έγραψε ο πρώην Υπουργός του ΠΑΣΟΚ και εξηγεί γιατί είναι ενθουσιασμένος:
Μέσα στη γενική κατήφεια ελάχιστα μαγαζιά από όσα δεν έχουν κλείσει ακόμη άρχισαν συνεσταλμένα να στολίζουν τις προθήκες τους για τη μεγάλη θρησκευτική, οικογενειακή και εμπορική πανήγυρη του τέλους του έτους. Την γκριζάδα των δρόμων συμπληρώνει η προοπτική της καθυστερημένης έναρξης του φθινοπώρου με τις μετεωρολογικές προγνώσεις για βροχερές κρύες ημέρες. Αυτή η προοπτική εντείνει και την αγωνία για το ύψος των λογαριασμών ηλεκτρικού και θέρμανσης.
Ξαφνικά άστραψε μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον άστρο λαμπρό! Αναγγέλθηκε παρουσία των υπουργών Ανάπτυξης κ. Κ. Χατζηδάκη και Ναυτιλίας κ. Κ. Μουσουρούλη η συμφωνία της Hewlett-Packard (HP), της Cosco και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Ο Πειραιάς καθίσταται κέντρο της διοχέτευσης προϊόντων της HP μέσω του ελληνικού σιδηροδρόμου προς την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη. Τα προϊόντα αυτά, που παράγονται κατά κύριο λόγο στην Κίνα, θα μεταφέρονται στον Πειραιά από την Cosco. Η συνολική αξία αυτής της μεταφορικής και εφοδιαστικής δραστηριότητας εκτιμάται σε 50 δισ. δολάρια. Η εφαρμογή της συνεργασίας θα εκφραστεί με συγκεκριμένες δράσεις πριν από το τέλος του χρόνου. Μόλις, δηλαδή, θα έχει ολοκληρωθεί, μέσα στον Δεκέμβριο, η παράδοση της σιδηροδρομικής σύνδεσης του διαμετακομιστικού κέντρου του ΟΣΕ στο Θριάσιο με το Ικόνιο.
Ο ενθουσιασμός μου είναι μεγάλος. Είναι γνωστή η άποψή μου – την έχω εκφράσει και από τις σελίδες αυτές – ότι χωρίς μεγάλες διεθνείς επενδύσεις η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να επιβιώσει. Αλλά πέρα από αυτό η τύχη το έφερε να συνδεθώ εδώ και 30 χρόνια με τις διάφορες εξελίξεις που οδήγησαν στο σημερινό λαμπρό αποτέλεσμα, για το οποίο βέβαια πρέπει να συγχαρούμε την κυβέρνηση και τις διοικήσεις των εμπλεκομένων επιχειρηματικών φορέων, χωρίς να ξεχάσουμε τον Γ. Ανωμερίτη, ο οποίος έχει αφιερώσει όλες τις ικανότητες και τις δυνάμεις του στην αναγέννηση του λιμανιού του Πειραιά.
Το 1982, όταν ήρθε να με συγχαρεί λίγο μετά την ορκωμοσία μου στην πρώτη μου κυβερνητική θέση, εκείνη του υφυπουργού Εμπορίου, ο μακαρίτης τώρα Σπύρος Νικολάου άφησε στο γραφείο μου έναν φάκελο και ένα ρολό με αρχιτεκτονικά σχέδια και χάρτες που αφορούσαν το Θριάσιο. Ο οραματιστής Σπύρος ήταν τότε διευθυντής της ΠΑΕΓΑΕ, της Εταιρείας Γενικών Αποθηκών, δηλαδή, που βρισκόταν υπό τον έλεγχο της Εθνικής Τράπεζας. Η προοπτική του κλεισίματος της Χαλυβουργικής, η διεθνοποίηση του Τιτάνα, η χρεοκοπία μιας σειράς άλλων βιομηχανιών όπως η Οwens, η HellasCan και η Πειραϊκή Πατραϊκή έδειχναν ξεκάθαρα ότι η παλιά βαριά και ρυπογόνα βιομηχανία δεν είχε μέλλον στην περιοχή. Παράλληλα είχε εξελιχθεί και το εργατικό δυναμικό. Τα παιδιά των ανειδίκευτων εργατών του Μεσοπολέμου ήταν εξειδικευμένοι και απαιτητικοί υπάλληλοι για σύνθετες εργασίες που θα είχαν έντονο χαρακτήρα διαμεσολάβησης με την αφομοίωση σύγχρονων τεχνολογιών.
Οι δυτικές συνοικίες της Αθήνας και οι πόλεις της Δυτικής Αττικής έπρεπε να στραφούν στο εμπόριο, στις μεταφορές, στην αποθήκευση και στα logistics. Αγκάλιασα λοιπόν την πρόταση του Νικολάου και έπειτα από πολλές περιπέτειες σήμερα το συγκρότημα των Γενικών Αποθηκών υπάρχει, λειτουργεί και γύρω του έχουν ξεφυτρώσει από την ιδιωτική πρωτοβουλία δεκάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις στους σύγχρονους αυτούς τομείς.
Ανάλογες εξελίξεις σημειώθηκαν μετά το 1990 και στο Λαύριο. Εκλεισε, γιατί είχε εξαντληθεί εξάλλου και το αντικείμενο της δραστηριότητας, η Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων, η κλωστοϋφαντουργία Καρέλλα, διάφορα μικρότερα χαλυβουργεία και γαλβανιστήρια. Ο πληθυσμός βρέθηκε βυθισμένος στην πιο μαύρη ανεργία και διαφόρων ειδών δίκτυα άρχισαν να τον εκμεταλλεύονται και να τον χειραγωγούν. Ανοιξαν συσσίτια και υψώθηκαν μαύρες σημαίες.
Και εδώ και εκεί η λύση ήταν η στροφή προς τις υπηρεσίες της θαλάσσιας διαμετακόμισης και τις χερσαίες μεταφορές. Και στην πρώτη περίπτωση και στη δεύτερη φανατικοί εχθροί ήταν οι συνδικαλιστές και οι ποικιλώνυμες «αριστερές» ομάδες. Οταν το 2009 ορκίστηκα αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, κάποιος μου πέταξε μια καυτή πατάτα. Κατά τη συνήθειά μου έσπευσα να την τσακώσω στον αέρα. Ηταν η απεργία των εργαζομένων στο λιμάνι του Πειραιά εναντίον της εγκατάστασης της Cosco. Οι κομμουνίζοντες συνδικαλιστές γυρνούσαν και εξήπταν τους απληροφόρητους μιλώντας για χιλιάδες απολύσεις, για μισθούς πείνας και άλλα παρόμοια. Σήμερα όλοι είναι ενθουσιασμένοι γιατί έχουν γίνει εκατοντάδες προσλήψεις, έχει πολλαπλασιαστεί ο τζίρος του λιμανιού, έχουν αυξηθεί μέσα σε συνθήκες κρίσης οι αμοιβές των εργαζομένων και, αντί για ένα πινάκιο κινεζικό ρύζι, όποιος εργάζεται στο λιμάνι μπορεί να απολαύσει και πιλάφια και ρυζόγαλα και διάφορες συνοδευτικές απολαύσεις.
Είμαι υπερήφανος γιατί άντεξα ως το τέλος απέναντι στο μίσος των κομμουνιζόντων οπαδών της στασιμότητας. Βαθύτατη πεποίθησή μου ήταν ότι αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, οι συντηρητικοί, η αντιδραστική Δεξιά, είναι σήμερα όλοι όσοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αναφέρονται στο ξοφλημένο σύστημα του κομμουνισμού, ότι αυτοί είναι οι πραγματικοί εχθροί των εργαζομένων και της προόδου.
Η συμφωνία για το μέλλον του Πειραιά ανάμεσα σε τόσο διαφορετικούς από τη φύση τους και από τις πολιτικές αποφάσεις που έχουν καθορίσει τη μορφή τους φορείς όπως είναι η πολυεθνική HP, η κρατική, της λαοκρατικής Κίνας, Cosco και η ημικρατική ΤΡΑΙΝΟΣΕ δείχνει ότι υπάρχει ελπίδα για το μέλλον, για την πατρίδα μας και για τους εργαζομένους.
