Του Παναγιώτη Τσολάκη
Παραχωρείται το σύνολο σχεδόν της Εθνικής Κυριαρχίας και Ανεξαρτησίας. Η χώρα παραιτείται του δικαιώματος ασυλίας επί της...
κρατικής περιουσίας. Παραχωρείται-ξεπουλιέται ο Εθνικός πλούτος. Ιδιωτικοποιείται το Κράτος (Παιδεία-Υγεία-Πρόνοια, Ενέργεια). Καταργούνται ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα. Ισοπεδώνεται η μικρομεσαία τάξη. Συμψηφίζονται σκάνδαλα και αποσιωπούνται. Πλήττεται δραστικά η λειτουργία των Δημοκρατικών και κοινοβουλευτικών Θεσμών.
Χαρακτηρίζεται ιδιώνυμο έγκλημα η οφειλή 1000 ευρώ στο δημόσιο και φυλακίζεται ο οφειλέτης, την ώρα που επώνυμοι επιχειρηματίες και πολιτικοί ΞΕΧΝΟΥΝ να δηλώσουν 1.000.000. Η ανεργία στους νέους φτάνει το 57%! Οι άστεγοι τις 30.000 και οι αυτόχειρες τις 4.000.
Ιδιωτικοποιούνται τα πάντα, εκτός από τους πολίτες. Αυτοί κρατικοποιούνται. Θα δουλεύουν μόνο για το κράτος. Δηλαδή για τους ιδιώτες αφεντικά, οι οποίοι θα διοικούν το κράτος, μέσω των υπαλλήλων τους, οι οποίοι θα παριστάνουν τους κυβερνώντες και τους οποίους θα εκλέγει, ακόμα ο λαός, για να επικαλούνται θεωρητικά ότι λειτουργεί η δημοκρατία, στο όνομα της οποίας νομιμοποιούνται τα πάντα! Ανά δεκαετία θα υπάρχει και μία Ιφιγένεια για θυσία για να αποδεικνύεται ότι λειτουργεί η δικαιοσύνη και για τους πολιτικούς!
Για να περάσουν όλα αυτά, το σύστημα εξουσίας, ενεργοποίησε όλο το δυναμικό του.
Συνδικαλισμό, αυτοδιοίκηση, δημοσιογραφία. Για να γίνει κάποιος συνδικαλιστής, δήμαρχος, περιφερειάρχης ή δημοσιογράφος με μικρόφωνο ή πένα σε Μ.Μ.Ε, έπρεπε να βουτήξει στην κολυμπήθρα τους και να βαπτιστεί στο όνομά τους. Για αυτό και πειθαρχούν απόλυτα στις εντολές του συστήματος και όχι στις εντολές της κοινωνίας που τους εκλέγει.
Όσοι βέβαια προσπαθούν να πράξουν το καθήκον και το χρέος τους, που είναι η προστασία και η βελτίωση της κοινωνίας και διαφοροποιούνται, είτε παροπλίζονται ή χαρακτηρίζονται γραφικοί! Απαξιώνονται όσοι του συνδικαλισμού, της αυτοδιοίκησης και της δημοσιογραφίας, ακόμα και ιδιώτες που δηλώνουν αντιμνημονιακοί!
Ποιος από τους δημάρχους και περιφερειάρχες έκρινε τους συνεργάτες του και διορίζει πρόσωπα και αρμοδιότητες βάσει των αποδόσεων, συμπεριφορών και προσφοράς στο σύνολο της δημοτικής ή περιφερειακής ενότητας; Από μόνες τους οι επιλογές και τα ονόματα καταδεικνύουν πως όλα γίνονται βάση «οδηγιών»!
Όλοι κρίθηκαν από την πολιτική τους υπακοή στις εντολές του συστήματος και στο οποίο απολογείται ο επικεφαλής. Σε αντίθετη περίπτωση δεν θα ξαναδεί πολιτική στήριξη και πολιτική εξέλιξη. Αυτή είναι η λειτουργία της δημοκρατίας την οποία δυστυχώς αποδέχονται και οι πολίτες!
Πώς κρίνεται όμως η δράση των πολιτικών και των προθύμων τους; Εκ του αποτελέσματος; Ή μήπως από τη δημοκρατικότητα της διαδικασίας που ακολουθήθηκε για την επίτευξη του αποτελέσματος;
Πόση δημοκρατικότητα υπήρξε στην υπαγωγή της χώρας στα μνημόνια και στο Δ.Ν.Τ; Πόση δημοκρατικότητα υπήρξε στους χειρισμούς της λίστας Λαγκάρντ; Πόση δημοκρατικότητα υπήρξε στον εντοπισμό των φοροφυγάδων; Πόση δημοκρατικότητα υπήρξε για να βρεθεί η λίστα Χριστοφοράκου και γιατί ξεχάστηκε άραγε; Πόσες καταθέσεις ελλήνων υπάρχουν στις παγκόσμιες τράπεζες και πόσα είναι νόμιμα ή «μαύρα»;
«Η αρχαία πόλις δεν μπορούσε να κυβερνηθεί, αν οι ίδιοι οι πολίτες δεν αναλάμβαναν την ευθύνη να την κυβερνήσουν. Η αποστολή αυτή σήμερα, στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αναθέτετε σε εκλεγμένους αντιπροσώπους. Όμως, ορισμένοι αντιπρόσωποι θεωρούν την πολιτική επάγγελμα και όχι αξίωμα, το οποίο ασκεί κάθε πολίτης. Ποιο είναι το βήμα της σύγχρονης Πνύκας, όπου μπορεί ο υπεύθυνος και συνειδητοποιημένος πολίτης να καταθέσει τις απόψεις του για τα «κοινά», να αναπτύξει διάλογο, να προσπαθήσει να πείσει τους συμπολίτες του ή να πεισθεί και ο ίδιος; Σήμερα, τα οικονομικά συμφέροντα επηρεάζουν τις πολιτικές αποφάσεις και η πολιτική επηρεάζει (ελέγχει) την αυτοδιοίκηση. Η οικονομία προωθεί συμφέροντα, η πολιτική όμως, εφόσον στοχεύει στην επίτευξη του ευ ζην για όλους, πρέπει να προωθεί αξίες.»
Το κείμενο αυτό είναι από κείμενο βιβλίου Της β΄ Λυκείου Πολιτική και Δίκαιο. Για αυτό άλλωστε σε προηγούμενο άρθρο γράφτηκε ότι πολιτική δεν σημαίνει και δημοκρατία!
Αν οι ίδιοι οι πολίτες αποδέχονται την σημερινή αντίληψη της πολιτικής, τότε φέρουν αντιστοίχως και μέρος της ευθύνης. Κι αυτές οι ευθύνες δεν είναι πολιτικές για να παραγραφούν ή να μετακυλήσουν, αλλά είναι προσωπικές και μεταβιβάζονται στους επόμενους για να πληρώσουν το όποιο κόστος και μέγεθος των ευθυνών!
«Στη δημοκρατική πόλη – κράτος η κοινωνία «αυτοθεσμίζεται», «αυτοκυβερνάται». Αυτό σημαίνει ότι η ίδια ορίζει τους νόμους της, η ίδια μπορεί και να τους μεταβάλλει ανάλογα με τις ανάγκες της και τις περιστάσεις. Αυτό την οδηγεί στην αυτονομία και την αυτοτέλεια»
Πόσο ελεύθεροι είναι σήμερα οι άνθρωποι και πόσο αποφασίζουν για την ζωή τους και το μέλλον τους; Αυτήν την απάντηση την οφείλει ο καθένας στον εαυτό του, στην συνείδηση του και στην γενιά του που θα τον διαδεχθεί.
