Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος
Πάντοτε είχα την απορία πως γίνεται κάποιος να μπαίνει στην πολιτική σε μια ώριμη ηλικία, να μην είναι παιδί του κομματικού σωλήνα, και να αλλοτριώνεται σε χρόνο dt. Το σκέφτηκα...
αυτό πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν σχετικά με το πρόσωπο του (ρικσσυκέλευθου πλέον) Ανδρέα Λοβέρδου, από τον οποίο πολύς κόσμος περίμενε πολλά. Σχετικά νέος, επιστήμονας, ήπιος, λογικός. Το ξεκίνημα ήταν ελπιδοφόρο. Όμως η συνέχεια έδειξε άλλα. Και ο Ανδρέας αλλοτριώθηκε. Απέκτησε ελαστική συνείδηση. Άρχισε τους καιροσκοπισμούς. Έγινε καρπός του πολιτικού συστήματος.
Τώρα, αποφάσισε να ιδρύσει κόμμα. Το είπε ΡΙΚΣΣΥ. Άλλ’ αντ’ άλλων δηλαδή. Σκοτώνει την ελπίδα, που υποτίθεται ότι θέλει να εμπνεύσει στους πολίτες, εν τη γενέσει της. Μέσα στον ορυμαγδό που ζούμε, ορισμένοι νομίζουν ότι με λογοπαίγνια, λιγότερα ή περισσότερο έξυπνα, θα εξιλεωθούν για τα ανομήματα του παρελθόντος. Απευθυνόμενοι στους πολίτες μιλούν θαρρείς και μέχρι τώρα ήταν… κυανόκρανοι παρατηρητές. Λες και αυτοί δεν κυβέρνησαν ποτέ. Λες και δεν ήταν υπουργοί. Λες και δεν ήταν στο ΠΑΣΟΚ. Λες και η κατακρήμνιση του ΠΑΣΟΚ δεν έχει το δικό τους ονοματεπώνυμο.
Η τρέχουσα τυχοδιωκτική εκδοχή του πολιτικού μάρκετινγκ (αρπακόλλα μάρκετινγκ) λέει γίνε βαρκάρης για να σε σέβεται ο καραβοκύρης. Φτιάξε το δικό σου κόμμα, γίνε πρόεδρος, για να σε υπολογίζουν. Ισχυρίσου ότι εκφράζεις μια κοινωνική ανάγκη, ότι ο κόσμος περιμένει από σένα. Μίλα για ανανέωση των φθαρμένων εννοιών κι ας ήσουν πρωτοκλασάτος στην διαδικασία διαφθοράς τους. Πάντα θα υπάρχουν αθώοι, άρα πάντα θα υπάρχει κοινό.
Το κενό όμως στην κοινωνία δεν καλύπτεται με τσαρλατανισμούς και ξεπερασμένο μάρκετινγκ. Καλύπτεται με πολιτική, η οποία αναζητείται. Αλλά στην πραγματική πολιτική αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει στην κοινωνία, ξέρεις τι σου γίνεται, πας και σπίτι σου για να ‘ρθεις πρώτα σε ρήξη με τον κακό σου εαυτό. Δεν επινοείς ανορθογραφίες για να μοστραριστείς και να επιβιώσεις, έστω λάθρα. Τέτοιος δεν κάνεις ούτε για κομπάρσος, όχι για ηγέτης που ‘χει ανάγκη ο τόπος.
