Από το Μυστήριο
Κι όμως έχουν περάσει 17 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την αναθεματισμένη νύχτα. Ήμουν τελειόφοιτος στην Κομοτηνή, όταν...
διαδραματιζόταν το δράμα των Ιμίων μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες.
Θυμάμαι ακόμη τον τότε ΥΠΕΞ Θεόδωρο Πάγκαλο, να παρευρίσκεται καλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή στο MEGA, αν δεν κάνω λάθος. Συνεντευξιαζόταν και έκανε δημόσιες σχέσεις, αντί να βρίσκεται στο θάλαμο επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου, ή έστω στο Υπουργείο του, την ώρα που η κρίση κορυφωνόταν.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν ξημερώματα, έτυχε να δω στην τούρκικη τηλεόραση τους Τούρκους δημοσιογράφους να ζητωκραυγάζουν και να μεταδίδουν εικόνες από μία επιχείρηση των ειδικών δυνάμεών τους. Φυσικά δεν κατάλαβα ακριβώς τι συνέβαινε, η αλήθεια όμως είναι ότι το πανηγυρικό κλίμα των Τούρκων δημοσιογράφων ήταν ιδιαιτέρως ανησυχητικό…
Το πρωί μαθαίνοντας πια τι συνέβη εκείνη τη μοιραία νύχτα, ήταν πια σαφές γιατί πανηγύριζαν οι Τούρκοι τα ξημερώματα.
Εκείνο που όμως ποτέ δεν έγινε γνωστό, ήταν πώς και κυρίως για ποιο λόγο έχασαν τη ζωή τους τα τρία παληκάρια μας;
Απαντήσεις που δύσκολα θα απαντηθούν και πάντως ουχί εις το εγγύς μέλλον.
Φρονώ όμως ότι μπορεί να εξηγηθεί πως θα φθάσαμε ως εκεί.
Η κρίση των Ιμίων ξεγύμνωσε από επιχειρήματα την ελίτ της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου που είτε ένεκα ανικανότητας και ατολμίας να αντιδράσει στις τούρκικες προκλήσεις, είτε ένεκα των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει στον ξένο παράγοντα και ένεκα ελλείψεως εθνικής συνείδησης, έχει επενδύσει σε μία πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας, τουλάχιστον από το 1974 έως σήμερα.
Από την εισβολή του Αττίλα, η Τουρκία αντιλήφθηκε ότι η τρυφηλή ελληνική ιθύνουσα τάξη δεν είναι διατεθειμένη να αντιδράσει στα επεκτατικά σχέδια της. Μεταπολιτευτικά, ολόκληρη η ελληνική ελίτ, κορυφαίοι πολιτικοί, κρατικοδίαιτοι ολιγοπώλες, μεγαλοτραπεζίτες, εκδότες, μεγαλοδημοσιογράφοι, είχαν επενδύσει μονάχα εις την οικονομική ανάπτυξη της χώρας που θα τους επέτρεπε τη μεγιστοποίηση των κερδών τους. Μετά ήλθε το Μνημόνιο…
Μέσω των ΜΜΕ που ήλεγχαν, πέτυχαν να αδρανοποιήσουν την κοινή γνώμη πείθοντάς την ότι δεν αξίζει να έχουμε πόλεμο για ένα κομμάτι γης, όταν μάλιστα οι Τούρκοι είναι σχεδόν ανίκητοι στρατιωτικά.
Έχοντας λοιπόν περιορίσει τον ενδιαφέρον τους εις το Τρίγωνο του Κολωνακίου, οι ανωτέρω ούτε ήθελαν, ούτε εδύναντο να απαντήσουν εις τις προκλήσεις των γειτόνων, οι οποίες διαχρονικά σκοπό έχουν τελικώς την διχοτόμηση του Αιγαίου, αρχικά σε ζώνες οικονομικού συμφέροντος (βλ. Συνθήκη της Μαδρίτης), κατόπιν σε από κοινού εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων, κι αργότερα ένας Αλλάχ ξέρει...
