Γράφει για τα Xalia μας ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Χάρις στο διαδίκτυο μαθαίνουμε [ένα 5% του λαού;] τί έλεγαν παλαιότερα διάφορες προσωπικότητες για τη σημερινή κατάσταση, την οποία προέβλεπαν λίγο-πολύ ως αναπόδραστη.
Το 1993 ο Βασίλης Λεβέντης ωρύετο από το «Κανάλι 29» ότι κάποια μέρα θα μας πουν οι πολιτικοί πως ζούσαμε με δανεικά, τα οποία φάγαμε όλοι μαζί, επειδή αυτοί δανείζονταν για χάρη μας, ώστε να ικανοποιήσουν την απαίτησή μας να ζούμε υπεράνω των δυνάμεών μας. Πόσοι τον είχαν ακούσει....
τότε που τον χαρακτηρίζαμε γραφικό; Πόσοι δημοσιογράφοι αναπαρήγαγαν αυτά που εκείνος έλεγε, έστω για να τα αντικρούσουν; Ποιός δημοσιογράφος τον ρώτησε τί ακριβώς εννοεί και με βάση ποιά δεδομένα τα λέει; Αντιθέτως, ο σημερινός υπουργός Εθνικής Αμύνης....
ο και «Κόκκινος Πάνος» επονομασθείς, τον αντιμετώπισε χλευαστικά ως προσκεκλημένο στον ΑΝΤ1. Θα θυμάστε την αήθεια του Κόκκινου Πάνου με την πίτσα. Αυτός είναι υπουργός σήμερα και θέλει να τον παίρνουμε στα σοβαρά. (δείτε το video εδώ)
Τα ίδια έγραφε και ο διακεκριμένος αθρογράφος και μετέπειτα ευρωβουλευτής της ΝΔ δημοσιογράφος Γιάννης Μαρίνος στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» προειδοποιώντας από το 1986. Πόσοι τον διάβασαν, πόσοι δημοσιογράφοι αναπαρήγαγαν το άρθρο του και διέδωσαν τους προβληματισμούς του; Πόσοι πολιτικοί ή πνευματικοί άνθρωποι προειδοποίησαν για την καταστροφή που θα ερχόταν και για τους υπευθύνους;
Τα είχε πει στον Ανδρέα Παπανδρέου το 1986 και ο παγκοσμίου κύρους οικονομολόγος Άγγελος Αγγελόπουλος. Τα είχε αναφέρει στον Ανδρέα και ο τότε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Ποιός ασχολήθηκε με τις ανησυχίες αυτές;
Τα ίδια έλεγε και ο Μητσοτάκης το 1998. Ποιος πήρε αμπάριζα από τα λόγια του για να ξετυλίξει το κουβάρι και να μας ενημερώσει με αριθμούς για την επερχόμενη με μαθηματική ακρίβεια συμφορά; Περιοριζόμασταν να σπάμε πλάκα με τους 13 καμπινέδες της βίλας του. Κάτι σχετικό είχε ψελλίσει και ο Σημίτης το έτος 2008, αλλά τα λόγια του έμειναν στα πρακτικά της Βουλής [για υπερδανεισμό και ΔΝΤ, όχι για τους καμπινέδες του επίτιμου].
To 1996 ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης προειδοποιούσε από του βήματος του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ για το χάλι που θα βιώναμε το έτος 2010 και για τη μίζερη και κοντόφθαλμη πολιτική της μεγάλης «δημοκρατικής» παράταξης. Απομονώθηκε και περιθωριοποιήθηκε, εν τέλει δε απεβλήθη από το κόμμα ως ξένο σώμα. Δεν χωρούσε μαζί με Άκηδες, Τσουκάτους και Μαντέληδες.
