλλη ιστορία.
Εκεί λοιπόν, χαίρεσαι να σταματάς στο κόκκινο. Με το που ακινητοποιείς το όχημα … αρχίζει το σόου.
Προσωπικά έχω δει να πωλούνται μπανάνες, παιχνίδια, ομπρέλες, φραπέ, συσκευές μασάζ, προφυλακτικά, μέχρι και σερβιέτες, χώρια το πλύσιμο του παρμπρίζ, και όλα αυτά σε ένα μόνο φανάρι. Αν είναι και σε βολικό σημείο, μιλάμε για πάνω από δέκα «αναξιοπαθούντες μεροκαματιάρηδες», που εφορμούν ακάθεκτοι για να σου προσφέρουν υπηρεσίες και προϊόντα.
Το θέαμα αν δεν ήταν τριτοκοσμικά τραγικό, θα ήταν και αστείο. Ειδικά αν συμπεριλάβουμε και το πιο πρόσφατο φρούτο, αυτό των ζογκλέρ και των ακροβατών που κάνουν «παπάδες», προκειμένου να τσιμπήσουν κανένα ευρώ.
Μιλάμε για κανονικά φαντεζί σόου, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα αντίστοιχα του κλαμπ Crazy Horse στο Παρίσι. Και έτσι όπως πάμε, σε λίγο θα υπάρχουν και στρίπερς στα φανάρια (αν δεν υπάρχουν ήδη).
Δυστυχώς όμως, όπως σε κάθε τομέα, έτσι και σ αυτόν, ως νεοέλληνες τον ξεφτιλίσαμε. Λίγο η ατιμωρησία, λίγο η μεγάλη μας καρδιά, και τα φανάρια έπαψαν πλέον να είναι σταθμοί παροχής υπηρεσιών και διασκέδασης, και κατέληξαν να γίνουν θλιβερά freak show. Άσυλα ανιάτων.
Έτσι, δεν είναι μόνο οι διάφοροι Ταλιμπάν με τα πλαστικά μπουκάλια, που κατοικοεδρεύουν στα φανάρια, αλλά και κάθε είδους παραμορφωμένοι ανάπηρου. Μιλάμε για βιβλικές εικόνες. Άνθρωποι με ένα πόδι, ένα χέρι, κλπ που εκλιπαρούν την συμπόνια μας.
Στα φανάρια του αεροδρομίου υπάρχει και ένας ταλαίπωρος, χωρίς πόδια και χωρίς χέρια! Ένας μόνο κορμός, που με το πλαστικό κυπελλάκι στο στόμα σέρνεται από αμάξι σε αμάξι, κοιτώντας τους οδηγούς στα μάτια. Και λίγο πιο πέρα, στη σκιά των θάμνων, κάθεται, ελέγχοντάς τον, ο επιτήδειος χειριστής του. Αυτός δηλαδή που τον φέρνει χαράματα, και τον μαζεύει αργά το βράδυ, τσεπώνοντας τις εισπράξεις.
Λέγεται πως το μέτρο πολιτισμού μιας χώρας είναι ο τρόπος που οι κάτοικοί της μεταχειρίζονται τα ζώα.
Εκεί κάναμε μια πρόοδο, και μας βοήθησε η κρίση και η λαθρομετανάστευση, αφού, όπως βλέπετε, τα αδέσποτα μειώθηκαν, έχοντας καταλήξει στις κατσαρόλες και στα ψυγεία των διάφορων «κακομοίρηδων», που μας έκαναν την τιμή να μας επιλέξουν ως χώρα προορισμού.
Στον τομέα όμως της επαιτείας, έχουμε χάσει πανηγυρικά.
Και άντε να εξηγήσεις στους χαρωπούς τουρίστες, που μόλις έχουν καταφτάσει στο αεροδρόμιο, και κατευθύνονται μέσα στα λεωφορεία τους προς την μαγευτική Χαλκιδική, ότι αυτό που βλέπουν στο πρώτο φανάρι, αυτή η πρώτη εντύπωση από Ελλάδα, δεν είναι πραγματική.
Άντε να τους το εξηγήσεις….
