του Σωτήριου Καλαμίτση
Τοκετός εκτός νοσοκομείου οδηγεί σε επίδομα τοκετού. Τοκετός εντός νοσοκομείου οδηγεί σε πληρωμή των νοσηλείων μόνον. Τοκετός στο σπίτι απαγορεύεται εκ του νόμου. Εμπρός, λοιπόν, οι επίτοκες που έχετε ανάγκη του επιδόματος τοκετού στις μαύρες μέρες που...
ζούμε. Συνεννοηθείτε με τον μαιευτήρα σας και τον ταξιτζή σας να μπείτε όλοι στο ταξί, μόλις σπάσουν τα νερά σας, και να κόβετε βόλτες γύρω από το μαιευτήριο μέχρι να γεννήσετε και να δικαιωθείτε του επιδόματος. Μεγαλοφυές; Ασφαλώς! Έλα, όμως, που όλο και κάποιος θα σας ζητήσει βεβαίωση από τον γιατρό σας ότι από την ώρα που έσπασαν τα νερά μέχρι να φθάσετε στο νοσοκομείο μεσολάβησε διάστημα που δεν σας επέτρεπε να γεννήσετε εντός του νοσοκομείου προσκομίζοντας και την απόδειξη του ταξί που δείχνει τον χρόνο που διήρκεσε η διαδρομή. Είναι τσακάλια οι δημόσιοι υπάλληλοι ρε. Τί νομίσατε;
Η γραφειοκρατία, λοιπόν, και η καχυποψία απέναντι στον διοικούμενο δεν είναι κάτι το αφηρημένο. Δεν είναι ένας απλός όρος με αρνητικό περιεχόμενο. Είναι μία πραγματικότητα και τολμώ να πω ότι είναι ένας τρόπος ζωής, στον οποίον έχουμε εθισθεί. Όταν ο δημόσιος λειτουργός μας ταλαιπωρεί, δεν κάνουμε τον κόπο να καταγγείλουμε τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που αυτός τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια, για να απαιτήσουμε τη διόρθωση των κακώς κειμένων. Αντιθέτως προσπαθούμε να «τελειώσουμε τη δουλειά μας» και - ρίχνοντας μερικά μπινελίκια εκτόνωσης - να απαλλαγούμε από τη βάσανο, στην οποία μας υποβάλλει ένα νωχελικό κράτος, το οποίο διαχειρίζονται ράθυμοι πολιτικοί. Είναι, λοιπόν, η γραφειοκρατία ένα πράγμα δυσώδες, βορβορώδες και πηχτό που το κόβεις με το μαχαίρι εγώ ο ίδιος ο πολίτης και το μοιράζω από λίγο σε κάθε Υπηρεσία της ελληνικής επικράτειας.
Θεωρώ από την άλλη μεριά αδύνατο να μην υπάρχει έστω και ένας δημόσιος υπάλληλος που δεν πρότεινε στους ανωτέρους του μεθόδους βελτίωσης του τρόπου λειτουργίας της Υπηρεσίας του επ’ αγαθώ των πολιτών που συναλλάσσονται μαζί του. Υπάρχουν και υπάλληλοι, έστω και λίγοι, που συνδράμουν τον πολίτη, τον καθοδηγούν για να διεκπεραιώσει γρήγορα και σωστά τη συναλλαγή του μέσα από τις δαιδαλώδεις διαδρομές που έχει θεσπίσει το Δημόσιο. Ποτέ μου δεν κατάλαβα π.χ. γιατί άλλες Υπηρεσίες απαιτούν ληξιαρχική πράξη γεννήσεως ή γάμου και άλλες απαιτούν πιστοποιητικό οικογενειακής καταστάσεως, στο οποίο βεβαιώνεται και η γέννηση φυσικά. Όταν ρώτησα κάποτε, πήρα την απάντηση ότι έτσι λέει το υπουργείο. Δεν μπορεί οι ευσυνείδητοι υπάλληλοι να μην προσπάθησαν να ταράξουν το τέλμα της γραφειοκρατίας. Όμως, ακόμη και αν υπήρξαν τέτοιες πρωτοβουλίες, αυτές κάπου ανεκόπησαν αδόξως.
