του Σωτήριου Καλαμίτση
Η ινσουλίνη ρυθμίζει το σάκχαρο, ώστε αυτό να διατηρείται στα σωστά επίπεδα και να μην παθαίνουμε χλαπάτσα. Την οικονομία ρυθμίζουν οι νόμοι της αγοράς και δη ο προεξάρχων που ονομάζεται «προσφορά και ζήτηση» χωρίς να λαμβάνεται υπόψη, αν ο ζητών θα πάθει χλαπάτσα ή όχι. Έχεις πάει π.χ. στο γήπεδο για να παρακολουθήσεις έναν αθλητικό αγώνα ή βρίσκεσαι σε..
έναν αρχαιολογικό χώρο και κάποια στιγμή διψάς. Πηγαίνεις στο κυλικείο για ένα μπουκαλάκι νερό. «Δύο ευρώ» σού λέει ο κυλικειάρχης. «Γιατί ρε φίλε», τον ρωτάς, «πενήντα λεπτά δεν κάνει»; Εκείνος σε θωρεί ακίνητος και χωρίς την παραμικρή σύσπαση στο πρόσωπό του σού λέει: «Το θέλεις;». Η διαπραγμάτευση τελείωσε. Το πληρώνεις και συνεχίζεις δροσισμένος την παρακολούθηση του αγώνα ή την επίσκεψη στα αρχαία.
Το πολίτευμα το ρυθμίζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εξ ου και αποκαλείται ρυθμιστής του πολιτεύματος. Διεξάγονται εκλογές και αρχίζει να μοιράζει εντολές για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Αν τα κόμματα δεν μπορούν να καταλήξουν στον σχηματισμό κυβέρνησης, πρέπει αυτός να ρυθμίσει την ανακύψασα κατάσταση. Κατά το Σύνταγμα έχει να διαλέξει μεταξύ Προέδρου του Αρείου Πάγου και Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας για τον σχηματισμό «υπηρεσιακής» κυβέρνησης προς διεξαγωγή νέων εκλογών. Διαλέγει τον δεύτερο. Μόνος του; Ελευθέρα βουλήσει; Ουδείς του υποδεικνύει ποιόν να επιλέξει; [Πάντως, για να είμαι καλόπιστος σημειώνω ότι ίσως να σκέφτηκε ο Κάρολος ότι αυτή τη φορά έπρεπε να επιλέξει τον Πρόεδρο του ΣτΕ, επειδή την τελευταία φορά που ορίσθηκε «υπηρεσιακός» πρωθυπουργός ήταν τον Οκτώβριο του 1989, όταν διορίσθηκε πρωθυπουργός ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου Ι. Γρίβας για τη διεξαγωγή εκλογών μετά την πτώση της συγκυβέρνησης Τζανετάκη – ναι, αυτής στην οποία Υπουργός Δικαιοσύνης ήταν ο Φώτης Κουβέλης – από τότε αυτό το παιδί είχε μια τάση προς συγκυβερνήσεις].
Εμένα μάλλον σαν κρουπιέρης μου μοιάζει ο Πρόεδρος. Δεν ρυθμίζει τίποτε. Αντιθέτως τον έχουν έτσι ρυθμισμένο, ώστε να μοιράζει την τράπουλα κατά πως γουστάρουν αυτοί που έχουν το πάνω χέρι. Και το χειρότερο όλων είναι ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Πού και πού μοιράζει και διάφορα περίεργα χαρτιά, ακόμη και αγνώστου προελεύσεως, όταν σφίξουν πολύ τα γάλατα, πάντοτε στα πλαίσια του ρυθμιστικού του ρόλου. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε επί τέλους Σύνταγμα; Αρκετά με τους κρουπιέρηδες, τα άρθρα 86 κ.λπ.
Ας επανέλθουμε, όμως, στον κυλικειάρχη. Ο Άρχων του κυλικείου αποφασίζει να πουλάει το μπουκαλάκι € 10 βάσει του τιμοκαταλόγου-Μνημονίου που του έχει παραδώσει ο προμηθευτής/παραγωγός. Τολμάει να φέρει αντίρρηση ο κυλικειάρχης; Εξαρτημένος από τον προμηθευτή είναι. Αν αντιδράσει, ο προμηθευτής θα στραφεί σε άλλον διανομέα και ο κυλικειάρχης αφ’ ενός θα μείνει χωρίς δουλειά αφ’ ετέρου όλοι οι συνάδελφοί του επιχειρηματίες και μηντιάρχες θα τον ξεσκίζουν επί χρόνια. Μέχρι ότι έκλεψε στο νηπιαγωγείο μια γόμα συμμαθητή του θα αποκαλύψουν. Έτσι, βάζει έναν ολόκληρο λαό στο λούκι συνεπικουρούμενος από καμμιά εκατονπενηνταριά χαζοχαρούμενους χαχόλους που νομίζουν πως κυβερνούν και προχωρεί. Μέχρι που κάνει μια στραβή από κακή συνεννόηση και το αφεντικό τον απολύει. Παίρνει στη συνέχεια το πόστο του ένας άλλος συνάδελφός του που πρωτοστατούσε στις απεργίες και στις διεκδικήσεις. Αυτός κολλάει τη μούρη του στη μύτη του προμηθευτή και απαιτεί να αλλάξει πολιτική το μαγαζί. Και τότε ο προμηθευτής τον θωρεί ακίνητος και χωρίς καμμία σύσπαση στο πρόσωπό του τού λέει: «Θέλεις να είσαι και αύριο πρωθυπουργός;». Εκεί η διαπραγμάτευση τελείωσε.
Και κάτι άσχετο [;]. Ο κυλικειάρχης Καραμανλής προσπάθησε να εφαρμόσει δικό του τιμοκατάλογο προς όφελος των καταναλωτών. Και τότε του πήραν το franhcise και τόδωσαν στον Γιωργάκη που ξερογλειφόταν εποφθαλμιώντας το. Μπράβο του Κωστάκη για το σθένος του. Αρνήθηκε λέει να εφαρμόσει τιμοκατάλογο-Μνημόνιο και πήγε σπίτι του. Τα Μνημόνια, όμως, γιατί τα ψηφίζεις ρε Κωστάκη; Χέσε μας με την κομματική πειθαρχία και τις άλλες παπάρες. Εδώ μιλάμε για Εθνική Πειθαρχία!!!
Σωτήριος Καλαμίτσης
