Στην Αίθουσα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ έγινε η παραδοσιακή γιορτή της βασιλόπιτας του «Πολιτικού Ομίλου για τη Δημοκρατία και τη Πατρίδα» του Στέλιου Ππαθεμελή.
Μίλησαν ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος και ο πρόεδρος της..
Δημοκρατικής Αναγέννησης Στέλιος Παπαθεμελής.
Θέμα τους: ”Την Ελλάδα απ΄ το αυτί να την αρπάξουμε και να την σώσουμε θέλει δε θέλει”.
Τα κύρια σημεία της ομιλίας Παπαθεμελή:
Οι «αγορές», το οιονεί καλλιτεχνικό ψευδώνυμο των δυναστών, μας θέλουν προτεκτοράτο με εξαθλιωμένο λαό, δουλοπάροικους. Θέλουν να μας θάψουν. Δεν θα τα καταφέρουν. Στην επέλασή τους απαντούμε με τους στίχους του Ντίνου Χριστιανόπουλου: «Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε/ όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος»!
Ένας σπόρος που πεθαίνει χίλιους σπόρους ανασταίνει, λέει ο λαός μας.
Ως αμιγώς οικονομικό ζήτημα η κρίση, διακηρύσσει ο νομπελίστας Paul Krugman, «δεν είναι δύσκολο να αντιμετωπισθεί, θα μπορούσαμε να επιτύχουμε μια ταχεία και δυναμική ανάκαμψη, αν βρίσκαμε την πνευματική διαύγεια και την πολιτική βούληση να δράσουμε».
Η λιτότητα είναι λάθος θεραπεία, μετά από λάθος διάγνωση.
Η κομματοκρατία γέννησε το πελατειακό κράτος και το ανήγαγε σε θερμοκήπιο διαφθοράς. Η κρίση ξεγύμνωσε την ανικανότητα και αναποτελεσματικότητα του πολιτικού προσωπικού, με κατάληξη την βαθιά απονομιμοποίησή του.
Στη συνείδηση πάρα πολλών Ελλήνων, η πολιτική τάξη εκφράζει το απόλυτο τίποτε. Η τραγωδία είναι ότι με το χάλι στο οποίο βρίσκεται σήμερα αυτή, δεν μπορεί να εμπνεύσει την παραμικρή ελπίδα στους πολίτες. Αυτή είναι μία συγκλονιστική διαφορά επί τα χείρω με προηγούμενες κρίσεις, στις οποίες την ελπίδα εξόδου και ανάκαμψης εξέφραζαν οι πολιτικοί.
Η δηλητηριώδης συνταγή της συνεχούς και κλιμακούμενης λιτότητας που επέλεξε, οι κατά συρροήν αποτυχίες της και η αδυναμία της να προτείνει εναλλακτικές λύσεις, λόγω της δογματικής εμμονής της στη θεωρία του μονοδρόμου, την έχουν καταστήσει καθολικά αναξιόπιστη.
Στην αναζήτηση διεξόδου, αυτό είναι ίσως το πιο αδύνατο σημείο. Εδώ εντοπίζεται ένας διπλός κίνδυνος για τη δημοκρατία: Οι απελπισμένοι στρέφονται ή προς αντισυστημικούς νεοφανείς χώρους με γενικευμένο καταγγελτικό λόγο (ακροδεξιά σχήματα), ή οι νουνεχέστεροι προς τεχνοκρατικές εκδοχές (οι πολιτικοί απέτυχαν να δοκιμάσουμε τους τεχνοκράτες…).
Η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευθεί κανείς σε μη πολιτικούς ή σε κάποιους που παριστάνουν τους πολιτικούς. Η επιλογή μεταξύ περισσοτέρων δυνατοτήτων-λύσεων και η τελική υλοποίησή της είναι πολιτική πράξη, δεν είναι τεχνοκρατική. Επομένως το πρόβλημα δεν είναι η υποκατάσταση των πολιτικών από τεχνοκράτες, αλλά η επιλογή των εντιμότερων και ικανότερων πολιτικών που θα επιλέγουν τις αποτελεσματικότερες πολιτικές.
Το σύστημα το έχει αυτό αντιληφθεί και χρησιμοποιεί όλα και τα εφεδρικά του μέσα, διαπλεκόμενα, μιντιακά κ.λ.π. να προλάβει και τη δική του αυτοκαταστροφή.
Μας έχουν κάνει δουλοπάροικους σε μια αποικία χρέους, σε μια μετανεοτερική νεοαποικιοποίηση.
Είμαστε στο επίκεντρο μιας γενικευμένης παρακμής. Τα ηττημένα μυαλά που διαχειρίζονται τη μοίρα της χώρας απολογούνται επικαλούμενα το δόγμα του μονοδρόμου. Κατ’ αυτούς τα μέτρα τους είναι μονόδρομος. Όμως στην ιστορία και τη ζωή δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Υπάρχουν πάντοτε εναλλακτικές διαδρομές.
Για το οικονομικό μας αδιέξοδο, οι λύσεις πρέπει να αναζητηθούν στους αντίποδες των τρεχουσών επιλογών. Στην αύξηση και όχι τη μείωση των δημοσίων και ιδιωτικών δαπανών. Το φωνάζουν στην διαπασών όλοι οι μη καθεστωτικοί οικονομολόγοι και αναλυτές.
