Στη μητρόπολη του σύγχρονου θεάματος, τις ΗΠΑ, το σενάριο της επιτυχίας έχει ως εξής: Κάτι γίνεται και το κοινό αναγνωρίζει το έργο σου. Κόβεις δεκάδες χιλιάδες εισιτήρια στο θέατρο, εκατομμύρια εισιτήρια στους κινηματογράφους, πουλάς εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα βιβλίων σου. Εννοείται ότι..
μέχρι τον θρίαμβο το κράτος δεν θα ασχοληθεί μαζί σου. Υστερα, για να συντηρήσεις το όνομά σου, αρχίζεις τα μικρά ή μεγάλα σκανδαλάκια, τις προκλήσεις. Τα ρίχνεις ολίγον στον Ομπάμα, καντιλιάζεις ελαφρώς το Πεντάγωνο, αφηγείσαι μια πικάντικη ιστορία από τα ξέφρενα πάρτι των νιάτων σου. Δεν το παρακάνεις, ωστόσο. Δεν λες «καλά κάνανε και πιστολιάσανε τον Λίνκολν, τον Κένεντι, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ».
Αν φτάσεις μέχρι εκεί και προσβάλεις την (τόση δα μικρούλα) Ιστορία της υπερδύναμης, η καριέρα σου θα προσγειωθεί στο πλησιέστερο βενζινάδικο, όπου δεν θα πουλάς CD, DVD ή βιβλία που έγραψες. Απλώς θα φουλάρεις με καύσιμο το ημιφορτηγό του κάθε χοντρού Τεξανού οπαδού της κάντρι, με το καρό πουκάμισο, το απέραντο σβέρκο και τη διμούτσουνη καραμπίνα δίπλα στο κάθισμα. Είναι απλά τα πράγματα στο Αμέρικα και γι' αυτό λειτουργούν.
Τιμόνι δεξιά
Στην Ελλάδα συμπεριφερόμαστε όπως οδηγούν οι Εγγλέζοι. Ανάποδα! Αν είσαι καλλιτέχνης, μπορεί να μην επιτύχεις ποτέ. Μπορεί να μη γεμίζεις ούτε ασανσέρ στις παραστάσεις σου. Ωστόσο, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να περάσει τόσο πολύ (κρατικό) χρήμα από τα χέρια σου ώστε να πάθεις τενοντίτιδα από το μέτρημα. Αρκεί να είσαι της Αριστεράς και της λαχανοδιανόησης που σιχαίνεται την Ελλάδα και τους Ελληνες και θεωρεί αναχρονισμό τον χριστιανισμό, ενώ υπερασπίζεται το δικαίωμα των Ταλιμπάν να κάνουν Καμπούλ την Αθήνα. Το κράτος θα σε στηρίξει στην προσπάθειά σου να το διαλύσεις, ανεξαρτήτως κυβερνήσεως. Υστερα θα σε πιάσει ένας καημός που δεν σε ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του αείμνηστου Κατσιφάρα. Τότε θα σου έρθει η έμπνευση να βρίσεις τον Χριστό, την Παναγία, τους ήρωες του 1821, τη Δεξιά, την οικογένεια κι ό,τι γενικώς κρατάει την πατρίδα όρθια.
Θα βρίζεις μέχρι να αντιδράσουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι και να αρχίσει η ομήγυρις του Σημίτη να σε υπερασπίζεται και να δημοσιεύει εγκωμιαστικά σχόλια για σένα η «Αυγή». Κάτι τέτοιο έγινε και με μια σιτεμένη μανταμίτσα, που αποπειράται σε παράσταση να διασύρει τον Αθανάσιο Διάκο. Ούτε νεκρό δεν καταφέρνει να τον αντιμετωπίσει. Βρε ουστ!
του Παναγιώτη Λιάκου στην εφημερίδα "Δημοκρατία"
