Προσωπικά δεν ανήκω στους «παραδοσιακούς ψηφοφόρους» του ΠΑΣΟΚ. Δεν είμαι αυτό που λένε «πάππου προς πάππου ΠΑΣΟΚ». Οι καταβολές μου είναι αριστερές. Εκεί, στην «προοδευτική αριστερά» που τώρα δεν υπάρχει πια.
Η επιλογή μου να στηρίξω το ΠΑΣΟΚ ενεργά ήρθε πριν λίγα χρόνια. Όταν ήταν πια ολοφάνερο το αδιέξοδο των μονοδιάστατων κινηματικών πολιτικών και των ωραίων αλλά αστήριχτων λόγων. Ενώ η καταστροφική διακυβέρνηση της ΝΔ, 2004-2009, έδειξε ολοφάνερα ότι η Ελλάδα ήταν σε κρίσιμη καμπή (δεν γνωρίζαμε πόσο) και πως υπήρχε η ανάγκη για μια ισχυρή δύναμη στο τιμόνι της χώρας.
Το 2010 ήρθε. Και η θύελλα της οικονομικής κρίσης, που είχε ξεσπάσει προ τριετίας, μέρα με τη μέρα γίνονταν και πιο ορατή. Στην διαδρομή έγιναν λάθη και παραλείψεις, αλλά η Δημοκρατική Παράταξη, αυτή η παράταξη η «δέσμια των πελατειακών σχέσεων», ανέλαβε το πολιτικό κόστος διαχείρισης και υπέρβασης της κρίσης. Μόνη της. Με όλες τις πολιτικές δυνάμεις να προσπαθούν λυσσαλέα να εκμεταλλευτούν την κατάσταση για ίδιον μικροκομματικό όφελος. Ποιος ξεχνάει το «δεν υπογράφω», το «είμαι ο αρχιτέκτονας του αντιμνημονιακού αγώνα» και τα περίφημα ισοδύναμα του Αντώνη Σαμαρά; Ποιος ξεχνάει τις κινητοποιήσεις των αγανακτισμένων και τους προπηλακισμούς των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ, με την παρακίνηση κοινοβουλευτικών κομμάτων; Ποιος ξεχνάει το σύνθημα «η Χούντα δεν τελείωσε το 1973»;
Το ΠΑΣΟΚ στάθηκε στην πρώτη γραμμή του μετώπου, γνωρίζοντας πως θα υποστεί το κόστος της σύγκρουσης. Οι συσχετισμοί έξω από την Ελλάδα ήταν εξαιρετικά δυσμενείς και εντός της χώρας τραγικά μυωπικοί. Κατασκευάστηκε το λεγόμενο «αντιμνημονιακό τόξο» που στην αρχή περιλάμβανε όλα τα κόμματα πλην του ΠΑΣΟΚ. Όλοι καλοί και ο κακός απέναντι. Πολύ βολικό για τα μικροκομματικά συμφέροντα όχι όμως και για τη χώρα. Η κρίση θα ήταν πιο ήπια αν όλα τα κόμματα συνεργάζονταν. Ποιος ξεχνάει τις τελικές διαπραγματεύσεις, το Φεβρουαρίου του 2012, όταν οι άλλες χώρες, οι δανειστές μας, απευθυνόμενοι στο ΠΑΣΟΚ και επικαλούμενοι τις δημοσκοπήσεις και τη ρητορική των άλλων κομμάτων έλεγαν: Και ποιοι είστε εσείς; Πόσους έλληνες εκπροσωπείτε; Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως είστε δύναμη του 10%; Πρέπει να υπογράψουν όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου.
Και ήταν αυτό το ΠΑΣΟΚ που τους έπειθε πως αρκούσε η δική του υπογραφή. Γνωρίζοντας πως οι άλλες δυνάμεις δεν θα θυσίαζαν το «πολιτικό τους κεφάλαιο» για να σωθεί η χώρα από την απόλυτη καταστροφή. Κι η δανειακή σύμβαση έκλεισε, απομακρύνοντας οριστικά τον κίνδυνο της εξόδου της χώρας από το ευρώ.