Η κοινωνία δύσπιστη και βαθιά επιφυλακτική απέναντι σε ζυμώσεις και πρωτοβουλίες που ξεπροβάλουν δειλά δειλά, απογοητευμένη από το διασπασμένο ή αυτοκυρωμένο αντιμνημονιακό κίνημα των πλατειών, εξακολουθεί εν τούτοις να προσδοκά ότι θα αναφανούν κάποιοι – «εκ των οστέων ημών έκδικος» - απ΄ τα κόκκαλα βγαλμένοι των Ελλήνων τα ιερά οι οποίοι θα πάρουν την ευθύνη να βγάλουν τη χώρα και τους φτωχοποιημένους δουλοπαροίκους της από την Κόλαση.
Παθόντες και μαθόντες από τα παθήματα μας των εσχάτων καιρών ξέρουμε τώρα ότι δεν πρόκειται κανείς να μας λυπηθεί και να μας χαρισθεί.
Γι ΄ αυτό η έκκληση του τιμιώτατου Νικολάου Πλαστήρα «την Ελλάδα απ΄ το αυτί να την αρπάξουμε και να την σώσουμε θέλει δεν θέλει», είναι εξαιρετικά επίκαιρη.
Αναφερόμενος στη συνέχεια ο κ. Παπαθεμελής στα ζητήματα της εθνικής κυριαρχίας και ασφαλείας επεσήμανε:
Η ελληνική εξωτερική πολιτική σέρνεται στη πεπατημένη που έχουν παγιώσει τα δύο αυτοκτονιακά δόγματά της, το σχεδόν διαχρονικό περί δήθεν ελληνοτουρκικής φιλίας και το νεότερο περί τάχα εξευρωπαϊσμού τής γείτονος και συναφών φλημαφημάτων.
Έχουμε οξύ πρόβλημα εθνικής ασφάλειας, το οποίο δημιουργεί ο ακόρεστος τουρκικός επεκτατισμός που εκδηλώνεται με ένα μόνιμο και κλιμακούμενο στρατιωτικό εκβιασμό.
Χρειαζόμαστε ποιοτικά ανταγωνίσιμη εθνικοαμυντική θωράκιση, έντιμες δοκιμασμένες συμμαχίες, κοινωνική συνοχή και υψηλό πατριωτικό φρόνημα, το οποίο αρδεύεται συνεχώς από τη διαχρονία των μεγάλων αξιών ζωής.
Μια δυναμική στροφή της δικής πολιτικής που θα ενεργοποιούσε τα ενδοαμερικανικά ερείσματά μας (πολιτικό χρήμα + ψήφο του κοιμώμενου ελληνοαμερικανικού παράγοντα), θα άλλαζε άρδην τη κατάσταση και θα τους υποχρέωνε να μας αντιμετωπίσουν όχι ως δεδομένους αλλά ως διαπραγματεύσιμους. Το γεωπολιτικό βάρος της Ελλάδος προσκτά στη παρούσα διεθνοπολιτική αρχιτεκτονική των ΗΠΑ ξεχωριστή προτεραιότητα. Τώρα που ξανά μοιράζεται η τράπουλα της περιοχής με έμφαση στην ενέργεια (Μέση Ανατολή, Βαλκάνια, Βόρεια Αφρική, θέματα όλα έντονων αμερικανικών συμφερόντων), μια έξυπνη Ελλάδα μπορεί να επιτύχει καθοριστικό ρόλο σ΄ αυτά.
Τον χάνουμε, λόγω ψοφοδεούς εξωτερικής πολιτικής.
Ταυτόχρονα κρίσιμο είναι να αναζητηθεί μια εταιρική στρατηγική σχέση με Ρωσία, Κίνα και Ισραήλ.
Στη συνέχεια ο ομιλητής επεσήμανε την ανάγκη να διαμορφωθεί επιτέλους μεταναστευτική πολιτική, ενώ χαρακτήρισε το μεταναστευτικό βραδυφλεγή βόμβα.
Κατεπείγοντα μέτρα:
α. Αποτελεσματική φύλαξη συνόρων. Μπορούμε!
β. Πειθαναγκασμός εταίρων με το Δουβλίνο ΙΙΙ, να ακυρώσουν το Δουβλίνο ΙΙ. Όπλο η απειλή εξόδου μας από το Σέγκεν.
γ. Βαριά πρόστιμα σε εργοδότες που χρησιμοποιούν λαθρομετανάστες.
δ. Διευκολύνσεις επαναπατρισμού νομίμων ενόψει της φτωχοποίησης και ανεργίας μεγίστου φάσματος της κοινωνίας μας.
Ο ομιλητής αναφέρθηκε επίσης στο Κυπριακό, στις σχέσεις μας με Σκόπια και Αλβανία και στην έκνομη δραστηριότητα της Άγκυρας στην Ελληνική Θράκη, επισημαίνοντας ότι επιβάλλεται αναπροσανατολισμός και δυναμισμός της πολιτικής μας.
