Από το Μυστήριο
Ένας λοιπόν από τους πιο προσφιλείς αστικούς μύθους, που είχε πολύ μεγάλη πέραση – κυρίως στους χώρους της λαϊκής δεξιάς – είναι ότι στις αρχές του 2010 η Ρωσία και η Κίνα είχαν προτείνει να δανείσουν στην Ελλάδα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, αλλά..
ο Γιώργος Παπανδρέου αρνήθηκε επιλέγοντας την σε κάθε περίπτωση καταστροφική για την χώρα προσφυγή στο ΔΝΤ και την ΕΕ.
Πάνω σε αυτό το μύθο, γράφηκαν τότε αναρίθμητα σενάρια επιστημονικής φαντασίας και αμέτρητες θεωρίες συνωμοσίας Ήταν άλλωστε προτιμότερο να παραμυθιαζόμασταν ότι, ενώ μας δάνειζαν οι «φίλοι» Ρώσοι και Κινέζοι χωρίς όρους και προϋποθέσεις, ο ΓΑΠ αρνήθηκε…
Κόμματα γεννήθηκαν, πολιτικές καριέρες κτίστηκαν πάνω στο μύθο αυτό.
Ένας άλλος, πιο πρόσφατος, αστικός μύθος είναι ότι λόγω των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που ανακαλύφθηκαν στην κυπριακή ΑΟΖ, αφενός μεν η Κύπρος θα γινόταν Κουβέιτ, αφετέρου οι Ισραηλινοί θα έβαζαν πλάτη και θα προστάτευαν την Κύπρο από κάθε επιβουλή, εννοώντας φυσικά την Τουρκία. Μετά δε τη αναβάθμιση των σχέσεων Ελλάδος – Ισραήλ σε κάτι σαν συμμαχία, λόγω της όξυνσης των ισραηλινό-τουρκικών σχέσεων και μόνο, ανόητοι «αναλυτές» ομιλούσαν περί άξονα Αθήνας – Τελ Αβίβ – Λευκωσίας που θα μετάβαλε τις ισορροπίες στην Ανατολική Μεσόγειο…
Ανέκαθεν, είχαμε την κακιά και καταστροφική για τα εθνικά συμφέροντα συνήθεια να επιλέγουμε φίλους και συμμάχους με το θυμικό μας, αυθαίρετα και χωρίς πολύ σκέψη. Ο μύθος «του ξανθού γένους που θα μας σώσει» κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας αποτέλεσε την αιτία να εξοντωθούν μυριάδες Έλληνες και να καεί δις η Πελοπόννησος περιμένοντας το ρώσικο στόλο που θα μας απελευθέρωνε από τον τούρκικο ζυγό το 1770 και το 1788. Αργότερα δε, το κοινό ορθόδοξο δόγμα καθόλου δεν εμπόδισε τους Ρώσους να προσπαθήσουν να επιβάλουν την Μεγάλη Βουλγαρία του Αγίου Στεφάνου το 1878, η οποία έφθανε μέχρι το Αιγαίο και την Καβάλα και δυτικά μέχρι την Καστοριά…
Οι Ισραηλινοί από την άλλη, ως ανάδελφο έθνος, μοναδικός τους σκοπός είναι να επικρατήσουν ανάμεσα την αραβική λαοθάλασσα που τους περιβάλει. Έννοια τους σήμερα είναι η μετά Ασάντ εποχή και τα πυρηνικά του Ιράν, και γι’ αυτό το λόγο σπεύδουν να ομαλοποιήσουν τις σχέσεις τους με την Άγκυρα, καθώς δεν επιθυμούν ανοιχτά μέτωπα.
Τόσο όμως οι Ρώσοι, όσο κυρίως οι Ισραηλινοί είναι από τους πιο «άφιλους» λαούς. Και μεταξύ μας πολύ καλά κάνουν. Το εθνικό τους συμφέρον κοιτούν πρώτα και αναλόγως πράττουν. Δεν διστάζουν να «θυσιάσουν» οιοδήποτε άλλο λαό ή «συμμαχία», αν αυτό επιτάσσει αυτό το εθνικό συμφέρον τους (το άδειασμα των Ελλήνων κομμουνιστών από το Στάλιν κατά την διάρκεια της ανταρσίας το 1946-49 θα πρέπει να διδάσκεται στις σχολές διεθνών σχέσεων…).
Έτσι, εν προκειμένω οι μεν Ρώσοι επουδενί δεν επιθυμούσαν να τα σπάσουν με την Ευρωπαϊκή Ένωση και δη με τη Γερμανία, η οποία αποτελεί το μεγαλύτερο εμπορικό τους εταίρο, για την Κύπρο. Οι δε Ισραηλινοί, ούτε έχουν την οικονομική δυνατότητα, ούτε όμως και συμφέρον να αναλάβουν το ρόλο του υπερασπιστή της ανεξαρτησίας των Κυπρίων. Άλλωστε έχουν ήδη εξασφαλίσει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων μέσω ισραηλινών εταιρειών.
Ουδέποτε πετύχαμε να εμπεδώσουμε το κύριο δόγμα που διέπει τις σχέσεις μεταξύ κρατών: «Δεν υπάρχουν φιλίες ανάμεσα στα κράτη, μόνο συμφέροντα», με αποτέλεσμα κάθε φορά να «πέφτουμε από τα σύννεφα», θεωρώντας ότι οι «φίλοι» και «σύμμαχοι» μας άδειασαν ή μας «πρόδωσαν».
Έχοντας αποτύχει, φυσικά, και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, μειονεκτούμε δραματικά έναντι των γειτόνων μας. Μια ματιά άλλωστε σε εκείνους που έχουν διατελέσει ΥΠΕΞ τα τελευταία τριάντα χρόνια (εξαιρουμένου του κ. Μολυβιάτη) αποδεικνύει πόσο ελαφρά αντιμετωπίζει η εκάστοτε πολιτική ηγεσία της χώρας την εξωτερική πολιτική.
Πορευόμαστε έτσι, χωρίς σχέδιο και πολιτική, ελπίζοντας σε «από μηχανής θεούς», «σωτήρες» και «φιλέλληνες», ζεϊμπέκικα και «κουμπαριές»...
Σήμερα όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δυναμική, επιτυχημένη και κυρίως εθνικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική δε νοείται χωρίς ισχυρή οικονομία.
Τα Σέβη μου.