Προτού στεγνώσει το μελάνι πήγαμε σε διπλές εκλογές με το όνειρο της αυτοδυναμίας για τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί την πρωτιά υποσχόμενος προσλήψεις στο δημόσιο, αυξήσεις στους μισθούς και ακυρώσεις των μέτρων λιτότητας. Το τυφλό δίπολο στήθηκε: οι μεν έπαιζαν την ΕΡΕ και οι δε τον Τσε Γκεβάρα. Και το ΠΑΣΟΚ στη μέση να φωνάζει πως δεν πρέπει να πάμε σε δεύτερες εκλογές, πως χάνεται πολύτιμος ιστορικός χρόνος για τη χώρα, πως χρειαζόμαστε κυβερνήσεις συνεργασίας, πως η μετωπική σύγκρουση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει στην άνοδο της ΧΑ. Κανείς δεν άκουγε. Όλοι προσπαθούσαν να ικανοποιήσουν τα δικά τους μικροκομματικά συμφέροντα.
Και έγιναν και οι δεύτερες εκλογές. Και ευτυχώς δημιουργήθηκε η κυβέρνηση συνεργασίας. Στην γραμμή του ΠΑΣΟΚ, στη λογική της εθνικής ανάκαμψης, προσχώρησαν η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ. Στο αντιμνημονιακό μέτωπο έμειναν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή και ο Καμμένος με βασικά χαρακτηριστικά: τη δημαγωγία, τον λαϊκισμό, την λάσπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβε πως δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος κι έτσι ξεκίνησε τον «πόλεμο φθοράς» κατά του ΠΑΣΟΚ στο όνομα της ηθικής, με αποκορύφωμα την πρωτοφανή αλητεία με τη λίστα Λαγκάρντ. Ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ ενοχοποίηθηκε (παρεκτός κι αν προσχωρούσε στο ΣΥΡΙΖΑ που εμφανίζονταν ως το δήθεν ηθικό ΠΑΣΟΚ). Εκτός από τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε όπως λόγω της κρίσης είχε και να αντιμετωπίσει τη χλεύη, τον εμπαιγμό αλλά και τον τραμπουκισμό των φωνασκούντων και αειπάρθενων. Αλλά το ΠΑΣΟΚ, σε πείσμα όλων, άντεξε.
Η σκευωρία της λίστας λαγκάρντ κατέπεσε. Το φως στο τούνελ εξόδου από την κρίση διακρίνεται. Η ανύπαρκτη εναλλακτική πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ακτινοβολεί .. εκεί ανάμεσα στα σκαλοπάτια του υπουργείου οικονομικών της Γερμανίας και στα συνέδρια του Σόρος στις ΗΠΑ. Και εν τω μεταξύ η μόνη πολιτική δύναμη που έχει καταθέσει συγκεκριμένο Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης της χώρας είναι το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ γνωρίζει πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει απλά και εύκολα με μία κίνηση. Ούτε το μνημόνιο θα καταργηθεί με ένα νόμο σε ένα άρθρο, όπως υπόσχεται στο εσωτερικό της χώρας ο Αλέξης Τσίπρας, ούτε ο ναζισμός που παίρνει εξαιρετικά επικίνδυνες διαστάσεις για τη δημοκρατία μας θα τελειώσει αίφνης με το τέλος της οικονομικής κρίσης, με ένα νόμο και ένα άρθρο. Όλα θέλουν δουλειά, υπομονή, επιμονή και συστράτευση σε ένα Εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση- οικονομικής , κοινωνικής αλλά και πολιτιστικής. Διότι προφανώς είμαστε αντιμέτωποι και με μια βαθύτατη πολιτιστική κρίση που οδηγεί στην πλήρη αμφισβήτηση του ορθού λόγου και στην κατίσχυση του γελοίου, στην αποδοχή του γελοίου ως φυσιολογικού.
Το ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής με τον Βαγγέλη Βενιζέλο οφείλει και θα εκφράσει τις πραγματικά προοδευτικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, προστατεύοντας και πάλι τους «μη προνομιούχους της εποχής». Τους πολίτες που θέλουν ένα κανονικό κράτος, μια κανονική οικονομία, μια κανονική κοινωνία.
το παραπάνω κείμενο είναι της Αφροδίτης Αλ-Σαλέχ και δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ
