Ο Απαπακωνσταντίνου πρέπει να είναι ένα από τα πιο μισητά πρόσωπα στην Ελλάδα. Τον σιχαίνομαι κάθε φορά που τον θυμάμαι με το σακίδιο στην πλάτη να το παίζει και πολύ άνετος σε ευρωπαϊκά συμβούλια θέλοντας να μας δείξει ότι ....
οι αντικονφορμιστές αντιεξουσιαστές κατέλαβαν την εξουσία και θα κόψουν το σβέρκο τους για να αμβλύνουν τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Αυτός και η Μπιρμπίλη, με το σακίδιο Luis Vuitton παρακαλώ, θα πρέπει να καταταγούν στο Πάνθεον της σοσιαλιστικής κουλτουρογκλαμουριάς. Αυτό το δοχείο νυκτός που βγήκε να το παίξει μάγκας και παρέδωσε τη χώρα δεμένη χεροπόδαρα στους δανειστές της μαζί με τον ηγέτη του ΓΑΠ. Αλήθεια, οι αστυνομικοί, τους οποίους πληρώνω εγώ, για να τον φυλάνε, πώς να αισθάνονται άραγε που ίσως θα πρέπει να δώσουν και τη ζωή τους για να προστατεύσουν αυτό το ζόμπι; Αυτοί οι άνθρωποι που έδωσαν όρκο να φυλάττουν το Σύνταγμα και την πατρίδα, πώς να νοιώθουν άραγε που φυλάνε ένα κτήνος, το οποίο έχει παραβιάσει επανειλημμένως και καταφώρως το Σύνταγμα εξαθλιώνοντας τον ελληνικό λαό; Που αυτοσχεδίαζε ως μαθητευόμενος μάγος κλείνοντας τ’ αυτιά του σε όσα έμπειρα στελέχη του κόμματός του τού υπεδείκνυαν τις σωστές λύσεις και ασχολούμενος με SMSάκια στο κινητό του;
Όσο και να τον μισώ, όμως, οφείλω να του αναγνωρίσω όλα τα δικαιώματα που πρέπει να έχει τη δυνατότητα να ασκεί ένας εν δυνάμει κατηγορούμενος. Οφείλω να τον ακούσω με προσοχή όσο και αν γυρίζουν τ’ άντερά μου μετά από κάθε ηλιθιότητα που εκστομίζει. Αυτό έπρεπε να κάνουν και εκείνοι που θα απεφάσιζαν, αν η Βουλή θα προχωρούσε σε διερεύνηση ενδεχόμενων ποινικών ευθυνών του.
‘Ομως, την ώρα που ο Απαπακωνσταντίνου υπερασπιζόταν τον εαυτό του από του βήματος της Βουλής, τον παρακολουθούσε το πολύ το 10% των κριτών του. Τόσο μεγάλο ενδιαφέρον έδειξαν όλοι οι άλλοι που θα καθόριζαν την τύχη του. Είχαν, βλέπετε, πάρει κομματική γραμμή και ένοιωθαν τη συνείδησή τους αναπαυμένη. Γιατί να μπαίνουν σε σκοτούρες; Αφού ο σοφός Αρχηγός είχε αποφασίσει γι’ αυτούς πριν από αυτούς και χωρίς αυτούς, προς τί η ανάλωση φαιάς ουσίας; Δεν με εξέπληξε φυσικά η στάση αυτή, αφού θυμάμαι ότι κάτι παρόμοιο είχε γίνει και με τον Άκη. Ήταν προαποφασισμένη η παραπομπή του, εξ ου και ο γίγαντας της πολιτικής Πρωτόπαππας είχε ζητήσει από το Προεδρείο της Βουλής να συντομεύουν τη διαδικασία, ώστε να φύγουν το συντομότερο οι βουλευτές για τις περιφέρειές τους με τις τεράστιες περιφέρειές τους. Ήταν Παρασκευή απόγευμα και δεν μπορούσαν τα συντρόφια να διαθέσουν δύο ώρες ακόμη για τον παρ’ ολίγον Αρχηγό τους και πρωθυπουργό της χώρας. Τουλάχιστον να τον ακούσουν θλιμμένοι για την κατάντια του και την κατάντια τους. Την κατάσταση είχε σώσει τότε ένας πολιτικός αντίπαλος του Άκη, ο Δένδιας, ο οποίος είναι ο μόνος που διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτή τη συμπεριφορά των πράσινων κηφήνων και επέμενε να ολοκληρωθεί η διαδικασία με τη δέουσα άνεση.
Έτσι έγινε και με τον Απαπακωνσταντίνου. Οι περισσότεροι από τους σημερινούς βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τον χειροκροτούσαν τότε που έφερνε στη χώρα το ένα Μνημόνιο μετά το άλλο και τους κατάπτυστους εκτελεστικούς αυτών νόμους. Ήταν ο μουράτος, ο πρωτοκλασσάτος. Με κάθε παπάρα που έλεγε, οι παλαμοκρούστες χτυπούσαν τα χεράκια τους εις επιδοκιμασίαν. Προχθές όμως; Προχθές όλοι απέφυγαν αυτό το μίασμα. Είχε πάψει πια να είναι σύντροφος. Δεν είχε εξουσία. Ήταν βδέλυγμα. Ακόμη κι’ οι κλητήρες της Βουλής είχαν περισσότερη εξουσία από τον κάποτε κραταιό Απαπακωνσταντίνου. Περασμένα μεγαλεία.
Όπως και νάχει, όμως, το πράγμα, όφειλαν όλοι να δείξουν τον ελάχιστο σεβασμό σε έναν άνθρωπο που ίσως προσλάβει τη θέση του κατηγορουμένου για βαρύτατο και ατιμωτικό αδίκημα. Έπρεπε να τον ακούσουν με προσοχή, ώστε τουλάχιστον να μη του δώσουν το δικαίωμα να ισχυρίζεται αύριο ότι είναι αχάριστοι, αφού πολλοί εκ των πράσινων λυμεώνων ευεργετήθηκαν επί ημερών του.
Αυτή η εικόνα σε συνδυασμό με τη μυστική ψηφοφορία που έγινε φανερή και την παρουσία-απουσία του ΓΑΠ, ο οποίος δεν ντράπηκε να ψηφίσει μόνον στην κάλπη με το όνομα του Απαπακωνσταντίνου, έδειξε ότι δεν υπάρχει ίσιο παΐδι σ’ αυτόν τον τόπο. Τα καλά και συμφέροντα.
Ας θυμηθούμε τί είχε πει ο Δακρυοχοΐδης, όταν κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήταν ενδεχόμενο να ξαναθέσει ο ΓΑΠ υποψηφιότητα για την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ! Αυτός δεν είχε πει ότι αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα, όταν μια χώρα και ένας λαός έχουν διαλυθεί εξ αιτίας του; Αυτός ο ανθυποαφισοκολλητής τέταρτης κατηγορίας, ο αμελέτητος που δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί μετά Μνημόνια, επειδή ήταν επί 24ώρου βάσεως σε ανοικτή γραμμή με την αμερικανική πρεσβεία.
Τί πίκρα. Τί βρώμα. Τί δυσωδία.
Τελικά η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού. Είναι η τέχνη της σταύρωσης ή της διάνοιξης οδών διαφυγής του πολιτικού αντιπάλου με χτυπήματα προς κάθε κατεύθυνση και μόνον κάτω από τη ζώνη.
Σωτήριος Καλαμίτσης
