Από την Αλεξάνδρα Γωγούση- Σκανδάλη
Ντριιιιιιιιιιιν! Χτυπάει κάθε ημέρα στις 7:00 το πρωί το ξυπνητήρι μου.
Εγώ: «Ωχ, δε θέλω να σηκωθώ! Νυστάζω…»
Εγώ: «Ξύπνα με σε 5 λεπτά»
Ο Μάνος: «Θ’ αργήσεις, σήκω»
Εγώ: «Ε! ας αργήσω κι εγώ μια φορά! Δεν το δικαιούμαι;»
Ο Μάνος: «Σήκω, θα χάσεις τον Τράγκα!»
Αυτό ήταν. Είπε το μαγικό όνομα: Τράγκας.
Εγώ: «Σηκώθηκα!»
Για πότε σηκώνομαι, τρώω πρωινό, πλένομαι, βάφομαι, ντύνομαι, ταϊζω τον Άλφι, το γάτο μας, ούτε που το καταλαβαίνω. Και στις 8:00 ακριβώς μπαίνω στο αυτοκίνητό μου.
Και ξεκινάει η μέρα μου… Κάθε μέρα τα ίδια. Τράγκας και ξερό ψωμί!
Το …ξυπνητήρι της ζωής μου! Με ξυπνάει, μου ξυπνάει …αισθήματα! Ευχάριστα, δυσάρεστα, μου προκαλεί θλίψη, μου προκαλεί χαρά, με κάνει και γελάω (με βλέπουν οι άλλοι οδηγοί και με περνούν για …ελαφροϊσκιωτη), με συγκινεί, με αποπροσανατολίζει, με φανατίζει, με εκνευρίζει, με θυμώνει, με γεμίζει υπερηφάνεια, με …ρίχνει, με ανεβάζει, με γλυκαίνει (ειδικά με τις αναφορές του στους διαβητικούς!), ώρες -ώρες με κάνει να ξεχνάω τα ελληνικά μου, γελάω με τα αγγλικά του κι ακόμη πιο πολύ με τα …γερμανικά του. Τη μια στιγμή τον παραδέχομαι, την άλλη τον απορρίπτω, τη μια ακούγεται πατριώτης, την άλλη ότι «παίζει το παιχνίδι του». Κάποιες στιγμές φοβάμαι ότι θα πάθει εγκεφαλικό κι αυτός την ίδια ώρα, νηφάλιος συνεχίζει: «καλημέρα στις ένοπλες δυνάμεις, καλημέρα στη Συγγρού, ανοίξτε τα ραδιόφωνά σας, έχω να σας πω πολλά σήμερα, καλημέρα στη λεμοναδίτσα, καλημέρα στο νησί της Αφροδίτης, καλημέρα στους κιτρινιάρηδες, καλημέρα στους υπαλλήλους της ΔΕΗ…»
«Καλά, δεν τον βαρέθηκες ακόμη;» ακούω στ’ αφτιά μου το Μάνο.
«Όλο τα ίδια και τα ίδια λέει!»
«Όχι, δεν τον βαρέθηκα. Μου αρέσει» του απαντώ εγώ.
«Ώρες ώρες δε σε καταλαβαίνω. Απορώ…» συνεχίζει αυτός.
«Άσε με, άσε με να τον ακούω. Μη μου μιλάς» του απαντώ εγώ.
Και φτάνω στον προορισμό μου. Και δεν βγαίνω από το αυτοκίνητο. Κάθομαι όσο μου το επιτρέπουν οι υποχρεώσεις μου, ως ..τις παρά πέντε. Και μετά, αφού «έχω πάρει τη …δόση μου», έχω «ξυπνήσει» για τα καλά, αφού έχω «ντοπαριστεί» κατά των Γερμανών, αφού προσπαθώ με λογικά επιχειρήματα να διαπιστώσω εάν είμαστε ή όχι «προτεκτοράτο», συνέρχομαι και ξεκινώ τη μέρα μου.
Η αδρεναλίνη μου στο κόκκινο, το ηθικό μου άλλοτε στο ρετιρέ κι άλλοτε στο υπόγειο, τα νεύρα μου πάντα τσιτωμένα.
Αλλά η αυτοπεποίθησή μου, κάθε μέρα, στο πικ (που λέμε και στα ποντιακά).
Γιατί ο άνδρας μου, ζηλεύει. Ζηλεύει τον Τράγκα.
Τον αλλοπρόσαλλο. Τον διαβητικό. Τον πατριώτη. Τον πουλημένο. Το παλικάρι. Τον αθεόφοβο. Τον εργασιομανή. Τον δημοσιογράφο. Τον κατηγορούμενο. Τον υβριστή. Τον ήρωα. Τον συκοφάντη. Τον …Τράγκα.
Γιατί σαν τον Τράγκα δεν έχει άλλον.
Είτε αυτό είναι καλό, είτε όχι.
Ένας είναι ο Τράγκας. Όποιο παιχνίδι κι αν παίζει.
Ένας και …λε-μοναδικός!
