του Παναγιώτη Τσολάκη
Αυτή η χώρα γέννησε ανθρώπους που πρώτοι μίλησαν για πνευματικές αξίες, για ανθρωπιστικά ιδεώδη και ιδανικά, για την ανθρώπινη αξία και αξιοπρέπεια, για σεβασμό, για δημοκρατία για κοινωνική ισονομία και δικαιοσύνη, για ειρήνη, για το ευ αγωνίζεσθε. Σε αυτήν την χώρα ..
ο άνθρωπος έστεκε ορθός ακόμα και απέναντι στους θεούς του. Δεν γονάτιζε γιατί θεωρούσε πως η «δουλοπρέπεια» προσβάλει και εκείνον που το πράττει κι εκείνον που το αποδέχεται!
Γέννησε ανθρώπους επαναστάτες που έδωσαν το αίμα τους για την ελευθερία, για την εθνική κυριαρχία, για την τιμή της πατρίδας, για την τιμή της οικογένειας, για την τιμή του ανθρώπου.
Δυστυχώς όμως τα τρία τελευταία χρόνια (η προσπάθεια και ο σχεδιασμός ξεκίνησε πολύ νωρίτερα), ξετσίπωτα και ξεδιάντροπα οι ηγέτες αυτής της χώρας, απεμπόλησαν όλα τα ιδανικά και όλες τις αξίες, στο όνομα της οικονομίας και των δανεικών! Τα ιδανικά αντικαταστάθηκαν από τα δανεικά!
Με μια υπογραφή ενός ηγέτη, η οποία υιοθετήθηκε από τους επόμενους, η χώρα και οι πολίτες μπήκαν σε μια στενωπό που οδηγεί στη σκλαβοποίηση της χώρας και των πολιτών. Με μια υπογραφή προσπαθούν να ακυρώσουν την ιστορία χιλιάδων χρόνων, τον πολιτισμό, την κουλτούρα, τους αγώνες, τις θυσίες και το αίμα αυτής της χώρας και αυτού του λαού που ύμνησαν ηγέτες και διανόηση άλλων χωρών, με τελευταίους ύμνους αυτούς του Οκτωβρίου του 1940.
«Η ανδρεία του Ελληνικού λαού ήταν που συνέβαλε περισσότερο για να σωθεί ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, ο δημιουργημένος από τον ίδιο αυτό λαό πριν από 2.400 χρόνια. Πρέπει να το σκέπτονται αυτό, όταν θα διαμορφώσουν την Ευρώπη. Κάθε αχαριστία στην Ελλάδα θα ισοδυναμούσε με προδοσία προς την Ευρώπη» Πιέρ Μπουρτάν-1942. Αυτά και πολλά άλλα έλεγαν πολιτικοί και διανόηση για την Ελλάδα, τότε που η γερμανική μπότα σκίαζε όλη την Ευρώπη.
Ήδη παραχωρήθηκε η εθνική κυριαρχία της χώρας. Ήδη υπάρχουν ύπατοι αρμοστές στην χώρα, τρόικα, Δ.Ν.Τ, υπάρχουν τοποτηρητές, ελεγκτές, άνθρωποι «ειδικών αποστολών» όπως π.χ Φούχτελ, για τις ειδικές οικονομικές ζώνες και όχι μόνο! Και πολλοί άλλοι σαν αυτόν που ως στόχο έχουν να εξασφαλίσουν τα οικονομικά συμφέροντα εκείνων που τους επέβαλλαν.
Ήδη καταλύθηκε κάθε έννοια κοινωνικού κράτους! Άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε φάρμακα. Άνθρωποι που θα αγοράζουν ληγμένα προϊόντα για να μην τα χρεώνονται οι εταιρείες που τα παράγουν! Άνθρωποι που δεν θα έχουν το αγαθό που λέγεται θέρμανση. Παιδιά που θα κάθονται σε κρύες αίθουσες! Παιδιά που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας στη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό και την δημοκρατία! Άνθρωποι που θα πληρώνουν μόνο φόρους! Που θα δουλεύουν όσο θέλει και όποτε θέλει ο εργοδότης και θα πληρώνονται όσο θέλει ο εργοδότης. Κι αν έχεις φωνή , ακόμα και αναστεναγμό, θα απολύεσαι χωρίς αποζημίωση!! Τόσο απλά, τόσο νόμιμα, τόσο δημοκρατικά, τόσο ανθρώπινα! Αυτό αποκαλείται κράτος δημοκρατίας και δικαίου και οι ηγέτες αυτού του κράτους που δημιουργούν συνθήκες κολλιγοποίησης της κοινωνίας αυτοαποκαλούνται σωτήρες! (και ο λαός ακόμα τους ανέχεται!)
Το παράδοξο, το τραγικό, το σχιζοφρενικό είναι ένα γεγονός που πέρασε και περνάει απαρατήρητο! Στην περιοχή μου, στην δυτική Μακεδονία, ο Οκτώβριος είναι ο απελευθερωτικός μήνας από τον τούρκικο ζυγό. Συνέπεσε μάλιστα φέτος να είναι επετειακός μιας και κλείνουν 100 χρόνια ελευθερίας. Εκδηλώσεις και παρελάσεις με επίσημους τους τοπικούς πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς ανθρώπους. Ανθρώπους που στηρίζει το σύστημα για να εκλεγούν και αυτοί με την σειρά τους στηρίζουν το σύστημα για να μην αποκαθηλωθεί, ενώ κατά «μόνας» όλοι αυτοί κατηγορούν (δήθεν) αυτό το σύστημα ως υπαίτιο για την σημερινή δεινή κατάσταση της χώρας! (εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους, λέει ο καθείς, που απολαμβάνει όλων των προνομίων πλην των στερητικών προνομίων που «απολαμβάνει» η κοινωνία με την ψήφο, όσων έχουν το δικαίωμα ψήφου, και την ανοχή και στήριξη των υπολοίπων! Και επί τουρκοκρατίας και επί κατοχής κάποιοι είχαν προνόμια! Οι πετυχημένες συνταγές δεν αλλάζουν!)
Ο εορτασμός γίνεται για να αποδοθεί φόρος τιμής σε όσους έπεσαν για την ελευθερία της χώρας, να αποδοθεί ο φόρος τιμής των αγώνων για ελευθερία, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, ανθρώπινη τιμή και αξιοπρέπεια. Να αναβαπτιστούν, να αναγεννηθούν και να γίνουν βίωμα και συνέχεια των γενεών που έρχονται, ως δίδαγμα για την αποφυγή των λαθών και ως δίδαγμα θυσίας όταν το επιβάλουν οι ανθρωπιστικές και πολιτιστικές αξίες κάθε λαού.
Συμπίπτει μάλιστα να είναι πολύ κοντά και η επέτειος του ΟΧΙ.
Όλες αυτές οι θυσίες μνημονεύονται την ώρα που η χώρα χάνει την εθνική της κυριαρχία, την ώρα που ο Φούχτελ συνδιαλέγεται με τοπικούς άρχοντες για συμφωνίες, την ώρα που η δυτική Μακεδονία μαστίζεται από την ανεργία και όχι μόνο. Την ώρα που οι πολίτες χάνουν υγεία, παιδεία, εργασιακά και φτάνουν στα όρια της επιβίωσης όπως κι όπως! Την ώρα που η διεθνής τοκογλυφία έχει επιβληθεί απόλυτα στην ηγεσία του τόπου και ζητά τροφή για τον σύγχρονο Μινώταυρο, όχι δια των όπλων αλλά με την υπερσύχρονη απειλή της οικονομίας.
Οι πρόμαχοι της ελευθερίας που τιμούνται από εξέδρας μόνο, παρέδωσαν ένα συμβόλαιο γραμμένο με το αίμα τους. Αυτό λέει πως η ελευθερία δεν είναι μια κατάσταση παθητική – είναι πράξη ζωής – διαρκής αγώνας. Δεν είναι προσκέφαλο για ξεκούραση, είναι μετερίζι για αγώνες. Την κερδίζει εκείνος που είναι έτοιμος κάθε στιγμή να βάλει για αντισήκωμα τη ζωή του. Το δικαίωμα που μας έδωσαν να είμαστε παρόντες στην ιστορία, δεν είναι χάρισμα, αλλά χρέος απέναντι στο παράδειγμα ζωής που χάραξαν εκείνοι. Δυστυχώς η χρεία του αδικημένου λαού σήμερα, ομιλεί σε ώτα μη ακουόντων και η αδικία αβγαταίνει καθώς οι ανομίες πληθαίνουν.
Οι εκδηλώσεις αυτές δεν είναι μόνο αναφορά στο παρελθόν. Είναι και προσταγή για το μέλλον. Δείχνει πως ο δρόμος της ελευθερίας είναι μονόδρομος.
Που είναι οι πύρινοι λόγοι ενάντια σε όλα αυτά από τους τοπικούς άρχοντες; Που είναι οι πύρινοι λόγοι που θα ξεσηκώσουν τον κόσμο να πει ένα δυναμικό νέο ΟΧΙ στον εξευτελισμό του ανθρώπου! Που είναι το συνδικαλιστικό κίνημα να κηρύξει ανένδοτο αγώνα για την προστασία της χώρας των εργαζομένων και της κοινωνίας; Ναι στις θυσίες, ναι στην εγκράτεια, ναι στην σκληρή δουλειά για να βγούμε από την μπόρα. Όχι όμως στην απόλυτη ξεφτίλα και στον ξεπεσμό του ανθρώπου την ώρα που οι σωτήρες , η παρέα και τα γιουσουφάκια τους έχουν ασφαλίσει τα κέρδη τους και κάποιοι να συνεχίζουν να θησαυρίζουν σαν τους μαυραγορίτες της κατοχής.
Οι μόνες κουβέντες ενός ανθρώπου που ασχολείται με τα κοινά της κοινωνίας, μακριά από τα βάθρα της προβολής, (προβολή κατάντησε ο φόρος τιμής!) θα ήταν τα λόγια του ποιητή!
Οι Θερμοπύλες δεν είναι ένα γεωγραφικό σημείο, δεν είναι ένα απλό ιστορικό γεγονός. Είναι ένα σύμβολο. Από τότε με κλειστό το βιβλίο της αριθμητικής βάδισε το έθνος στους δρόμους των πεπρωμένων του. Με την αριθμητική στο χέρι δούλοι είμαστε σήμερα. Όχι! Σε εχθρό, οι Έλληνες, με τη θέλησή τους, δεν έδωσαν ποτέ νερό και χώμα! Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.
Υ.Γ «Ε λοιπόν: σε μιαν εποχή όπου όλη η αρετή είναι ν' ακουμπάει ο ένας στον άλλον πλάτη με πλάτη, όχι για την αλληλεγγύη αλλά για τη συναλλαγή, σε μιαν εποχή όπου αρετή είναι η δειλία, εγώ τουλάχιστο στάθηκα ολομόναχος κι ολόρθος. Η έννοια της ηθικής είναι σχετική, σχετική κ' η έννοια της τιμής. Η έννοια του αντρισμού όμως είναι απόλυτη. Να ο απόλογός μου». «Μυστική ζωή», 1957 Άγγελος Τερζάκης.
Τι άραγε θα έγραφε σήμερα για τους πολιτικούς και την κοινωνία!
