του Δημήτρη Τσάμη
Παρακολουθώντας την υπόθεση της υπεξαίρεσης Σαξώνη από το Δήμο Θεσσαλονίκης χρόνια τώρα, πίστευα ότι ο Παπαγεωργόπουλος ΔΕΝ έκλεψε. Πίστευα ότι ούτε καν γνώριζε, ούτε υποψιάστηκε ποτέ τα όσα συνέβαιναν στο ταμείο του δήμου. Πιστεύω ότι ήταν και είναι ..
τόσο υπερήφανος κι εγωιστής ώστε δεν θα διακινδύνευε τον «μύθο» του για να αποκτήσει περισσότερα χρήματα τα οποία ουδέποτε « απήλαυσε».
Το δικαστήριο άλλα πίστεψε και αλλιώς προσέγγισε την υπόθεση.
Έκρινε ότι ενέχεται. Ότι συνήργησε στην υπεξαίρεση. Ότι ο ασκών διοίκηση οφείλει να γνωρίζει τα πάντα. Σε αντίθετη περίπτωση ευθύνεται απολύτως,
Δεν αρκεί, διαλαλεί η δικαστική απόφασή, να μη γνωρίζεις, όταν οι υφιστάμενοι σου λεηλατούν δημόσιο χρήμα .
Δεν απαλλάσσεσαι . Έχεις ευθύνη και μάλιστα βαριά. Όσο κι αν αυτά ηχούν ακόμη «κινέζικα» στην κεντρική πολιτική σκηνή, προδιαγράφουν το εγγύς μέλλον. Μας υποχρεώνουν έτσι να αναστοχασθούμε την άσκηση πολιτικής εξουσίας και το εύρος της ευθύνης που αύτη συνεπάγεται.
Αυτό είναι το θεμελιώδες. Η επανατοποθέτηση των κριτηρίων. Η υποχρέωση να συνειδητοποιούν όλοι ότι διεκδικώντας δημόσιο αξίωμα αναλαμβάνουν βαρύ φορτίο. Η απόφαση αναδεικνύει νέα δεδομένα. Η υποδοχή της από ελαφρόμυαλους επιχαίροντες με πολιτικά κριτήρια είναι ένα ακόμη λάθος κι ένα απωθητικό αποπροσανατολιστικό επεισόδιο στον κατήφορο του δημόσιου διάλογου. Η αξιολόγηση της ως " λαϊκιστική " είναι η εύκολη λύση. Η κομματική αντιπαράθεση γύρω από την απόφαση συσκοτίζει τα πράγματα επ’ ωφελεία του παρωχημένου πολιτικού συστήματος. Συντηρεί τις καταστροφικές πεποιθήσεις που αποτυχημένου παρελθόντος. Κοντόφθαλμη η τακτική, βραχύβια και τα αποτελέσματά της. Η κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων και οι κοκορομαχίες έχουν ορατή και κοντινή ημερομηνία λήξεως. Προφανώς ο αγώνας του Παπαγεωργόπουλου για δικαίωση θα συνεχιστεί και σε δεύτερο βαθμό. Η εντύπωση όμως θα παραμείνει. Στο νομικό πεδίο μπορεί – και το εύχομαι - τα πράγματα να αλλάξουν ριζικά. Στο επικοινωνιακό όμως δεν αλλάζουν. Είχε ηττηθεί κατά κράτος πολύ πριν από την ετυμηγορία. Η κοινή γνώμη τροφοδοτήθηκε επί χρόνια, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα, με την άποψη ότι ήταν ένοχος. Κι αυτό δεν μπόρεσε να το ανατρέψει. Κατέφυγε σε κινήσεις ασυντόνιστες, σπασμωδικές κι ελάχιστα ελκυστικές. Με τίμημα βαρύ για έναν άνθρωπο επίμονο όσο και απόμακρο που διαχειρίσθηκε την εμπιστοσύνη των συμπολιτών του με επικίνδυνο πλεόνασμα αυτοπεποίθησης.
