Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Είναι 10.55 π.μ.. Είμαι στη στάση των λεωφορείων απέναντι από τη Γραμματεία του Δήμου Αθηναίων με προορισμό την Κοραή. Διακόσιοι περίπου υπάλληλοι του Δήμου, οι οποίοι απεργούν, βρίσκονται πάνω στα ευρύχωρα πεζοδρόμια, μπροστά και απέναντι από το δημοτικό κτίριο. Αίφνης...
εμφανίζεται ένας, προφανώς «συνδικαλιστής» και σε στιλ στρατάρχη, κάνει νεύμα στους αστυνομικούς να κλείσουν το δρόμο, δίχως να ρίξει καν μια ματιά αν στη στάση περιμένουν κάποιοι υπέργηροι.
Εγώ, πιστεύοντας στην ανάγκη των ανθρώπων να αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, έδειξα σχετική κατανόηση για τον αγώνα τους, όχι όμως και για τη συμπεριφορά του «συνδικαλιστή», που θα μπορούσε να εξηγήσει σ’ αυτούς που περίμεναν στη στάση τα αιτήματά τους και να τους ζητήσει συγγνώμη για την ταλαιπωρία ή να αφήσει τουλάχιστον την ελεύθερη δίοδο στο επόμενο λεωφορείο που φαινόταν στο βάθος. Αν ο «συνδικαλιστής» έκανε αυτό το τόσο απλό, μπορεί και να μην κέρδιζε τη συμπάθεια κάποιων από τους υπέργηρους για τον αγώνα τους, σίγουρα όμως, δεν θα άκουγα κάποιους από αυτούς να αναπολούν τον Παπαδόπουλο γιατί θα έπρεπε να πάνε στον προορισμό τους με ταξί ή με τα πόδια.
Ποτέ άλλοτε δεν ήταν οι συνθήκες τόσο ευνοϊκές για τα συνδικάτα. Ακόμη και οι επιθέσεις των εργολαβικών ΜΜΕ λειτουργούν υπέρ τους, αφού για την πλειονότητα των πολιτών ο λόγος των απαξιωμένων πλέον δημοσιογράφων βρίσκει αυτιά και μάτια δύσπιστα αν όχι κλειστά.
Αν οι συνδικαλιστές δεν αποβάλλουν αυτόν τον περιφρονητικό και αυταρχικό ζεμανφουτισμό ως προς τις ανάγκες εκείνων για τους οποίους υποτίθεται πως παλεύουν, οι εχθροί των συνδικάτων θα αυξάνονται με πρωτεργάτες τους ίδιους τους συνδικαλιστές.
Οι λογικοί άνθρωποι διαφέρουμε από τα υπόλοιπα όντα, διότι για ότι κάνουμε ρωτάμε «σε τι αποσκοπεί και ποιο είναι το όφελος και το κόστος κάθε ενέργειάς μας». Ενας σοβαρός επιχειρηματίας δημοσιοποιεί τις ενέργειές του με σκοπό «τη δημιουργία ενός ευνοϊκού κλίματος προς τους δυνάμει πολίτες-πελάτες του». Δεν προσπαθεί να επισύρει την προσοχή τους εξοργίζοντάς τους, εκτός κι αν είναι ηλίθιος.
Οταν το απαιτούν οι συνθήκες και όταν διακυβεύεται η ζωή και το μέλλον ανθρώπων, είμαι υπέρ των δυναμικών κινητοποιήσεων. Το δίχως σοβαρό λόγο κλείσιμο του δρόμου, δίχως καμιά προειδοποίηση, δεν αποτελεί πράξη διεκδίκησης αλλά ηλιθιότητας. Οταν το κάνει μια εταιρία ακόμη και κρατική, ΔΕΗ, ΟΤΕ, κ.λ.π. προειδοποιεί και ζητά συγνώμη για να κερδίσει τουλάχιστον την κατανόηση του κοινού που τυχόν ταλαιπωρεί.
Την ώρα που εμείς περιμέναμε στη στάση και κάποιοι βλαστημούσαν βλέποντας τα λεωφορεία ακίνητα, κάποιοι, πιθανόν και επιχειρηματίες, έπαιρναν παρακαμπτήριους δρόμους δίχως την παραμικρή δυσαρέσκεια και μερικοί μάλιστα με κρυφό χαμόγελο γιατί έβλεπαν πως κάποιοι συνδικαλιστές έκαναν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο αυτό που δεν μπορούσαν να επιτύχουν οι ίδιοι ξοδεύοντας χρήματα.
Οσοι πιστεύουν ακόμη στην ανάγκη της ύπαρξης των συνδικάτων, θα πρέπει να αρχίσουν να αναζητούν τους εχθρούς των συνδικάτων ανάμεσα στου ανόητους συνδικαλιστές με μυαλό βατράχου.