Η νοοτροπία είναι γνωστή: «Εγώ θα φτιάξω τον κόσμο; Άσε που μπορεί να βρω και τον μπελά μου». Και είναι γεγονός ότι υπήρξαν περιπτώσεις, όπου όσοι τόλμησαν να προτείνουν βελτίωση των διαδικασιών και περιορισμό της γραφειοκρατίας ανταμείφθηκαν με μεταθέσεις ή φιλικές, αλλά εκφοβιστικές, νουθεσίες ή ακόμη και με πειθαρχικές διώξεις, αντί να επαινεθούν. Και οι μέρες κυλούν και η γραφειοκρατία αναπαράγεται και θεριεύει. Η πάταξή της πρωταρχικός στόχος κάθε κόμματος στα προεκλογικά προγράμματα τόσα χρόνια τώρα. Μόλις το κόμμα γίνει κυβέρνηση, όχι μόνον λησμονείται η υπόσχεση, αλλ’ η κατάσταση επιδεινώνεται.
Δεν είναι, συνεπώς, μόνον η αβελτηρία της πλειονότητας των δημοσίων υπαλλήλων που έχει τελματώσει κάθε ιδέα πάταξης της γραφειοκρατίας. Είναι και η δική μας αδιαφορία ως πολιτών που συμβάλλει τα μέγιστα στη συντήρηση του βδελυρού αυτού τέρατος, το οποίο μας βασανίζει, αλλά μόλις το παρακάμψουμε, ακόμη και με φακελάκι, ξεχνάμε πολύ εύκολα όσα τραβήξαμε παλεύοντας μαζί του και αδιαφορούμε για τη βελτίωση του συστήματος. Πρέπει, λοιπόν, ο καθένας μας να βάλει το λιθαράκι του, ώστε να μην υποστεί εκ νέου όμοια ταλαιπωρία ή να μην υποστούν την ίδια ταλαιπωρία οι συμπολίτες μας. Κι’ αν βάλει το λιθαράκι του, ας μην το μετανοιώσει μετά από λίγα χρόνια, όταν θα διαπιστώσει μετά από δεκάδες εγγράφων ότι το θεριό είναι ανίκητο. Θέλει πείσμα και επιμονή η εξόντωσή του.
Πάντως, η πρωτοβουλία πρέπει να ανήκει κατά πρώτο λόγο στη Βουλή σύσσωμη και όχι μόνον στην εκάστοτε κυβέρνηση. Πρέπει όλοι οι βουλευτές να βλέπουν τη γραφειοκρατία ως μη αναγκαίο κακό και να την πολεμούν νυχθημερόν. Η Βουλή, όμως, συγκροτείται από ανθρώπους που πωλούν αργομισθίες ή παρανομίες με αντάλλαγμα την ψήφο. Κι’ αν ο υπουργός δεν είναι βουλευτής, εξαρτάται από κάποιο κόμμα που τον διόρισε στη θέση του. Άρα, καταλήγουμε βουστροφηδόν στο ίδιο σημείο. Το ψάρι βρωμάει πάντοτε απ’ το κεφάλι.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον τσεκουράτο Βορίδη και τον ιπποκόμο του Μεγάλου Αλεξάνδρου Μπουμπούκο. Όλο για λιγότερο κράτος μιλάνε. Λιγότερο κράτος, να αναπτυχθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία, ακόμη λιγότερο κράτος. Και τότε ρε μάγκες, τι τα θέλετε τα ΣΔΙΤ; Γιατί δεν αρχίζετε π.χ. από σας τους ίδιους; Τι ανάγκη έχουμε τόσους βουλευτές, τόσους υπουργούς και τόσους δημοσίους υπαλλήλους; Γιατί στο συμφωνητικό συνεργασίας των ΦΑΕ γράψατε φαρδειά-πλατειά «όχι απολύσεις»; Πώς θα έχουμε λιγότερο κράτος, αν δεν περιορίσουμε τη γραφειοκρατία που οδηγεί ευθέως στη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων; Και τί τις θέλουμε τις δημόσιες επενδύσεις; Δώστε τούς δρόμους, τα γιοφύρια, τα γήπεδα, τις παιδικές χαρές, τα σχολεία, τα Πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, την ΕΛ.ΑΣ., την Πυροσβεστική, τις Ένοπλες Δυνάμεις, τις φυλακές, τα δικαστήρια, δώστε τα όλα σε ιδιώτες και πηγαίνετε σπίτι σας να ησυχάσουμε! Κι’ αφήστε εμάς τους idiots να απολαμβάνουμε τα αγαθά τής ηλιθιότητας όλων μας παρέα με την Αειφόρο Γραφειοκρατία.
Όπως ακριβώς κάνουμε παρακολουθώντας απαθείς τον ένα μετά τον άλλο τους βουλευτές να επιτίθενται λάβροι κατά των Μνημονίων, τα οποία, όμως, οι ίδιοι έχουν ψηφίσει και θα εξακολουθούν να ψηφίζουν για να μην πέσει η κυβέρνηση.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