Ποιος μίλησε ποτέ για το πάρτυ των ΜΚΟ, για τις μαϊμουδένιες συνταγογραφήσεις, για τις παράνομες συντάξεις και επιδόματα, για τα πλαστά και εικονικά τιμολόγια, για τις μίζες του κάθε μικρού ή μεγάλου σατράπη που κρατούσε στο χέρι τον κονδυλοφόρο για να βάλει την υπογραφή εκταμίευσης των χρημάτων μας; Ποιός παρακολούθησε την πορεία των Πειθαρχικών Συμβουλίων και των δικαστικών διαδικασιών των σχετικών με τους επίορκους δημόσιους λειτουργούς για να δείξει στον λαό το μέγεθος της σαπίλας και της διαφθοράς;
Ποιοί μιλούν σήμερα για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και συρρίκνωση του Δημόσιου Τομέα; Αυτοί που τον εξέθρεψαν. Μας λέγουν, τώρα, ότι για να γίνουν απολύσεις θα πρέπει να αρχίσουν από την απόλυση των επίορκων, τους οποίους υπολογίζον στις 5.000. Ώστε εξακολουθούν να υπηρετούν επίορκοι στο Δημόσιο; Ασφαλώς και εξακολουθούν! Εγώ θυμάμαι τον δικτάτορα Παπαδόπουλο που είχε πει: «Δεν μπορούμε να διώξουμε τους επίορκους υπαλλήλους. Τους στέλνουμε στα Πειθαρχικά Συμβούλια και αυτά τους αθωώνουν». Αφού αδυνατούσε η δικτατορία να απολύσει επίορκο δημόσιο υπάλληλο, θα τον απέλυε η δημοκρατορία;
Ας ρίξουμε μια ματιά και πάλι εις τα γραφάς. Άρθρον 103 του Συντάγματος:
“4. Οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν. Αυτοί εξελίσσονται μισθολογικά σύμφωνα με τους όρους του νόμου και, εκτός από τις περιπτώσεις που αποχωρούν λόγω ορίου ηλικίας ή παύονται με δικαστική απόφαση, δεν μπορούν να μετατεθούν χωρίς γνωμοδότηση ούτε να υποβιβαστούν ή να παυθούν χωρίς απόφαση υπηρεσιακού συμβουλίου, που αποτελείται τουλάχιστον κατά τα δύο τρίτα από μόνιμους δημόσιους υπαλλήλους.”
Νομίζω ότι η διαταξούλα είναι απολύτως κατανοητή δια πάντα γνωρίζοντα την ελληνικήν. Κατά τα λοιπά ακούμε τα σχέδια των συγκυβερνώντων για το πώς θα ξεπεράσουν αυτή τη διαταξούλα. Μα δεν ξεπερνιέται, όπως δεν ξεπερνιέται και το άρθρο 86 του Συντάγματος. Απαιτείται αναθεώρηση του Συντάγματος και ουδείς έχει αναφέρει το παραμικρό σχετικά με το ενδεχόμενο αυτό. Απλά πράγματα.
Ανέδειξε λοιπόν, κάποιο έντυπο, κάποιο ραδιόφωνο ή κάποιο κανάλι αυτά τα ολίγα που προανέφερα; Και όχι με μία στιγμιαία αναφορά, αλλά με συνεχείς αναφορές διαρκείας, συνεντεύξεις και εκπομπές ευρείας ακροαματικότητος και τηλεθέασης, ώστε να γίνουν κτήμα του λαού και να βρίσκονται στα χείλη του καθημερινά, όπως βρίσκονται οι διάφοροι τηλεαστέρες, τα ξέκωλα και τα σίριαλ της συμφοράς, ώστε να τον συνεγείρουν; Ποτέ! Μετά από 20 χρόνια, λοιπόν, θα γράφεται κάπου ότι το 2012 ο τάδε έλεγε τούτο και ο δείνα έλεγε το άλλο για το πού θα βρισκόμασταν το 2032 εκτελώντας τα σχέδια της τρόικα και του εγχώριου εργολαβοπολιτικού συμπλέγματος, αλλά κανείς δεν του έδινε σημασία. Μία από τα ίδια. Το deja vu αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μας χωρίς να μας νουθετεί, χωρίς να μας υποψιάζει. Παρά την εξαθλίωσή μας, το μότο είναι ένα: «Ό,τι φάμε σήμερα, ό,τι πιούμε κι’ ό,τι αρπάξει ο κ@λος μας».
