του Χάρη Τσιόκα
πρώην βουλευτή ΠΑΣΟΚ
3 Σεπτέμβρη 74! Ο διάσπαρτος σοσιαλιστικός χώρος με καταλύτη τον Ανδρέα Παπανδρέου συγκροτείται σε πολιτικό, κοινωνικό ρεύμα και εκφράζεται πλειοψηφικά με στόχο να ανατρέψει τον υφιστάμενο διχασμό της Ελληνικής κοινωνίας και να δημιουργήσει μέσα από μεγάλες αλλαγές τις βάσεις της κοινωνικής, πολιτικής και
οικονομικής δημοκρατίας.
οικονομικής δημοκρατίας.
α
Η ίδρυση, ύπαρξη και δράση του σοσιαλιστικού κινήματος σε μια βαθύτατα διχασμένη κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά Ελληνική κοινωνία δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση γιατί υπήρχαν:
–Η πόλωση του ψυχροπολεμικού κλίματος ανατολής δύσης με τα δύο κυρίαρχα αλλά αδιέξοδα πολιτικά συστήματα.
–Οι εμμονές της κομμουνιστογενους αριστεράς σε μοντέλα που στο όνομα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ακυρώναν το δημοκρατικά πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα μίας άλλης εναλλακτικής πρότασης που ταυτίζονταν με την κοινωνική διεργασία και τον ανθρωπο
–Τα εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα και η αντικομμουνιστική υστερία,δημιουργούσαν ανυπέρβλητα τείχη για τη συγκρότηση ενός σύγχρονου δημοκρατικού και σοσιαλιστικού ρεύματος που θα έθετε τις βάσεις της σύγχρονης πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας στη χώρα.
Όπως σε όλες τις μεγάλες αλλαγές έτσι και στην Ελλάδα ο ρόλος του Ανδρέα Παπανδρέου λειτούργησε καταλυτικά στη συγκροτηση του σοσιαλιστικού χώρου:
Εδωσε την ευκαιρία σε διαφορετικά ιστορικά ρεύματα (γενιές Εθνικής αντίστασης, 114, Πολυτεχνείο κτλ.) να ενοποιηθούν πολιτικά, αντικαθιστώντας τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό με την κοινωνική διασύνδεση αλληλοτροφοδότισης και δράσης για την διεκδίκηση εφαρμογής μιας άλλης πολιτικής.
Ο σοσιαλιστικός χώρος έγινε κορμός δημοκρατικών εξελίξεων για τη χώρα αρνούμενος τον παθητικό ρόλο του συμπληρωματικού μεγέθους είτε της αριστεράς του περιθωρίου και της διαμαρτυρίας είτε ως άθροισμα(ένωση κέντρου) των νεοφιλελεύθερων εκδοχών διακυβέρνησης της χώρας.
Σήμερα 38 χρόνια μετά οι φορτίσεις της συγκυρίας και της κρίσης τείνουν να ανατρέψουν και να συκοφαντίσουν τη καθοριστική συμβολή του σοσιαλιστικού χώρου στην πιο δημοκρατική εξέλιξη της μεταπολιτευτικής Ελληνικής περιόδου :
Η άρση του κοινωνικού και πολιτικού διχασμού και η διάχυση της »εθνικής» παρουσίας παντού,
Η οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους και η πρόσβαση των αδυνάτων στα δημόσια αγαθά της παιδείας, υγείας, ασφάλισης κτλ,.
Τα θεμέλια αποσυγκέντρωσης και αποκέντρωσης της χώρας και η διερεύνηση της κοινωνικής συμμετοχής στα συστήματα εξουσίας με ταυτόχρονη ανακατανομή της οικονομικής εξουσίας,.
Η ικανότητα της χώρας να διαπραγματεύεται πόρους, δομές και συμμετοχές στο Ευρωπαϊκό και διεθνές γίγνεσθαι,
Είναι ενδεικτικές μόνο όψεις που οι σοσιαλιστές συνέβαλαν καθοριστικά στην εξέλιξη της κοινωνιας και της χωρας.
Ασφαλώς η χρόνια ταύτιση με την εξουσία και η αδυναμία να ισοσκελιστεί αυτός ο αγώνας με αλλαγές και τομές και στην οικονομική δημοκρατία απέτρεψαν την θετική για την κοινωνία, οικονομία και την ανάπτυξη, κατάληξη του εγχειρήματος της μεγάλης αλλαγής
Το τίμημα των επιπτώσεων για τους σοσιαλιστές έγινε επώδυνα μεγάλο. Ο κρατισμός, η αδιαφάνεια και η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης έδωσε το πλεονέκτημα στις δυνάμεις του παρασιτισμού να αποκτήσουν την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία και στις μέρες μας να συκοφαντήσουν την μεγάλη συμβολή των σοσιαλιστών στην οικοδόμηση της Ελληνικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας.
Σ’ αυτό το γκρίζο περιβάλλον που εφ’ όσον συνεχιστεί θα έχει ως κατάληξη τις κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις μιας βίαιης διχαστικης ανακατανομής πλούτου,ο σοσιαλιστικός κορμός με τις αρχές και τις ιδέες της 3ης του Σεπτέμβρη πρέπει:
-Να αναγεννηθεί, να ξαναταυτιστεί με την κοινωνική διεργασία και ανάγκη.
-Να ανταμώσει με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές διεκδικώντας αλλαγές με δικαιοσυνη για την πραγματικη οικονομια ,την αναπτυξη ,με τον ανθρωπο, αποποιούμενος το ρόλο της συνιστώσας η του νεοφιλελευθερισμού η της αριστεράς της οπισθοφυλακής.
Ο σοσιαλιστικός χώρος έχει πλέον ιστορία, εμπειρία δηλαδή έχει αυτόνομο μέλλον. Μπορεί να διδάσκεται !Ομως δεν οικειοποιείται, δεν κληρονομείται δεν διαμελίζεται. Γονιμοποιείται πλειοψηφικά στα πεδία των κοινωνικών διεργασιών, της ανάπτυξης και της ανάγκης.
Στις μέρες μας η 3η του Σεπτέμβρη γίνεται ακόμη πιο συμβολική.
γιατι στη νεοφιλελεύθερη, παρασιτική και χρηματιστηριακή επίθεση η απάντηση είναι η ενότητα στη δράση με σεβασμό στη διαφορετικότητα, την ιστορία και τις αξίες του κάθε χώρου.
Και στο »μάθημα» αυτό της ιστορίας και της ανάγκης οι δυνάμεις της αριστεράς αντί να διαιρούν και να πολώνουν πρέπει να αθροίζουν όχι για μικροκομματικούς υπολογισμούς αλλά για την δημοκρατική, οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανάπτυξη.
Για την ανεξαρτησία, τη δικαιοσύνη και την απελευθέρωση όπως διατύπωσε στην διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη ο Ανδρέας.