Η Άγκυρα διέγνωσε εγκαίρως τον Ιανουάριο του 1996 την ευκαιρία να δημιουργήσει τετελεσμένα εις το Αιγαίο, έχουσα απέναντι τη μόλις τριών ημερών κυβέρνηση Σημίτη, η οποία κυβέρνηση εμφορείτο από τις ανωτέρω περιγραφόμενες λογικές και συμπεριφορές υποχωρητικότητας, ως απεδείχθη δραματικώς εν τέλει.
Αρχικώς, όταν ξεκίνησε η κρίση, κάποια μέλη της κυβερνήσεως Σημίτη διείδαν την ευκαιρία να πωλήσουν τσαμπουκά και εθνικοφροσύνη για να ισχυροποιήσουν τη θέση τους εντός της κυβερνήσεως, και αποφάσισαν να στείλουν εις τα Ίμια ολόκληρο σχεδόν το στόλο, χωρίς πολύ σκέψη και κυρίως χωρίς να έχουν κάποιο σχέδιο απεμπλοκής, κλιμακώνοντας τοιουτοτρόπως την ένταση και δίδοντας βούτυρο εις το ψωμί της Τουρκίας.
Όταν έγινε αντιληπτό ότι οι Τούρκοι είναι έτοιμοι για όλα, οι ανωτέρω λιγοψύχησαν, κιότεψαν, και ανέλαβαν ρόλο οι θιασώτες της ενδοτικότητας που τρόμαξαν και μόνο εις την ιδέα ότι θα έχαναν την εξουσία που μόλις είχαν αναλάβει.
Σχεδόν ικέτεψαν τις Η.Π.Α. να παρέμβουν και να πείσουν την Άγκυρα να κάνει πίσω, αποδεχόμενοι να γκριζαριστεί η περιοχή των Ιμίων και αδιαφορώντας παντελώς για το αντίκτυπο που θα είχε εις το ηθικό των Ενόπλων Δυνάμεων και της ελληνικής κοινωνίας η άτακτη υποχώρηση και η απόσυρση της σημαίας.
Δεν δίσταζαν να καγχάζουν ότι εις την περιοχή έπνεαν ισχυροί άνεμοι που θα έπαιρναν τη σημαία. Άνεμοι προφανώς ενδοτικότητας...
Κάπως έτσι φτάσαμε εις τα «ευχαριστώ» τους προς τους Αμερικάνους και εις την απίστευτη πρόταση τους να αποστρατιωτικοποιηθούν τα Ελληνικά νησιά.
Το σχέδιο τους για υποχώρηση με το ελάχιστο κόστος «χάλασε» με τη θυσία των τριών παληκαριών μας.
Όπως σχεδόν πάντοτε συμβαίνει εις την Ιστορία, η άτακτη υποχώρηση μεταβλήθηκε σε τραγωδία και ολική καταστροφή…
Αιωνία τους η μνήμη.
Υ.Γ. 1ο. Μην απορείτε όμως πως μπορούσα να βλέπω τούρκικο κανάλι στην Κομοτηνή. Τα «φωτεινά» αυτά μυαλά που μας εξουσιάζουν τόσα χρόνια με τέτοια «επιτυχία», είχαν κρίνει σκόπιμο οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης να έχουν την δυνατότητα να παρακολουθούν τούρκικη τηλεόραση ελεύθερα (χωρίς δηλαδή δορυφορικές κεραίες), για να είναι προφανώς ευχερέστερη η διείσδυση της τούρκικης προπαγάνδας…
Υ.Γ. 2ο. Οι νεότεροι προφανώς δεν θα γνωρίζουν τα «κομμάντα» εκείνα της ελληνικής δημοσιογραφίας, τα οποία είχαν σπεύσει έξω από το Ναύσταθμο της Σαλαμίνας και σε απευθείας μετάδοση ανενόχλητοι και ξετσίπωτοι έκαναν ακριβή περιγραφή όλων των πλοίων του Στόλου που κατευθύνονταν προς το Αιγαίο. Οι Τούρκοι απλώς έπρεπε να συντονιστούν με ένα ελληνικό κανάλι για να πληροφορηθούν live την ακριβή σύνθεση του ελληνικού στόλου που έπλεε για τα Ίμια. Είναι οι ίδιοι που έκτοτε χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους τρεις ήρωες…
Τα Σέβη μου.