Και μια και μιλάμε για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Άκουσα προ ημερών στον Real FM τον οικονομολόγο κ. Τσαγκάρη να λέει το εξής απλό: «Πώς είναι δυνατόν να περιστείλεις τις κρατικές δαπάνες απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους; Αν τους απολύσεις θα τους πληρώνεις τη σύνταξη. Άρα, το κόστος σου απλώς θα μετονομασθεί από μισθοδοτικό σε συνταξιοδοτικό. Προσθέστε και το εφ’ άπαξ». Ποιός, όμως, έχει αναφέρει αυτή την τόσο απλή αλήθεια; Ένας ή δύο!!
Παρεμπιπτόντως ερωτώ τους κυβερνώντας: αφού καταλύσατε τις συλλογικές συμβάσεις, των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ την νήσσαν ποιουσών, και ορίσατε τον κατώτατο μισθό του Ιδιωτικού Τομέα στα € 500, γιατί δεν κάνετε το ίδιο και στον Δημόσιο Τομέα; Πώς, τι; Δεν σας το επέβαλαν οι εργολάβοι;
Ο Τύπος, λοιπόν, ενσωματωμένος πλέον στην ακροστοιχίδα ΜΜΕ, έχει από καιρού ξεστρατίσει. Όπως είπε κάποιος δημοσιογράφος, του οποίου λησμονώ το όνομα, «Ο Τύπος δεν είναι η τέταρτη εξουσία. Είναι ο υπηρέτης της εξουσίας».
Αυτό, άλλωστε, απέδειξε η περιπέτεια του Κώστα Καραμανλή και της χώρας με τον «βασικό μέτοχο»! Λυσσώδης ήταν αντίδραση των μεγαλοεργολάβων/καναλαρχών/εκδοτών, συνεπικουρούμενων από το αντίστοιχο ευρωπαϊκό lobby, στο νομοσχέδιο για την απαγόρευση σύμπτωσης στο ίδιο πρόσωπο της ιδιότητος του εργολάβου του Δημοσίου και του ιδιοκτήτη ΜΜΕ. Όταν, όμως, ήλθε η δικαίωση της επιλογής Καραμανλή με απόφαση του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, ο Καραμανλής είχε χάσει τις εκλογές της 04.10.2009 και ο διάδοχός του εν τη πρωθυπουργίας δεν είχε καμμία όρεξη να ασχοληθεί με τους εχθρούς τού «βασικού μετόχου», οι οποίοι τον είχαν φέρει στην εξουσία με ψευδολογίες και λάσπη για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και μόνον.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Υ.Γ. Λέγεται ότι όταν η Ντόρα Μπακογιάννη κατείχε δημόσια αξιώματα και της ανακοίνωναν οι παρατρεχάμενοί της κάτι, για το οποίο ήταν υπόλογος, ρωτούσε: «Οι δημοσιογράφοι το γνωρίζουν;». Αν η απάντηση ήταν θετική, ανασκουμπωνόταν για να δει πώς θα αντιμετωπίσει την κατάσταση. Αν η απάντηση ήταν αρνητική, έλεγε: «Τότε το θέμα δεν υφίσταται». Αυτό και μόνο δείχνει πόση δύναμη έχουν οι δημοσιογράφοι, πράγμα το οποίο γνωρίζουν, εξ ου και πωλούν τη δύναμη αυτή στον κατάλληλο άνθρωπο αντί του κατάλληλου τιμήματος. Δείχνει και πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη τους.
Διαβάστε και:
Δείτε και:
