του Σωτήριου Καλαμίτση
Ασκούνται πλέον σωρηδόν οι ποινικές διώξεις κατά πολιτικών προσώπων. Οι δικογραφίες ωριμάζουν. Επί τέλους, η χώρα αποκτά βαρειά βιομηχανία σε κάποιον τομέα. Πρώην υπουργοί, νομάρχες, δήμαρχοι, βουλευτές...
«πρώτο εδώλιο έδρα» κατά το «πρώτο τραπέζι πίστα». Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Και για όλα φταίνε οι πολιτικοί αντίπαλοι, οι οποίοι έχουν τις «άκρες» στη Δικαιοσύνη και έχουν βάλει τους μεν εισαγγελείς να διώκουν, τους δε δικαστές να καταδικάζουν τους αντιφρονούντες.
Βλέπω τις φάτσες τους στο γυαλί από «πλάνα αρχείου» και θυμάμαι τους αγώνες τους για τον σοσιαλισμό ή για ένα καλλίτερο αύριο που με σθένος και στεντόρεια φωνή ευαγγελίζονταν από ασφαλή βήματα. Μέσα στην ψυχή τους, όμως, δεν φώλιαζε η ενοχή; Πώς άντεχαν να μπουρδολογούν για δημοκρατία και ηθική αυτοί οι ανήθικοι που θησαύριζαν στραγγίζοντας σε φιαλίδια από άρωμα Coco Chanel τον ιδρώτα του απλού λαού; Και με ποιο θράσος επικαλούνται νομική πλάνη αυτοί που κυβερνούσαν επί χρόνια τη χώρα; Υπουργοί επί έτη ή επιτυχημένοι επιχειρηματίες δεν εγνώριζαν ότι έπρεπε να δηλώσουν τούτο ή εκείνο το περιουσιακό στοιχείο με την τάδε ή τη δείνα δήλωση; Ακόμη και ο τελευταίος πολίτης που είναι άμοιρος νομικής παιδείας, ίσως δε και στοιχειώδους εκπαίδευσης, νοιώθει μέσα του ότι κάτι κακό κάνει όταν κλέβει ένα δεκάρικο ή όταν καταστρέφει ένα έγγραφο που θα τον «κάψει», αν εμφανισθεί σε δικαστήριο, ή όταν δηλώνει στην Εφορία € 1000, ενώ το εισόδημά του είναι € 2.000 ή … ή …..
Το ότι νοιώθουν την ενοχή τους προκύπτει από πλειάδα διατάξεων που έχει ψηφίσει νύκτωρ η Βουλή, με τις οποίες νομιμοποιούνται παράνομες αναθέσεις έργων και πληρωμές. Αυτό δεν είναι επαρκής απόδειξη ότι όταν οι υπουργοί, ή άλλα όργανα κατ’ εντολήν των, παρανομούν, το πράττουν εν πλήρει επιγνώσει της ενοχής των; Αν δεν το εγνώριζαν, δεν θα έβαζαν σε λειτουργία το πλυντήριο των ανομημάτων τους.
Παλαιόθεν γνωστά τα κόλπα των διοικούντων που για να αποφύγουν τον έλεγχο των αρμοδίων οργάνων κατακερματίζουν ένα δημόσιο έργο, ώστε με μόνη την υπογραφή τους να το παραδώσουν στον κολλητό τους με το αζημίωτο. Κουτοπονηριές με τη σιγουριά ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο που τους επιτρέπεται να διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα, ακριβώς επειδή δεν είναι δικό τους. «Ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ; Ποιός εισαγγελίσκος ή δικαστάκος θα τολμήσει να με αγγίξει;». Και τώρα που άρχισαν τα όργανα, πέφτουν όλοι από τα σύννεφα και ψάχνουν στο αντίπαλο πολιτικό στρατόπεδο το χέρι που δήθεν καθοδήγησε τους δικαστικούς λειτουργούς. Αμάν πια μ’ αυτή την απεραντοσύνη των νεφών. Τίγκα στους αθώους και ανυποψίαστους με πρώτους τους πολιτικούς.
Ακούω τις δηλώσεις τους και θλίβομαι. Είναι δυνατόν να πέφτουν τόσο χαμηλά; Σαν να ακούω τον πιο ταπεινό κατηγορούμενο που ελέγχεται για αγορανομικό αδίκημα και το παίζει χαζός. «Κύριε Πρόεδρε, εγώ πουλάω πατάτες. Πού να ξέρω ότι οι πατάτες λέγονται γεώμηλα, όπως γράφει η αγορανομική διάταξη;».
Φαντάσου τί γίνεται στο βυθό, όταν ο αφρός κάνει όσα κάνει. Κι’ απ’ την άλλη αναρωτιέμαι για χιλιοστή φορά: είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι «ηγέτες» να είναι πλασμένοι κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας; Δυστυχώς είναι!
Και μετά θυμάμαι τις αμέτρητες εκπομπές που έχουν αφιερώσει τα κανάλια στο τεράστιο θέμα της ποινικής ευθύνης των υπουργών που βρίσκονται στην πρωτοπορεία της διαφθοράς. Όλοι συμφωνούν, υποκριτικά πρέπει να πω, ότι το άρθρο 86 του Συντάγματος πρέπει να τροποποιηθεί, αλλά ταυτόχρονα αγωνιούν για την καθιέρωση ενός συστήματος που δεν θα δένει τα χέρια τους. Κι’ όταν λένε «δένει τα χέρια τους» εννοούν ότι ο νόμος περί ευθύνης υπουργών πρέπει μεν να αλλάξει, αλλά με τρόπο που να μπορούν οι υπουργοί να παίρνουν αποφάσεις και όχι να τρέμουν τον ίσκιο τους από το φόβο μίας δίωξης για μια πολιτική ενέργειά τους. Σοβαρά; Όπως προανέφερα, ο υπουργός που θα κάνει κάτι καλό για τον τόπο και όχι για τον κολλητό του δεν θα έχει τίποτε να φοβηθεί. Γιατί, λοιπόν, να μην πάρει την απόφαση; Σιγά μη μείνει ο τόπος ακυβέρνητος επειδή δήθεν δεν θα παίρνουν αποφάσεις οι υπουργοί. Μη σώσουν και πάρουν. Όσο παίρνουν αποφάσεις υπό τη σκέπη του άρθρο 86 ξέρουμε ότι κάτι μπορεί και να μην πηγαίνει καλά. Όταν δεν θα υπάρχει άρθρο 86 και οι υπουργοί θα φοβούνται να παίρνουν αποφάσεις, θα ξέρουμε ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
